Ο γεωπόνος Γιώργος Βλάχος εκλέγεται από το 2000 βουλευτής. Στο βιογραφικό του αναφέρεται ότι στα είκοσί του, το 1974, ήταν μέλος της «Γραμματείας Φοιτητικού της ΟΝΝΕΔ». Ακολουθεί μια λίστα με κομματικά αξιώματα, που οδηγούν, σκαλοπάτι – σκαλοπάτι, μέχρι το κοινοβούλιο και τη θέση υφυπουργού Ανάπτυξης (ναι, ανάπτυξης) την περίοδο 2007-2009.
Οι περισσότεροι απ’ όσους μίλησαν ως διαφωνούντες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. έχουν ανάλογη κυβερνητική και κομματική προϋπηρεσία – ο πρεσβύτερος Νικήτας Κακλαμάνης, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο Μάριος Σαλμάς, ο νεότερος Νότης Μηταράκης. Θα μπορούσε να συνοψίσει κανείς τις ενστάσεις τους σε δύο προτάσεις. Πρώτον, ο Μητσοτάκης αγνοεί τους έμπειρους βουλευτές του, που έχουν δοκιμαστεί σε υπουργικά χαρτοφυλάκια και έχουν «ριζώματα» στην κοινωνική βάση του κόμματος, για να κυβερνάει με τους «εξελάκηδες» τεχνοκράτες. Δεύτερον και συναφές: οι φυτευτοί εξωκοινοβουλευτικοί οδηγούν το κόμμα όχι σε διεύρυνση, αλλά σε «μετάλλαξη», πανηγυρίζοντας σε wine bars το νομοσχέδιο που το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής ομάδας είχε καταψηφίσει.
Η πρώτη ένσταση νιώθεται: Αυτοί που μένουν απέξω θεωρούν ότι είναι ικανότεροι απ’ αυτούς που μπαίνουν μέσα. Ο Βλάχος μπορεί, ανθρωπίνως, να αισθάνεται καταλληλότερος από τον Σκέρτσο και να το διατυμπανίζει. Οι βουλευτές είναι αναμενόμενο να ζητούν να επιλέγει ο Μητσοτάκης τους υπουργούς, όπως οι προκάτοχοί του: Με βάση την κομματική επετηρίδα και τις «πινέζες» στον χάρτη της γαλάζιας γεωγραφίας.
Ιδεολογία και σταδιοδρομία στον βιότοπο του κόμματος.
Η δεύτερη ένσταση, περί απώλειας της «ψυχής» του κόμματος, παραλείπει μία λεπτομέρεια: Τις εκλογές του 2019. Η διεύρυνση δεν συντελέστηκε μόνο από τα πάνω – από τις ορέξεις του Μητσοτάκη για τα πασοκικά βιογραφικά. Κρίθηκε ώς ένα βαθμό και στην κάλπη: Δύο από τις κεντρικές εξωκοινοβουλευτικές παρουσίες της πρώτης θητείας (Πιερρακάκης και Χρυσοχοΐδης) εξελέγησαν πρώτοι σε σταυρούς βουλευτές στις περιφέρειές τους με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Ομοίως μια σειρά από εξωκοινοβουλευτικούς υφυπουργούς είναι πλέον βαπτισμένοι στην κάλπη (Ζαχαράκη, Μιχαηλίδου, Παπαθανάσης, Τριαντόπουλος). Η «μετάλλαξη» δεν έτυχε, με «τυχάρπαστους», όπως είπε ο Βλάχος. Πέτυχε. Δηλαδή νομιμοποιήθηκε από την περιλάλητη «κοινωνική βάση» του κόμματος.
Ποιος μεταλλάσσει λοιπόν τη Ν.Δ.; Μήπως οι ίδιοι οι ψηφοφόροι της με τις επιλογές τους; Μήπως η αρχαιοπρεπεστάτη υπουργός Πολιτισμού; Ή ο νεοπροσήλυτος Φλωρίδης, που απειλεί όντως να μεταλλάξει το κόμμα, τραβώντας το με τον ενωμοταρχικό λαϊκισμό του προς τη βοριδική του μεθόριο;
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τη σταδιοδρομία από την ιδεολογία. Οι εμφανιζόμενοι ως ψυχοφύλακες της Ν.Δ. έχουν περάσει όλη τους τη ζωή στο κόμμα και τώρα νιώθουν ότι δεν έχουν μοίρα στην εξουσία του. Γι’ αυτό και μιλούν σαν να έχει υποστεί το κόμμα τους μια ήττα. Σαν να μην ήταν πρώτο και χωρίς αντίπαλο. Οι ίδιοι νιώθουν ηττημένοι. Οι ίδιοι νιώθουν αντίπαλοι.
