Τα ξημερώματα μονομάχησαν σε δημόσια συζήτηση δύο άνδρες που διεκδικούν την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι αβυσσαλέες διαφορές μεταξύ τους –σε προσωπικότητα, μεθόδους και πρόγραμμα– σημαίνουν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου θα έχει διαφορετικό αντίκτυπο στην τύχη του κόσμου: ή θα συνεχιστεί μια έστω αναιμική προσπάθεια να μειωθούν οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης, της ανισότητας και της εξάπλωσης αυταρχικών καθεστώτων ή θα δοθεί σήμα ότι κάθε χώρα, κάθε μεγάλη εταιρεία, κάθε δικτάτορας μπορεί να πράττει όπως θέλει χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες. Μεθαύριο, ο πρώτος κύκλος βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία, μια αιφνιδιαστική απόφαση του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, ίσως οδηγήσει στην άνοδο της άκρας Δεξιάς και σε μεγάλες περιπέτειες για τη χώρα και την Ε.Ε. Πώς γίνεται ένας μικρός αριθμός ανθρώπων να καθορίζει την τύχη τόσων που δεν είναι καν συμπολίτες τους;
Η αβεβαιότητα της εποχής αποδεικνύει πως, παρά την αλληλεξάρτηση που απαιτεί και προωθεί η παγκοσμιοποίηση, η ανθρωπότητα δεν έχει καταφέρει να διοικήσει τον εαυτό της επιτυχώς. Η δημοκρατία είναι το πιο επιτυχημένο πολίτευμα, καθώς εντάσσει τους περισσότερους ανθρώπους σε έναν κοινό αγώνα επιβίωσης και δίκαιης διανομής ευθυνών και δικαιωμάτων. Ομως, οδηγεί και σε προβλήματα. Ενα από αυτά είναι πως οι ψηφοφόροι και οι ηγέτες ορισμένων χωρών κάποια στιγμή βρίσκονται σε θέση να επηρεάσουν τη ζωή αμέτρητων άλλων ανθρώπων. Τα τελευταία 100 χρόνια, ο κόσμος εξελίχθηκε έτσι που η Αμερική, η μεγαλύτερη δύναμη, καθορίζει τις εξελίξεις, διαμορφώνει τη γενικότερη αντίληψη των πραγμάτων στις διεθνείς σχέσεις, στην οικονομία, στην επιστήμη, στον πολιτισμό. Και η πορεία αυτής της μεγάλης δημοκρατίας εξαρτάται σε δυσανάλογα μεγάλο βαθμό από το πρόσωπο του προέδρου της.
Στην μεταπολεμική Ευρώπη, η αιώνια γαλλογερμανική αντιπαλότητα εξελίχθηκε σε πυλώνα σταθερότητας. Καθώς οι θεσμοί της Γαλλίας ευνοούν τον ριζοσπαστισμό, ενώ της Γερμανίας επιβάλλουν τη συντήρηση, βλέπουμε πως η άλογη «μεγαλειώδης κίνηση» και η αδυναμία αυτοσχε-διασμού είναι εξίσου επικίνδυνες για την Ε.Ε. Αναγνωρίζουμε πόσο πολύτιμη είναι η σύνθεση – αυτή που οδηγεί στην επιλογή της συλλογικής ηγεσίας της Ευρώπης μέσω παζαριών και ισορροπιών. Οι βαρετοί, ταπεινοί συμβιβασμοί είναι, τελικώς, πιο αποτελεσματικοί, πιο δημοκρατικοί, από την επικράτηση ενός σε τοπίο πόλωσης.
