Είναι περιώνυμος κυνηγός των ναζί. Το όνομά του είναι Σερζ Καρλσφέλντ. Γεννήθηκε στη Ρουμανία το 1935, τη δράση του όμως την ανέπτυξε στη Γαλλία, την απογραφή των θυμάτων του Ολοκαυτώματος και την αποκάλυψη των ένοχων ναζί. Δήλωσε τις προάλλες πως στις εκλογές αν έχει να διαλέξει ανάμεσα στο Λαϊκό Μέτωπο και τον Εθνικό Συναγερμό θα ψηφίσει το κόμμα της Λεπέν. Θα ψηφίσει την πολιτική παράταξη που υπερασπίζεται τον αγώνα που δίνει το Ισραήλ και όχι τους αντισημίτες υποστηρικτές των Παλαιστινίων. Η δήλωσή του έχει σημασία όχι μόνον επειδή είναι μια εμβληματική, άρα άκρως επιδραστική, φυσιογνωμία της ισραηλιτικής κοινότητας στη Γαλλία. Εχει σημασία διότι δείχνει την πορεία της παράταξης από τον καιρό, τον όχι και τόσο μακρινό, που την διοικούσε ο πατέρας της Λεπέν έως σήμερα. Η πατροκτόνος Μαρίν κατάφερε να μεταμορφώσει ένα κόμμα φασίζον και αναφανδόν ακροδεξιό που εχθρευόταν την 5η Δημοκρατία του Ντε Γκωλ.
Οπως και να ‘ναι ο Εθνικός Συναγερμός δεν έχει σχέση με το Εθνικό Μέτωπο που κληρονόμησε η Λεπέν από τον πατέρα της. Η οικογενειοκρατία έχει και τις εκπλήξεις της. Δεν είναι το φασίζον κόμμα απ’ το οποίο γεννήθηκε. Δηλώνει πίστη στη δημοκρατία και προσπαθεί, με επιτυχία, να προσεγγίσει τα κοινωνικά στρώματα που έχουν περιθωριοποιήσει οι ελίτ. Αυτά που κάποτε εκπροσωπούσε η Αριστερά, η οποία τους γύρισε την πλάτη εγκαταλείποντάς τα στην κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια. Ο Εθνικός Συναγερμός είναι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής λαϊκής δεξιάς. Για να μην τρελαθούμε η πλειοψηφία των Γάλλων που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν το κόμμα της Λεπέν δεν είναι φασίστες. Τους προκαλεί ανασφάλεια η μετανάστευση. Τους προκαλεί ανασφάλεια η Ευρώπη. Τροφή για σκέψη για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Πώς ένας από τους δύο πυλώνες της Ενωσης έχει φτάσει σ’ αυτήν την επισφαλή κατάσταση;
«No passaran». Το σύνθημα των δημοκρατικών από τον ισπανικό εμφύλιο το φωνάζουν μαθητές και φοιτητές ανεμίζοντας παλαιστινιακές σημαίες. Μόνον που το 2024 απέχει έναν ολόκληρο κόσμο από το 1936. Και εκεί είναι το πρόβλημα των αντιπάλων της Λεπέν. Τα πολιτικά τους όπλα είναι αναχρονιστικά. Οπως αναχρονιστικά είναι και τα όπλα του Μακρόν ο οποίος ζητά από τους Γάλλους να τον ψηφίσουν για να αποφύγουν το χειρότερο. Αυτό λειτούργησε αυθόρμητα όταν ο Σιράκ είχε να αντιμετωπίσει τον Ζαν Μαρί Λεπέν. Σήμερα πόσοι ψηφοφόροι οδηγούνται αυθόρμητα στο καλύτερο απ’ το χειρότερο; Ο Μακρόν έριξε μια ζαριά προκηρύσσοντας εκλογές. Τι περιμένει; Φοβάμαι ότι θα βρει το χάος, όχι μετά απ’ αυτόν, αλλά ως συνοδό και κριτή της θητείας του. Επεται συνέχεια.
