Η Χεζμπολάχ απειλεί την Κύπρο ότι αν παράσχει βοήθεια στο Ισραήλ θα τη χτυπήσει. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Η απειλή περιλαμβάνει τις βρετανικές βάσεις ή τη βοήθεια που οφείλει να παράσχει στους συμμάχους της. Η απειλή είναι αρκούντως αφηρημένη για να είναι αποτελεσματική. Ο στόχος της είναι αντάξιος της τρομοκρατικής οργάνωσης που την εκτόξευσε. Δεν έχει συγκεκριμένους στρατιωτικούς ή πολιτικούς στόχους. Είναι μια απειλή διά πάσα χρήση.
Αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν όσοι συμπατριώτες μας αντιμετωπίζουν τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς με τη συμπάθεια που έχουν επιδείξει έως σήμερα. Ως απελευθερωτικές οργανώσεις των Παλαιστινίων, οι οποίες μπορεί να οδηγούνται σε ακραίες πρακτικές, όμως η καταδίκη τους οφείλει να λάβει υπόψη της τα ελαφρυντικά των κινήτρων. Σε αντίθεση με το Ισραήλ, στο οποίο δεν αναγνωρίζουν κανένα ελαφρυντικό. Δεν ξέρω αν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν ότι η απειλή κατά της Κύπρου αφορά και την Ελλάδα. Ο πόλεμος στη Γάζα μάς αφορά άμεσα. Ας περιμένουμε τις απόψεις τους, αν και είμαι βέβαιος ότι θα περιμένουμε ματαίως. Είναι δύσκολο να παραδεχθούν ότι ο πόλεμος στη Γάζα είναι πόλεμος της Δύσης με τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Ακόμη δυσκολότερο να αποδεχθούν ότι η ιστορική μοίρα της Ελλάδας είναι ο δυτικός πολιτισμός τον οποίον υπερασπίζεται το Ισραήλ σε μια περιοχή του κόσμου που απειλείται με αφανισμό.
Πριν από μερικές ημέρες μια δωδεκάχρονη Ισραηλίτισσα κακοποιήθηκε και βιάσθηκε στη Γαλλία. Είναι ένας κρίκος σε μια αλυσίδα από 366 αντισημιτικές πράξεις που καταγράφηκαν μέσα στο 2024. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο αντισημιτισμός στη Γαλλία είναι σαν το μικρόβιο της ελονοσίας. Μπορεί να χειμάζει για δεκαετίες και να πεταχτεί απ’ την αρχή. Κάτι σαν τη Ρωμιοσύνη του Ρίτσου. Η Γαλλία επειδή δεν έζησε τον αντισημιτισμό στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως τον έζησε η Γερμανία, τον ενέταξε σιωπηρά στη δημοκρατική ευπρέπεια. Δεν τον έσβησε. Με τόσα εκατομμύρια μουσουλμάνους στην επικράτειά της και τις ενοχές της απέναντι στο αποικιοκρατικό της παρελθόν, η Γαλλία, αν και προπύργιο της Δύσης, κινδυνεύει από τη «νέα εβραιοφοβία», όπως την αποκαλεί ο Αντρέ Τανγκιέφ. Διαφέρει από την παλαιά ως προς το πολιτικό της πρόσημο. Ο παραδοσιακός αντισημιτισμός ήταν προνόμιο της Ακροδεξιάς. Τον «νέο» τον διεκδικεί επαξίως η Ακροαριστερά.
«Η πορεία κατά του αντισημιτισμού είναι η ένωση όσων υπερασπίζονται την αδιαπραγμάτευτη σφαγή». Τάδε έφη Μελανσόν. Ο ίδιος συμμετείχε σε συλλαλητήριο κατά της ισλαμοφοβίας. Η Αριστερά, έχοντας χάσει την εργατική τάξη από τη Λεπέν, παλεύει να αντικαταστήσει το κοινωνικό κενό με τους μεταναστευτικούς και μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Οθεν και ο αντισημιτισμός.
Είναι πολιτικό το ζήτημα της «νέας εβραιοφοβίας»; Ναι, η πολιτική του Νετανιάχου οδηγεί σε αδιέξοδα. Ομως, το πρόβλημα παραμένει κυρίως πολιτισμικό. Αυτή τη στιγμή το Ισραήλ διεξάγει έναν πόλεμο για λογαριασμό της Δύσης. Αντίπαλός του δεν είναι μόνον η Χαμάς ή η Χεζμπολάχ. Εχει να αντιμετωπίσει και τη διείσδυσή τους στις δυτικές κοινωνίες, παραλύοντας τις πολιτικές τους αντιδράσεις.
Η ουδετερότητα είναι δειλία ή υποκρισία. Ο Νετανιάχου είναι απαράδεκτος. Καμία αντίρρηση. Ομως, το Ισραήλ δεν είναι μόνον ο Νετανιάχου. Αυτός έχει ημερομηνία λήξης. Σε αντίθεση με τη Χαμάς, η οποία, όπως είπε ο ναύαρχος Αποστολάκης, μπορεί να είναι τρομοκρατική οργάνωση, όμως έχει στόχο την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το ίδιο θα έλεγε αν ήταν αρχηγός ΓΕΕΘΑ και χτυπούσε η Χεζμπολάχ την Κύπρο;
Η «νέα εβραιοφοβία» είναι προϊόν της προπαγάνδας κατά της ισλαμοφοβίας. Οι διαφορές ανάμεσα στις δύο φοβίες είναι ορατές διά γυμνού οφθαλμού. Η ισλαμοφοβία στηρίζεται στον φόβο που προκαλεί το ριζοσπαστικό Ισλάμ, την τρομοκρατία και την εχθρότητα απέναντι στον δυτικό πολιτισμό. Η εβραιοφοβία έχει να κάνει με τα συντηρητικά ένστικτα που συνδέονται με τις πιο σκοτεινές στιγμές του πολιτισμού μας. Και έχει ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε ότι την ευθύνη αυτής της σύνδεσης την αναλαμβάνουν οι δυνάμεις που επικαλούνται την «πρόοδο».
Ποια είναι η πρόοδος; Η επέλαση του Ισλάμ; Εδώ που τα λέμε θα προτιμούσα τους παραδοσιακούς μπολσεβίκους. Μη με πάρετε και πολύ στα σοβαρά.
