Ούτε ένας άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι είχε στο μυαλό του ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν όταν προκήρυσσε πρόωρες εκλογές. Εκτός από τον αιφνιδιασμό και την επίδειξη ότι αυτός εξακολουθεί να καθορίζει τις εξελίξεις, η πρωτοβουλία του αποδεικνύεται τελείως αυτοκαταστροφική. Το κόμμα του είναι τρίτο σε όλες τις δημοσκοπήσεις, οι αναλυτές εκτιμούν πως η προσφυγή στις κάλπες ανοίγει τον δρόμο για μια ακροδεξιά κυβέρνηση κι ενδεχομένως τη Μαρίν Λεπέν στην προεδρία, ενώ ο ίδιος ο Μακρόν καλείται να εξαφανιστεί από προσώπου γης, γιατί είναι τόσο αντιδημοφιλής ώστε ζημιώνει το κόμμα του με κάθε δημόσια δήλωσή του.
Παρ’ όλα αυτά, εκείνος επιμένει να δίνει συνεντεύξεις, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο εμφυλίου πολέμου στη χώρα και κραδαίνοντας την παρωχημένη –ειδικά μετά τη διαμόρφωση κοινού αριστερού μετώπου– θεωρία των δύο άκρων. Αξίζει να σημειωθεί πως υποψήφιος του Νέου Λαϊκού Μετώπου είναι ο σοσιαλιστής πρώην πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ.
Εξίσου ακατανόητη ήταν η σπουδή του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου Ρίσι Σούνακ να προσφύγει στις κάλπες. Οι δημοσκοπήσεις έφεραν το Συντηρητικό Κόμμα του να υπολείπεται είκοσι ποσοστιαίες μονάδες πριν από την προκήρυξη εκλογών στις 4 Ιουλίου. Εκτοτε η διαφορά διευρύνεται και θεωρείται πολύ πιθανό οι Εργατικοί να εξασφαλίσουν άνετα απόλυτη πλειοψηφία. Γιατί τότε πήρε αυτήν τη ριψοκίνδυνη απόφαση ο Σούνακ; Οι εικασίες περισσεύουν: Θεώρησε ότι δεν θα υπάρξει καλύτερη συγκυρία, αφού εις το εξής οι συνθήκες θα επιδεινώνονται, θέλει να αποδράσει από την πολιτική για να εγκατασταθεί στην Καλιφόρνια κ.λπ. Το βέβαιο είναι ότι –όπως και ο Μακρόν– δεν ήταν ούτε το καλό του κόμματός του ούτε της χώρας του αυτό που είχε στο μυαλό του.
Δεν λέω ότι οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι μάρτυρες, να θυσιάζονται για το κοινό καλό, αδιαφορώντας για την προσωπική τους ζωή και ασκώντας πολιτική ενάντια στα συμφέροντά τους. Στο job description, όμως, υπάρχουν κάποιες ελάχιστες απαιτήσεις αυταπάρνησης και ανιδιοτέλειας. Το λέω παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα και στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Ολο το κομματικό σύστημα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, συγκλονίζεται από σοβαρούς κραδασμούς και εσωτερικές αμφισβητήσεις.
Αν η αιτία αυτών των τριβών ήταν ιδεολογική, το φαινόμενο θα ήταν υγιές. Η σύγκρουση, όμως, αφορά την αναμέτρηση διαφόρων υπερτροφικών εγώ, που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
