Οι συρμοί αλλάζουν τις διαστάσεις και το περιεχόμενο των πραγμάτων. Μετατρέπουν εκφάνσεις σπάνιες, εξαιρετικές σε τάση μαζική, ρεύμα ισχυρό που διογκώνεται χωρίς μέτρο μέσα στην ένταση της υπερβολής, εν προκειμένω τη θέρμη της αυθαιρεσίας. Διότι αυθαίρετα ρίχνονται πυροτεχνήματα, άλλοτε εξυψωτικό φινάλε μεγάλων διοργανώσεων και γιορτών, και σήμερα ανελλιπή κορύφωση σε κάθε γλέντι. Οποιος θέλει, πετάει βεγγαλικά όπου και όπως θέλει, αντιγράφοντας τα αστραφτερά συμπαρομαρτούντα της φήμης ορισμένων που μεσουρανούν υπεράνω πλαισίων.
Εναέρια πυροτεχνήματα πολλαπλών βολών, καπνογόνα, κανονάκια, μασούρια, φλεγόμενα πυροτεχνικά λογότυπα διατίθενται για κάθε βαλάντιο και γούστο στο Διαδίκτυο, χωρίς ενδιάμεσους συμβούλους, και πυροδοτούνται από κτήματα, αυλές σπιτιών, βίλες σε πλαγιές βουνών κατακαμένων όπως η Πάρνηθα, θαλαμηγούς, ακτές νησιών όπως η Υδρα, βραχάκια και ξέφωτα. Το ιλαρό αστραποβόλημα του στερεώματος έχει από καιρό εμπεδωθεί ως κάτι, υπό κάθε συνθήκη, επιτρεπτό: με 8 ή και 10 μποφόρ, με τον βαθμό επικινδυνότητας πυρκαγιάς στο 4 και απαγορευμένο το άναμμα φωτιάς για οποιονδήποτε λόγο στην ύπαιθρο.
Οι πρόσφατοι πανηγυρισμοί με βεγγαλικά υπό ακραίες καιρικές συνθήκες φανέρωσαν τον υψηλό βαθμό ατομικισμού, ηθικής αδιαφορίας, σχεδόν πώρωσης. Τα κεχηνότα πλήθη μαγεύονται από την ομοβροντία εκρήξεων και λάμψεων στον ουρανό, λησμονώντας τη σκοτεινή πλευρά της, όταν αγνοείται επιδεικτικά η πιθανότητα λαμπαδιάσματος του γειτονικού δάσους, τραυματισμών, ακρωτηριασμών, εγκαυμάτων. Οταν πάνω απ’ όλα μετράει η πρόκληση εντυπωσιασμού, συγκίνησης, δέους, η κορυφαία στιγμή της εκδήλωσης άκρατης χαράς και ευδαιμονίας και μαζί κοινωνικής ευρωστίας. Διότι το πυροτέχνημα είναι και ένα παιχνίδι δεσπόζουσας θέσης και ισχύος. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Κρήτη, λένε «παίξαμε μπαλοθιές», «παίξαμε πυροβολισμούς». Μολονότι πυροτεχνήματα και μπαλοθιές, το ματωμένο έκνομο έθιμο, δεν είναι εκδηλώσεις συγκρίσιμες –το ένα είναι θέαμα, το άλλο οπλοχρησία και ταραχή στα φύλλα της καρδιάς– υπάρχει μια μικρή κοινή ρίζα.
Ποιος δεν αγαπά τα πυροτεχνήματα; Ωστόσο, όταν η περίλαμπρη στιγμή γίνεται άνευ ορίων και όρων μέσο επίδειξης και μόδα, τότε σταδιακά εξαπλώνεται μια υφέρπουσα ανηθικότητα, ένα έλλειμμα ατομικής ευθύνης και κανόνων συνύπαρξης, ένας ετσιθελισμός που δεν συναντά αντιστάσεις, αλλά, αντιθέτως, χωνεύεται μέσα στη στρεβλή εθιμοτυπία του πληθωρικού κοινού βίου.
