Αυτή την εικόνα μού δίνουν όλοι οι κομματικά ανέστιοι, τα ορφανά της πολιτικής, που αγωνίζονται για τη μεγάλη Κεντροαριστερά. Οι περισσότεροι από αυτούς αναζητούν στο νέο σχήμα κάποιο ρόλο, έστω μικρό. Κάνουν σαν τους ηθοποιούς που βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους και οι απαιτήσεις τους είναι περιορισμένες, όμως θέλουν κάπου να παίξουν, έστω για λίγο. Το ζήτημα είναι υπαρξιακό. Τους βλέπεις, επινοούν σενάρια, προσπαθούν να κατασκευάσουν μια πραγματικότητα στα μέτρα τους, αρθρογραφούν, συνεδριάζουν πολλές φορές με τη μοναξιά τους για να αποφανθούν για την ιστορική αναγκαιότητα της μεγάλης Κεντροαριστεράς. Το όχημα που θα τους ξαναφέρει πού αλλού; Στην πολυπόθητη εξουσία.
Παλιότερα –τώρα οι περισσότεροι πορεύονται εις τας αιωνίους μονάς– υπήρχε εκείνο το είδος του αριστερού που, μέσα στον ρομαντισμό του, μονίμως διαφωνούσε με την υπαρκτή Αριστερά σε κάθε εκδοχή της. Ακόμα και τώρα οι εναπομείναντες θέλουν να πιστεύουν πως κάπου υπάρχει μια Αριστερά πλήρως εξιδανικευμένη, που να ανταποκρίνεται στην ειδυλλιακή εικόνα που είχαν για αυτήν την εποχή της ιδεολογικής στράτευσής τους. Είναι μια αέναη εξερεύνηση, διότι ως γνωστόν τέτοια Αριστερά δεν υπήρξε ποτέ. Αλλά, όπως λένε οι λογοτεχνίζοντες, σημασία έχει το ταξίδι. Στην πολιτική όμως σημασία έχει ο προορισμός. Πού θέλεις να πας και, το σπουδαιότερο, αν κατορθώσεις να φθάσεις εκεί. Το αποτέλεσμα μετράει.
Το ταξίδι για τη μεγάλη Κεντροαριστερά παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τον παρατηρητή. Αυτόν που, αποστασιοποιημένος από τα γεγονότα, βλέπει όσες δυσκολίες δεν μπορούν να δουν ή δεν θέλουν να δουν όσοι συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια. Δεν είναι μόνον οι προσωπικές φιλοδοξίες, που είναι στο κάτω κάτω ανθρώπινες. Είναι πρωτίστως η Ιστορία, είναι πρωτίστως οι συνειδήσεις όλων αυτών που βίωσαν τραυματικά την περίοδο 2011-2019 και οι οποίοι είναι πολλοί. Ή μάλλον είναι τόσοι όσοι απαιτούνται για να περιοριστεί το βεληνεκές του όλου εγχειρήματος. Διότι δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως ο στόχος της ενωμένης Κεντροαριστεράς είναι η εξουσία στις επόμενες εκλογές. Αν αυτές διεξαχθούν με δεδομένο και πάλι τον νικητή, τότε σύμπασα η Κεντροαριστερά θα παρουσιάσει εκφυλιστικά φαινόμενα.
Οπως λένε οι λογοτεχνίζοντες, σημασία έχει το ταξίδι. Στην πολιτική, όμως, σημασία έχει ο προορισμός.
Ετσι, βλέπω στην προχθεσινή δημοσκόπηση της GPO ένα ανησυχητικό εύρημα για την ενοποίηση αυτού του χώρου. Το 48% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ στέκεται αρνητικά ή επιφυλακτικά σε αυτή την προσπάθεια. Είναι σημαντικό ποσοστό που, αν σταθεροποιηθεί, αν λάβει τα χαρακτηριστικά της μόνιμης τάσης, θα υπονομεύσει αφετηριακά το συγκεκριμένο εγχείρημα. Είναι γνωστό πως η μνήμη αποτελεί πάντα ένα ισχυρό οχυρό, ένα σημείο αντίστασης, που ανατρέπει σχεδιασμούς και αναθεωρεί πλάνα. Και όσο πιο πρόσφατη είναι η μνήμη τόσο μεγαλύτερη είναι η συμβολή της στη διαμόρφωση των εξελίξεων.
* Ταινία (1953-1954) του Γκρεγκ Τάλλας –μουσική Μίκη Θεοδωράκη– που αφορούσε τη ζωή 160 παιδιών κατά την Κατοχή, όταν οι κατακτητές επέταξαν το Παπάφειο Ιδρυμα και τα πέταξαν στους δρόμους.
