Με το πολιτικό σκηνικό να μοιάζει με κινούμενη άμμο που απειλεί τους πάντες, πολλά θα κριθούν το επόμενο διάστημα από το πώς θα διαχειριστούν τις πολιτικές εξελίξεις οι ηγέτες των κομμάτων. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αυξανόμενη αβεβαιότητα σε όλο το ιδεολογικό φάσμα. Εκτοξεύονται πυρά –προσωπικά και πολιτικά– από και προς πολλές κατευθύνσεις.
Στο κυβερνητικό στρατόπεδο, παράλληλα με τη δυσαρέσκεια που καταγράφηκε στην κάλπη, υπάρχουν και οι εσωτερικές τριβές που όχι μόνο δεν αποσιωπούνται, αλλά εκφράζονται σε υψηλό επίπεδο, από τους δύο πρώην προέδρους της Νέας Δημοκρατίας, που διετέλεσαν πρωθυπουργοί για 7,5 χρόνια.
Μένει να φανεί αν ο Κώστας Καραμανλής θα περάσει από την αποστασιοποίηση στην αντιπαράθεση και αν ο Αντώνης Σαμαράς θα διαφοροποιηθεί ακόμη περισσότερο, ανεβάζοντας τους τόνους της κριτικής, την οποία έτσι κι αλλιώς ασκεί εδώ και καιρό.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, παρατηρείται ακόμη μεγαλύτερη εσωστρέφεια, με ευθείες αντιπαραθέσεις, παραιτήσεις και απομακρύνσεις στελεχών. Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει επιλέξει να διαχειρισθεί τις δικές του απώλειες στην κάλπη και την αυξανόμενη αμφισβήτηση της ηγεσίας του με μια ιδιαίτερα συγκρουσιακή ρητορική, που δύσκολα μπορεί να δει κανείς πώς θα ενισχύσει αντί να αποδυναμώσει το κόμμα του.
Από το «αν το δένδρο δεν ψηλώνει, τότε οι ρίζες έχουν ξεραθεί», στο «ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει μαύρο χρήμα».
Από την πλευρά του, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει αποφασίσει να διεκδικήσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης από τη βάση του ΠΑΣΟΚ, σε ένα περιβάλλον πάντως που δείχνει να ευνοεί άλλες υποψηφιότητες οι οποίες, θεωρητικά τουλάχιστον, έχουν μεγαλύτερες προοπτικές διείσδυσης σε όμορους χώρους.
Το παζλ για τους κ. Κασσελάκη και Ανδρουλάκη είναι σύνθετο. Δεν περιορίζεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά αφορά και τις ζυμώσεις στην Κεντροαριστερά και την απήχηση του κάθε πολιτικού σε ψηφοφόρους πέραν των στενών ορίων των κομμάτων τους.
Τις εξελίξεις παρακολουθεί από σχετική απόσταση ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος επενδύει στην εικόνα του στο εξωτερικό, με παρουσία σε ευρωπαϊκά όργανα και δράσεις του ινστιτούτου του, ενώ με δεδομένο και το νεαρό της ηλικίας του φαίνεται να θεωρεί ότι ο χρόνος δεν πιέζει.Ολοι επιχειρούν να τηρήσουν λεπτές ισορροπίες. Σε ποιο βαθμό θα το πετύχουν θα φανεί στην πορεία. Πάντως, το «αν το δένδρο δεν ψηλώνει, τότε οι ρίζες έχουν ξεραθεί» είναι μια κριτική προσέγγιση με μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις, αλλά σίγουρα λιγότερο συγκρουσιακή από το «ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει μαύρο χρήμα».
Μετά τις ευρωεκλογές –την τεράστια αποχή, και τη σημαντική πτώση της Ν.Δ. και την ενίσχυση της Ακροδεξιάς από τη μία, και τα αδιέξοδα στην Κεντροαριστερά από την άλλη– το πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό.
Το πώς θα διαχειριστεί ο κάθε ηγέτης την κατάσταση στο εσωτερικό του κόμματός του, θα κρίνει πολλά για τη διασφάλιση της ενότητας και τις προοπτικές για το μέλλον.
