Υπάρχουν σοβαρά ζητήματα που παραμένουν στην άβυσσο της αδιαφορίας των πολιτικών αλλά εξίσου και στο χάος της άγνοιας των πολιτών για το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα της ζωής μας, της κοινωνίας και του κράτους μας. l Και τα οποία περιμένουν ακόμα και δεκαετίες για να σκάσουν μύτη, έστω, στην επιφάνεια της επικαιρότητας, l συνήθως με αφορμή μια σκανδαλώδη πληροφορία ή ένα γκροτέσκο, στην πραγματικότητα ιλαροτραγικό, περιστατικό. l Οπως πρόσφατα η φράση – τίτλος δημοσιεύματος της «Κ» (30/5) l «Μήπως είναι τραγουδιστής ο Ευριπίδης;». l Εξοχη δημοσιογραφική δουλειά του Απόστολου Λακασά για την πτώση του επιπέδου των σπουδών στις σχολές θεωρητικών σπουδών, l αλλά και για το «αφανές» σκάνδαλο της ατελούς, της κάκιστης, ακόμη και της ενίοτε εγκληματικής παραγωγής καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης από τις λεγόμενες «καθηγητικές» σχολές των πανεπιστημίων μας l –Φυσικομαθηματικές, Χημικές κτλ.– l κυρίως όμως τις λεγόμενες Φιλοσοφικές σχολές, οι οποίες (θα έπρεπε να) διδάσκουν πρώτα πρώτα τα γράμματα και τη γλώσσα μας στους φοιτητές τους. l Αλλά, τι λες! «Αυτή είναι δουλειά της Μ.Ε. Εμείς βγάζουμε επιστήμονες». l Οι ψωνάρες. l Και το κράτος της πλάκας, που χρρρρρ… l
Το ζήτημα αυτό έκανε αίσθηση τελευταία και συζητήθηκε κάπως, λόγω κυρίως της απίστευτης πληροφορίας που παρείχε ο καθηγητής Αγγελος Χανιώτης στον Λακασά ότι συνάδελφός του καθηγητής κλασικής φιλολογίας ρώτησε σε αμφιθέατρο τους φοιτητές «Ποιος είναι ο Ευριπίδης;» και ο μόνος που «απάντησε», μετά εκκωφαντική γενική σιωπή, ήταν ένας νεαρός που… ερώτησε: l «Μήπως είναι τραγουδιστής;». l
Εξ όνυχος τον λέοντα. l Εκεί έχει φτάσει η κατάσταση. l Φοιτητές φιλολογίας μιλάμε. l Δικαιολογημένα αναρωτιέται κανείς γιατί, για ποιο λόγο, η θεμελιώδης αυτή αναπηρία του «εκπαιδευτικού συστήματός» μας μένει ακόμα, 50 χρόνια Μεταπολίτευσης φέτος, στα αζήτητα και τα ασυζήτητα. l Πόσες «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις» έχουν γίνει, πόσες κυβερνήσεις πόσες φορές άλλαξαν τις εισιτήριες στα ΑΕΙ (η «έγνοια τους», και δεν ντρέπονταν), l πόσα σημεία και τέρατα της δημόσιας παιδείας μας «συζητήθηκαν» κατά καιρούς, l γιατί αυτό το κεφαλαιώδες μένει ανέγγιχτο, l επί 40 και πλέον χρόνια από τότε που ο πασοκικός «προοδευτικός» οίστρος κατάργησε ακόμη και τα Διδασκαλεία Μ.Ε. τα οποία θεράπευαν κάπως το χωλό που έστελνε το πανεπιστήμιο στα σχολεία Μ.Ε. ως άρτιο και έτοιμο να διδάξει. l
Οταν ανέλαβα, πριν από 47 χρόνια, το ρεπορτάζ Παιδείας στην εφημερίδα αυτή, δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πήρα το πτυχίο φιλολογίας. l Γινόταν χαμός στην εκπαίδευση τότε, κοσμογονικές αλλαγές, «επιτέλους!» λέγαμε, l αλλά για το μόνο που δεν άκουγες να γίνεται λόγος ήταν η ανετοιμότης των πτυχιούχων των καθηγητικών, λεγόμενων, σχολών για να πάνε να διδάξουν. l Και απορούσα, θυμάμαι, όχι μόνο διότι οι πτυχιούχοι είχαμε πλήρη άγνοια Παιδαγωγικής, αλλά και επειδή προσωπικά είχα επίγνωση και των δικών μου ανεπαρκειών, και της γενικότερης ανεπάρκειας του πανεπιστημίου (και) σε αυτό τον τομέα. l Με απασχολούσε πολύ μέσα μου, και συχνά το έγραφα l –στην «Κ» κι από το ’81 στη Μεσημβρινή, επί διευθύνσεως Τάκη Λαμπρία– l πώς και γιατί δεν γίνεται κάτι ώστε να βελτιωθεί ο κόσμος που άοπλος κι αβοήθητος στελνόταν στα σχολεία να μάθει κουρέας στου κασίδη το κεφάλι. l Θα την αποτολμήσω κάποτε την απαραίτητη βουτιά στο λοφώδες αρχείο μου και ελπίζω να αλιεύσω κάποια από αυτά τα σχόλια που έγραφα τότε. l Οχι τίποτ’ άλλο, αλλά γιατί, 50 χρόνια μετά, γράφω ακόμα τα ίδια, για τις ίδιες μαύρες τρύπες της Εκπαίδευσής μας, που τις αφήνουμε ακόμη να ρουφάνε τη μαθησιακή ικμάδα των νέων μας. l
Θα μου πεις, κουκιά τρώμε, φυσικό είναι κουκιά να μαρτυράμε 50 χρόνια τώρα.
