Μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα κτίζεται σε ένα νησί. Ασχετα από τις γνώμες για την αισθητική της, που ως συνήθως διίστανται, πρόκειται για μια επένδυση που αρχικώς είναι πολλοί εκείνοι που βλέπουν με καλό μάτι. Απευθύνεται σε τουρίστες υψηλού επιπέδου και δημιουργείται η προσδοκία ότι θα «ανεβάσει» επίπεδο το νησί. Ελάχιστοι ασχολούνται με το γεγονός ότι στο νησί λείπουν στοιχειώδεις υποδομές και πως οι ημιτελείς που υπάρχουν, δεν είναι σχεδιασμένες για τέτοια μεγέθη τουρισμού.
Καθώς η μονάδα μπαίνει σε λειτουργία, αρχίζουν όλοι να καταλαβαίνουν τον αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία και στον υπόλοιπο τουριστικό κλάδο του νησιού. Η έλλειψη προσωπικού είναι ένα καίριο ζήτημα της εποχής μας και προφανώς μια μεγάλη μονάδα το επιδεινώνει για όλους τους υπόλοιπους, που δυσκολεύονται να βρουν προσωπικό και να συναγωνιστούν σε μισθούς.
Γίνεται, όμως, αισθητό και κάτι ακόμη. Το νέο ξενοδοχείο νοικιάζει κάθε δωμάτιο και διαμέρισμα που υπάρχει στο νησί για το προσωπικό του. Οι ιδιοκτήτες τους είναι χαρούμενοι γιατί έχουν ένα σταθερό εισόδημα. Οι δημόσιοι λειτουργοί δεν μπορούν, ωστόσο, να βρουν πια κατάλυμα που αντέχουν να πληρώσουν. Και ο μέσος Ελληνας τουρίστας, που έμενε σε αυτά τα δωμάτια επειδή οι τιμές τους ήταν προσιτές, δεν μπορεί πια να επισκεφθεί το νησί. Οι πιο λαϊκές ταβέρνες αισθάνονται τον αντίκτυπο και η αλυσίδα δεν έχει τέλος.
Το ερώτημα είναι ασφαλώς ένα: Οταν το ελληνικό κράτος δίνει την άδεια λειτουργίας σε μια μεγάλη μονάδα, σε έναν σχετικά μικρό τόπο, δεν θα έπρεπε να υποχρεώνει τους επενδυτές να κατασκευάζουν κτίρια για τη φιλοξενία των εργαζομένων τους; Ή να τους δίνει τη δυνατότητα να κατασκευάζουν ξενοδοχεία ενός ή δύο αστέρων που θα τους φιλοξενούν, να επιτρέπει δηλαδή τη μακρά (για πολλούς μήνες) μίσθωση, που σήμερα απαγορεύεται; Ετσι, θα αποφεύγαμε αυτές τις απίστευτες ιστορίες πολυτελών ξενοδοχείων που στεγάζουν το προσωπικό τους σε άθλιες συνθήκες και θα προστατεύαμε τόσο τις τοπικές κοινωνίες όσο και την πρόσβαση σε αυτούς τους προορισμούς ανθρώπων που δεν αντέχουν να πληρώσουν υπέρογκα ποσά για ένα κατάλυμα.
Είμαστε, βέβαια, η χώρα όπου πρώτα κτίζουμε και μετά σχεδιάζουμε. Ελπίζω η κυβέρνηση να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό το ζήτημα και να ασχοληθεί άμεσα με την αντιμετώπισή του.
