«Ξεκίνησε ο εφιάλτης των πυρκαγιών», ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της «Κ» της Πέμπτης 20 Ιουνίου, και αναλογίζομαι τον αναγνώστη του 2060 ή του 2070 που θα ανατρέχει σε φυσικά ή σε ηλεκτρονικά αρχεία εφημερίδων για να πάρει μια γεύση από την ελληνική ζωή της δεκαετίας του 2020. Και μία μέρα πίσω ένας ακόμα τίτλος, αυτή τη φορά από το ρεπορτάζ του Σταύρου Ιωαννίδη στη βάση των Canadair στην Ελευσίνα: «Κάθε καλοκαίρι είναι πόλεμος». Το λέει πολύ γλαφυρά ο αντισμήναρχος Παναγιώτης Χριστόπουλος, διοικητής της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών, αναφερόμενος στις πολεμικές συνθήκες που βιώνουν κάθε αντιπυρική περίοδο οι πιλότοι των πυροσβεστικών αεροπλάνων.
Σε αυτόν τον δραματικά πυρωμένο Ιούνιο, με τη θερμοκρασία να μη λέει να πέσει κάτω από τους 30 ή τους 29 βαθμούς Κελσίου ούτε τα βαθιά μεσάνυχτα ή που «δροσίζει» στους 37 υπό σκιάν, η έννοια του ελληνικού καλοκαιριού αρχίζει και αποκτά συνειρμούς τους οποίους δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε πριν από 5 ή 10 χρόνια. Αφόρητη ζέστη διαρκείας, πυρκαγιές που απειλούν να καταστρέψουν περιαστικά δάση, τοπία σπάνιου φυσικού κάλλους και πολύτιμα οικοσυστήματα και ταυτόχρονα η παραθεριστική ελίτ των νησιών μας εκτός χάρτη και οικογενειακών προϋπολογισμών. Μια τρομοκρατημένη εσωτερική φωνή αναρωτιέται: αυτό θα είναι από δω και πέρα το ελληνικό καλοκαίρι;
Απαιτείται πολυμέτωπο εθνικό σχέδιο διαρκείας για να διασωθεί η ζωτικής σημασίας αξία του ελληνικού θέρους.
Ακόμα κι αν συμβεί ένα θαύμα και υπάρξει τον Ιούλιο και τον Αύγουστο μια απροσδόκητη κλιματική «εξισορρόπηση», η γενική εικόνα δεν αλλάζει. Τα βασικά συστατικά του ελληνικού καλοκαιριού απειλούνται: η ανεμελιά, η χαρά της θάλασσας και της φύσης, η απλή ζωή της υπαίθρου και των νησιών, οι γεύσεις και οι εικόνες με τις οποίες συνδεόμαστε από παιδιά, η διαταξική πρόσβαση σε ένα προνόμιο που μόλις τώρα συνειδητοποιούμε τη μοναδικότητά του. Αν όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα αντικατασταθούν από τον τρόμο ενός ατελείωτου καύσωνα, τη δυστοπία και το άγχος των πυρκαγιών και την απώλεια των διακοπών σε μέρη και προορισμούς που αγαπήσαμε επειδή δεν τους αντέχουμε οικονομικά ή γιατί απλώς κάπου εκεί κοντά χτίστηκε ένα ακόμα resort, ποιο θα είναι το κόστος που θα κληθούμε να πληρώσουμε;
Τεράστιο και σε όλα τα πιθανά επίπεδα. Το καλοκαίρι μας ήταν (και είναι) ένας εθνικός κυματοθραύστης για όλα τα δεινά και τις προβληματικές πτυχές του ελληνικού βίου που δεν έχουμε την πολυτέλεια να θυσιάσουμε τόσο εύκολα. Εδώ, όμως, που έχουμε φτάσει, εξαρτάται πραγματικά από εμάς; Η κλιματική κρίση όντως δεν είναι στο χέρι μας. Είναι στο χέρι μας όμως να καταστρώσουμε ένα στρατηγικό σχέδιο υπεράσπισης του ελληνικού καλοκαιριού, αρκεί να το δούμε σαν αυτό που πραγματικά είναι: ως ένα υπό άμεση απειλή δημόσιο αγαθό. Πρασινίζοντας τις πόλεις μας, επενδύοντας σοβαρά στην πρόληψη των πυρκαγιών, βάζοντας φρένο στην τουριστική απληστία. Τώρα, σήμερα, για εμάς και τους επόμενους από εμάς.
