Ποιο ήταν το σκεπτικό πίσω από την υποψηφιότητα του Χάρη Δούκα για τον Δήμο Αθηναίων; Ποιο ήταν το σκεπτικό της στήριξής του από το ΠΑΣΟΚ; Δεν ήταν, πάντως, το καλό του δήμου ούτε το μέλλον της πολιτικής. Αν ήταν, ο Χάρης Δούκας θα κατέβαινε με πρόγραμμα, όχι με ακαδημαϊκές αερολογίες. Μέχρι την εκλογή του, πρόγραμμα δεν υπήρχε, επειδή το σκεπτικό δεν ήταν πολιτικό, αλλά ευκαιριακό: ας κάνουμε οτιδήποτε για να φύγει ο Μπακογιάννης και, μετά, βλέπουμε. Το σχέδιο πέτυχε. Ο «αδοκίμαστος» Δούκας συσπείρωσε αριστερούς και δεξιούς διαμαρτυρόμενους και πήρε τον δήμο. Τώρα βρισκόμαστε στο άδοξο «μετά», που, ως αναπόφευκτα και πρακτικά πολιτικό, προκαλεί στον δήμαρχο αδράνεια και ανία. Ωρα για το επόμενο πρότζεκτ, λοιπόν. Η ενδεχόμενη υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ έχει χαρακτηριστικά ιστορικής επανάληψης, αλλά και ποιητικής δικαιοσύνης. Εφόσον τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στήριξαν τον Χάρη Δούκα στη μάχη του για τον δήμο, μην έχοντας πρόβλημα να εκλεγεί σε ένα τόσο κρίσιμο αξίωμα ένας άνθρωπος με φιλοδοξία μεγαλύτερη από το σχέδιό του, δεν πρέπει να έχουν πρόβλημα να συμβεί το ίδιο και στο κόμμα τους. Ή μήπως το κόμμα είναι σημαντικότερο από την πόλη; Τώρα, πάντως, είναι η ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ να αποδείξει την αγνότητα των προθέσεών του. Οι Ανδρουλακικοί έχασαν το δικαίωμα διαμαρτυρίας όταν νομιμοποίησαν τον Δούκα όχι ως πρόσωπο, αλλά ως μέθοδο.
Νεφελώδης αλλαγή
Η γενικότερη αναταραχή στην Κεντροαριστερά οφείλεται αρχικά στην έλλειψη ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας, στην ανύπαρκτη συνοχή του μεγαλόπνοου και πολυπρισματικού οράματος. Το ηθικό πλεονέκτημα ξεχειλίζει, αλλά λείπει ο πολιτικός άξονας, λείπουν οι ιδέες. Η σύγκλιση δυνάμεων και η επανίδρυση πολιτικών χώρων για την ανατροπή της Ν.Δ. είναι μία φαντασίωση που θέλγει τόσο πολύ εκείνους που την τρέφουν, ώστε τους εμποδίζει να δουν ότι έχει ελάχιστα ερείσματα στην πραγματικότητα. «Προοδευτικό μέτωπο», «δημοκρατική παράταξη», «νέος φορέας» – οι πληθωριστικές περιγραφές της φαντασίωσης μαρτυρούν την εννοιολογική της κενότητα. Επειτα, είναι και οι πολλαπλοί επίδοξοι ηγέτες που κάνουν την πολιτική πρωτοβουλία για την ουσιαστική ανασύσταση της Κεντροαριστεράς ελάχιστα πειστική. Σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ, είναι ελαφρώς ύποπτα τα ξαφνικά εσωκομματικά πυρά εναντίον του Ανδρουλάκη. Το πρόβλημα φαίνεται υπερβολικά προσωπικό για να θεωρηθεί πολιτικό. Θα ήταν χρήσιμο να μας ενημερώσουν οι αμφισβητίες: Τι θα έκαναν διαφορετικά στη θέση του; Πώς θα εξασφάλιζαν την εκλογική επιτυχία που δεν εξασφάλισε ο Ανδρουλάκης; Πώς εννοούν την αντιπολίτευση και ποιες ιδέες τους είδαν να παραγκωνίζονται από το «κλειστό σύστημα Ανδρουλάκη»; Το να εκδιωχθεί ο Ανδρουλάκης έχει νόημα μόνον εφόσον υπάρχει μέριμνα για μια νέα οπτική και όχι απλώς για νέο πρόεδρο.
Πονηροί εγωισμοί
Το αφήγημα της συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων» λειτούργησε ως πλατφόρμα και για την πρώτη φάση του πολυαναμενόμενου rebranding του Αλέξη Τσίπρα. Το αόριστο όνειρο φαίνεται πως νεκρανασταίνει. Ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να επανέλθει στα πολιτικά πράγματα ως μετριοπαθής σοφός, εξαργυρώνοντας ένα κύρος που δεν απέκτησε ποτέ και επενδύοντας δημιουργικά στον εξορθολογισμό ενός πολιτικού μπάχαλου, στο οποίο πρωταγωνίστησε χωρίς να ζητήσει ποτέ συγγνώμη. Ποιος ζητάει από την Αριστερά και την Κεντροαριστερά να προτάξουν το «εμείς» αντί του «εγώ»; Αυτός που όταν το ΠΑΣΟΚ μαχόταν την οικονομική κρίση, το κατασυκοφαντούσε· αυτός που, προκειμένου να κυβερνήσει, συμμάχησε με ακροδεξιούς και μέχρι την τελευταία του στιγμή στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ γλυκοκοιτούσε την αντισυστημική ψήφο των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής· αυτός που δυσφήμησε την Αριστερά όσο κανένας, φέρνοντας στην επιφάνεια την πιο οικτρή εκδοχή της. Στον αέρα πλανάται το άρωμα μιας ανεπαίσθητης ειρωνείας: η συζήτηση για το μέλλον της Κεντροαριστεράς, με όλα της τα –όχι και τόσο– εξωφρενικά σενάρια (όπως είναι η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ) υποτίθεται πως αποσκοπεί στην υπέρβαση του πολιτικού εγωισμού· κι όμως, το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να φανερώσει είναι οι προσωπικές ατζέντες των συμμετεχόντων.
