Είπε πολλά και διάφορα για το ζήτημα της καλπάζουσας ακρίβειας ο πρωθυπουργός. Μάλωσε τις πολυεθνικές και τις προειδοποίησε πως αν το ξανακάνουν θα τιμωρηθούν: «Υπάρχει ζήτημα με τις πολυεθνικές και αν χρειαστεί, θα το ξαναπώ, να δημοσιοποιήσω αυτά τα οποία –ενίοτε, δεν το κάνουμε πάντα, το κάνουμε όμως μερικές φορές– κάνουν και να υποστούν το κόστος της φήμης και όχι τόσο του προστίμου, δεν θα διστάσω να το κάνω αυτό» (Real, 20.6.2024).
Να τον συγχαρούμε για τη δεδηλωμένη αποφασιστικότητητά του, αλλά δεν καταλάβαμε: Η πληροφόρηση των πολιτών για τα πεπραγμένα του κράτους συναρτάται από τη μεγαθυμία του εκάστοτε πρωθυπουργού ή σε μια δημοκρατική πολιτεία αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση των Αρχών; Μήπως έγινε η Διυπηρεσιακή Μονάδα Ελέγχου Αγοράς (ΔΙΜΕΑ) κάτι σαν την ΕΥΠ, που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν εάν δεν το επιτρέψει ο πρωθυπουργός; Αποκτήσαμε κι άλλες σκοτεινές γωνιές του κράτους, κι άλλες μαύρες τρύπες στη Δημοκρατία;
Το είπαμε, το ξανάπαμε και θα επαναλάβουμε το αυτονόητο: Οι πράξεις των δημοσίων αρχών –είτε είναι ποινικές διώξεις είτε διοικητικά πρόστιμα– είναι δημόσιες πράξεις! Οι πολίτες πρέπει να τις μαθαίνουν για να μπορούν και να τις κρίνουν. Δεν είναι ζήτημα «διαπραγμάτευσης» μεταξύ πρωθυπουργών και ιδιωτών, έστω αν αυτές είναι πολυεθνικές επιχειρήσεις. Από τη στιγμή που η ΔΙΜΕΑ ή άλλος φορέας (ένα σκασμό υπηρεσίες έχουμε για την προστασία του καταναλωτή) επιβάλλει ένα πρόστιμο, οφείλει να ανακοινώσει: τι βρήκε, σε ποια εταιρεία και το ύψος του προστίμου.
Δεν είναι μόνο το ζήτημα να γνωρίζει ο καταναλωτής ότι το τάδε προϊόν της δείνα ιδιωτικής εταιρείας έχει πρόβλημα, αν και διά της καλής πληροφόρησης λειτουργούν σωστά οι αγορές.
Το βασικότερο είναι να μπορεί να ελεγχθεί η δημόσια υπηρεσία. Βάζει πραγματικά πρόστιμα ή εκδίδει ανακοινώσεις για «μαϊμού» κυρώσεις, ώστε να δείχνει ότι κάτι κάνει; Σε ποιες εταιρείες μπαίνουν πρόστιμα και γιατί; Μήπως επαναλαμβάνονται, διότι ο Χ αξιωματούχος της ελεγκτικής αρχής έχει προηγούμενα με τους ιδιοκτήτες της εταιρείας; Μήπως τους εκβιάζει για κάτι; Μήπως στοχεύει μια εταιρεία για να ευνοήσει κάποιον ανταγωνιστή της; Μήπως υπάρχει κανένα άλλο περίεργο αλισβερίσι; Η δημοσιότητα είναι η ψυχή της λογοδοσίας και της Δημοκρατίας.
Αν δεν δημοσιοποιηθούν τα ονόματα των εταιρειών, πώς θα ελέγξουμε ότι λέει αλήθεια ο πρωθυπουργός όταν δηλώνει ότι δεν θα διστάσει να τους επιβάλει κάποια ποινή; Αν δεν ξέρουμε ποιον αφορά κάποια κύρωση, πώς θα ελεγχθεί αν είναι αληθές αυτό που διαρκώς λένε οι υπουργοί Ανάπτυξης ότι «τα πρόστιμα πληρώνονται»;
