Πριν από ένα χρόνο οι πολίτες επιβράβευσαν με 41% τον Μητσοτάκη γιατί, μετά μια δεκαετία πρωτοφανούς λιτότητας και περικοπών παντού, έκανε ένα σημαντικό βήμα για να επαναφέρει τη χώρα στην κανονικότητα. Στήριξε τον κόσμο στις δύσκολες μέρες του κορωνοϊού και της έκρηξης των τιμών ενέργειας μοιράζοντας περίπου 50 δισ. ευρώ. Αλλά και γιατί ενίσχυσε το διεθνές κύρος της χώρας: υπέγραψε ισχυρές συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, ενώ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων απέναντι στους Τούρκους.
Την Κυριακή των ευρωεκλογών, όμως, το 41% της Ν.Δ. έπεσε στο 28,3%. Το κυβερνών κόμμα έχασε περίπου 13 μονάδες, ενώ πέρασε και κάτω από τον πήχυ του 33% των προηγούμενων ευρωεκλογών που είχε θέσει ως στόχο ο κ. Μητσοτάκης.
Το μεταπολιτευτικό ρεκόρ της αποχής, που έφτασε σχεδόν το 60%, κάνει πιο δύσκολη την εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων. Το 28,3% στις ευρωεκλογές δεν σημαίνει πως αν αύριο γίνουν εθνικές εκλογές ο Μητσοτάκης δεν θα πάρει και πάλι 40%. Ετσι κι αλλιώς πραγματική εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας δεν υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά, το ότι 1.000.000 ψηφοφόροι της Ν.Δ. του περυσινού Ιουνίου προτίμησαν να γυρίσουν την πλάτη στις κάλπες είναι ένα μήνυμα που πρέπει να προβληματίσει έντονα την κυβέρνηση – όπως παραδέχθηκε και ο κ. Μητσοτάκης.
Τι βάρυνε περισσότερο στην πολιτική συμπεριφορά του κόσμου; Μα οι συνεχιζόμενες μεγάλες δυσκολίες στη ζωή του. Η οικονομική κυρίως δυσπραγία που βιώνει ολόκληρη η Ευρώπη και σπρώχνει τους πολίτες από ανασφάλεια να ψηφίσουν κόμματα της Ακροδεξιάς. Πού ακούστηκε οι Γάλλοι εργάτες και αγρότες να είναι οι κύριοι ψηφοφόροι της Λεπέν; Και στη Γερμανία οι ακροδεξιοί της AfD να έχουν μεγαλύτερη εκλογική επιρροή, ιδιαίτερα στους νέους, από τους Σοσιαλδημοκράτες ή τους Πρασίνους.
Η αδυναμία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν με αποτελεσματικό τρόπο τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες και να ανατάξουν τη μεσαία τάξη που συνεχίζει να καρκινοβατεί προκαλεί οργή, απογοήτευση και φόβο. Στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου το ΑΕΠ έπεσε κατά 30% την εποχή των μνημονίων.
Ξέρετε πόσοι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα είχαν το 2023 μηνιαίο εισόδημα έως 1.200 ευρώ μεικτά – λιγότερο από 1.000 ευρώ καθαρά; Σύμφωνα με την «Εργάνη», 1.606.000 πολίτες – δηλαδή το 69,8% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα! Εξ αυτών, 415.000 αμείβονταν με μισθό μικρότερο των 700 ευρώ μεικτά, ενώ ο καθαρός μέσος μισθός στη χώρα –στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα– παρέμεινε χαμηλότερος από το 2010!
Ενας εργαζόμενος για να αγοράσει στην Αθήνα ένα δυάρι διαμέρισμα 60 τετραγωνικών, παλαιότητας 20-30 χρόνων, χρειάζεται 12 χρόνια αποταμιεύοντας ολόκληρο το εισόδημά του. Το 2021 χρειαζόταν 8,5 χρόνια.
Ο μέσος πολίτης στην Ελλάδα αποταμιεύει –σύμφωνα με τη Eurobank– 1.076 ευρώ. Οι μισθωτοί αποταμιεύουν ετησίως 542 ευρώ και οι αυτοαπασχολούμενοι 63 ευρώ. Ομως, στα νοικοκυριά με παιδιά η αποταμίευση είναι αρνητική, δηλαδή τρώνε και από τα έτοιμα – περίπου 2.159 ευρώ τον χρόνο.
Ολα αυτά δείχνουν ότι οικονομικές τρύπες που άνοιξαν τα μνημόνια χρειάζονται χρόνια για να κλείσουν. Μπορεί η ανάπτυξη στην Ελλάδα να είναι πενταπλάσια από τον μέσο όρο της Ε.Ε. και η αύξηση στον βασικό μισθό τα τελευταία χρόνια να είναι πάνω από 25%, αλλά ο Ελληνας έχει τη χαμηλότερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη – μόνο ο Βούλγαρος είναι σε χειρότερη θέση.
Συμπέρασμα: Παρά τα θετικά της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, οι πολίτες δεν βλέπουν κάποια σπουδαία βελτίωση στη ζωή τους. Με τα ίδια σαράβαλα λεωφορεία πηγαίνουν στη δουλειά τους (με εξαίρεση τον τελευταίο μήνα που άρχισαν να βγαίνουν στον δρόμο κάποια καινούργια ηλεκτρικά), την ίδια ουσιαστικά ανομία έχουν να αντιμετωπίσουν με το 2019, την ίδια διαφθορά και αδιαφορία βλέπουν στις δοσοληψίες τους με το κράτος και τους δήμους. Τα νοσοκομεία συνεχίζουν να θυμίζουν χώρα της Αφρικής κι όχι της Ευρώπης. Το δημόσιο σχολείο παραμένει ανίκανο να εγγυηθεί τη γνώση και χωρίς ιδιωτικό φροντιστήριο αξίας 14.000 ευρώ για τρία χρόνια ο γονέας δεν μπορεί να ελπίζει στην είσοδο του παιδιού του στο πανεπιστήμιο.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έδειξε ικανή και αρκετά αποφασισμένη ώστε να έρθει σε σύγκρουση με τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και τα οργανωμένα συμφέροντα της αγοράς, της υγείας, των τραπεζών, της δημόσιας διοίκησης, που καταδυναστεύουν τη ζωή του πολίτη και επιβάλλουν τις επιλογές τους στη χώρα.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του κ. Μητσοτάκη στα τρία χρόνια που έχει μπροστά του. Τελευταία του ευκαιρία.
