Η πορεία του Χίλτον στον αθηναϊκό χρόνο υπενθυμίζει τα στάδια διαρκών μεταλλάξεων που συμβαίνουν στο σώμα κάθε μεγάλης πόλης. Για την Αθήνα του 1960, το Χίλτον υπήρξε τομή και ορόσημο. Οχι μόνο ενσωμάτωσε μια ολόκληρη περιοχή στη μεσοαστική ζωή της πόλης, αλλά συνδέθηκε και με τη διεθνή δικτύωση της πρωτεύουσας σε μια εποχή που ο τουρισμός ήταν μια αναδυόμενη δυνατότητα.
Το Χίλτον εκείνης της εποχής επέτυχε κάτι πολύ δύσκολο. Μυθολογήθηκε σχεδόν αυτομάτως και με τη σειρά του μυθολόγησε τη νέα Αθήνα της δεκαετίας του 1960 με λάμψεις νεωτερικότητας και κοσμοπολιτισμού. Η άνοδος της Ελλάδας πριν από τη δικτατορία και ειδικά την περίοδο 1953-1967 είναι ένα εθνικό κεφάλαιο που ζητεί διαρκώς νέες αναγνώσεις. Το Χίλτον εκείνης της εποχής συνδέθηκε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αλλά και με τον Στρατή Ανδρεάδη. Υπήρξε, δε, προάγγελος της μεγάλης ανόδου της τουριστικής κίνησης σε μια Αθήνα που είχε εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες από τις σημερινές.
Γύρω στο 1960, η αναγέννηση της Αθήνας ήταν εντυπωσιακή. Το νέο αεροδρόμιο στο Ελληνικό είχε εξαγγελθεί (με την υπογραφή του Εερο Σααρίνεν), ο Πικιώνης είχε ολοκληρώσει τη διαμόρφωση των έργων στην Ακρόπολη και στου Φιλοπάππου, το Φεστιβάλ Αθηνών είχε λάμψη και κύρος, η «Μεγάλη Βρεταννία», που γιορτάζει φέτος τα 150 χρόνια της, είχε εγκαινιάσει το νέο της μέγαρο, η Βασιλέως Κωνσταντίνου ήταν το καμάρι της πόλης, το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών είχε θεμελιωθεί, η Ομόνοια είχε αποκτήσει σιντριβάνι, χωματόδρομοι ασφαλτοστρώνονταν, δίκτυα αποχέτευσης επεκτείνονταν. Η κριτική βεβαίως ήταν έντονη, τότε από την Αριστερά, για τα κοινωνικά χάσματα (που όμως μειώνονταν θεαματικά) και αργότερα από πολλούς, που εκ των υστέρων εντόπισαν σοβαρά λάθη εις βάρος της ιστορικής φυσιογνωμίας της πόλης.
Πάντως, εκείνη η περίοδος της ορμής και της αισιοδοξίας έμεινε στην ιστορία ως η πιο φωτεινή εποχή της Αθήνας. Ούτε η περίοδος 1997-2004 μπορεί να συγκριθεί με εκείνα τα χρόνια της πίστης στο αύριο. Για να καταλάβουμε το 1960, πρέπει να το δούμε με τα μάτια του τότε.
Κατά μία έννοια, εκείνο το Χίλτον ήταν ένα προϊόν αυτού του κλίματος. Και το ίδιο το Χίλτον ενίσχυσε το κλίμα αυτό και, κυρίως, το συναίρεσε υπό τη σκέπη ενός συμβόλου, εύληπτου και παραδόξως δημοκρατικού. Ολη η Αθήνα είχε περάσει από εκεί. Το Χίλτον γεννούσε διαρκώς δυνατότητες για τις αναμνήσεις του αύριο.
