Η «μάχη της Χειμάρρας» έχει πλέον κριθεί και η ώρα του απολογισμού πλησιάζει. Εκ του αποτελέσματος, το σχέδιο Ράμα για αποκλεισμό του Φρέντη Μπελέρη από τη δημαρχία και την πολιτική του εξόντωση πέτυχε. Ο Μπελέρης, με την ποινή στην πλάτη του, ούτε δήμαρχος μπορεί να ορκιστεί ούτε υποψήφιος στις επαναληπτικές εκλογές, που αναμένονται σύντομα στη Χειμάρρα, θα έχει δικαίωμα να κατέλθει.
Η εκλογή του στην Ευρωβουλή με ψηφοδέλτιο στην Ελλάδα ελάχιστα έως καθόλου τον ενοχλεί, φτάνει που τον έδιωξε από «τα πόδια του» και, πλέον, αναμένεται να θέσει σε κίνηση το δεύτερο μέρος του σχεδίου, την εκλογή δηλαδή (δικού του) δημάρχου.
Οι πληροφορίες από τα Τίρανα ανέφεραν ότι αυτό μπορεί να γίνει ακόμη και μέσα στον Αύγουστο, επιμένοντας ότι ο Ράμα θα προτείνει τον νυν περιφερειάρχη Αυλώνα, πρώην υπουργό και βουλευτή Βαγγέλη Τάβο, Ελληνα μειονοτικό με επιρροή στην ομογένεια, κυρίως στον κάμπο της Δρόπολης.
Ως προς τη στάση της μειονότητας, δεν υπάρχει κάτι επίσημο επί του παρόντος, αλλά είναι βέβαιο ότι βρίσκονται σε εξέλιξη συζητήσεις και διεργασίες, και βέβαια τα ερωτήματα είναι πολλά και ενδιαφέροντα:
Θα πάρει μέρος στις εκλογές, δεδομένης της δυσπιστίας ως προς το αδιάβλητό τους; Θα συμμαχήσει με την αλβανική αντιπολίτευση όπως έγινε με τον Φρέντη Μπελέρη; Και ποιος θα είναι ο υποψήφιός της; Ως προς αυτό, έπεσε ήδη στη δημόσια συζήτηση το όνομα του γιου του Μπελέρη με σχετική αναφορά του γ.γ. της Ομόνοιας, Μάριν Σούλη.
Οσονούπω ο Φρέντης Μπελέρης θα εγκατασταθεί στην Ευρωβουλή και στη Χειμάρρα θα υπάρξει νέος δήμαρχος.
Στα «αποκαΐδια» της μετωπικής Τιράνων και Αθήνας, όπως εξελίχθηκε, σύγκρουσης, όμως, μένουν σοβαρά τραυματισμένες οι ελληνοαλβανικές σχέσεις, οι οποίες θα πρέπει να επανεκκινήσουν, όπως πληγωμένη βγαίνει και η μειονότητα. Ακούστηκαν εκατέρωθεν σκληρά πράγματα και θα χρειαστεί χρόνος, αλλά κυρίως πολιτική βούληση και από τις δύο πλευρές, για να ξεχαστούν. Η συντήρηση και ακόμη χειρότερα η κλιμάκωση της ρητορικής όξυνσης δεν συμφέρει κανέναν.
Ούτε ο Ράμα μπορεί να πουλάει διαρκώς «τσαμπουκά», με την ανοχή είναι η αλήθεια των συμμάχων, που ίσως πρέπει να τον μαζέψουν, ούτε και η Αθήνα έχει τη διπλωματική πολυτέλεια να μοιράζει «κίτρινες κάρτες» (απειλή βέτο) με κάθε αφορμή στη γειτονιά της.
Στη μεγαλύτερη κρίση, το 1995, με αφορμή τη δίκη και καταδίκη πέντε στελεχών της Ομόνοιας, για «κατασκοπεία» κ.λπ., από τη Δικαιοσύνη του Μπερίσα τότε, όταν οι διμερείς σχέσεις έφτασαν στα όρια της ρήξης χρειάστηκε η παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα (Χόλμπρουκ, Σίφτερ) για να εκτονωθεί η κατάσταση. Τώρα ίσως χρειαστεί και πάλι η συνδρομή των συμμάχων. Εξάλλου, οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται…
