Τέτοιες ημέρες επιβάλλεται η σκέψη μας να γυρίζει πίσω στην αποφράδα περίοδο του 2015. Τότε που οι κυβερνώντες έπαιξαν την «τελευταία μπλόφα». Προτείνω, λοιπόν, στον αναγνώστη να ξαναδιαβάσει το εξόχως διδακτικό βιβλίο των κυριών Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτώριας Δενδρινού με τον ομώνυμο τίτλο. Σε μια σοβαρή χώρα, αυτό το βιβλίο θα βρισκόταν μέσα στη διδακτέα ύλη πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ώστε οι σπουδαστές να γνωρίζουν όχι μόνο τι διακυβεύθηκε στην Ελλάδα εκείνες τις ημέρες, αλλά κυρίως να διδαχθούν τι δεν θα πρέπει να κάνουν όσοι εξ αυτών ασχοληθούν με την πολιτική.
Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να αποφεύγει ένας επίδοξος πολιτικός είναι να έχει αυταπάτες για τον συσχετισμό δυνάμεων. Να υπερτιμά ή να υποτιμά τις δυνάμεις του. Στην περίπτωσή μας, το πρώτο εξάμηνο του 2015, οι τότε κυβερνώντες, με πρώτο πρώτο τον πρωθυπουργό, όντως πίστευαν ότι μπορεί να αλλάξουν την Ευρώπη. Πίστευαν ότι με τις πολιτικές τους θα προκαλούσαν ένα ντόμινο εξελίξεων σε όλη την Ευρωζώνη και η Αγκελα Μέρκελ με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα προσέρχονταν γονυπετείς στην Αθήνα, υποκύπτοντας στους όρους τους. Το έγραφα και τότε: Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν πολιτικοί απατεώνες, ήταν κάτι πολύ χειρότερο για την πολιτική: αιθεροβάμονες.
Για να μην ξεχνάμε: Οι άνθρωποι που βρέθηκαν στα ηνία της χώρας το 2015 δεν ήταν πολιτικοί απατεώνες, ήταν κάτι πολύ χειρότερο για την πολιτική: αιθεροβάμονες.
Το δεύτερο καθήκον ενός νεοσσού της πολιτικής είναι να διαγιγνώσκει τη στρατηγική και τις προθέσεις τής απέναντι πλευράς. Αν δεν το πράξει, και μάλιστα με επιτυχία, τότε θα παγιδευτεί στη δική του πολιτική, όπως συνέβη με τους ημέτερους μαθητευόμενους μάγους. Δεν αντιλήφθηκαν, λόγω υποκειμενικών αδυναμιών, ότι η δική τους απειλή ήταν επιδίωξη πρωτίστως του Σόιμπλε. Ο πολιτικός εκβιασμός τους θα γινόταν ασμένως δεκτός από το ιερατείο της Ευρωζώνης. Με απλά λόγια, ο Αλ. Τσίπρας με τον Γ. Βαρουφάκη νόμιζαν ότι είχαν ένα υπερόπλο· στην ουσία, αυτό που είχαν ήταν ένα νεροπίστολο. Ο Σόιμπλε, μάλιστα, μας έδινε και ένα χαρτζιλίκι 50 δισ. για να αντιμετωπίσουμε τις ανάγκες που θα δημιουργούνταν λόγω της αποχώρησής μας από την Ευρωζώνη.
Το τρίτο μέλημα είναι να έχεις επεξεργαστεί τη στρατηγική εξόδου από μια κατάσταση, αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν κατ’ ευχήν. Δηλαδή, να διαφύγεις με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Επειδή οι Τσίπρας – Βαρουφάκης πίστευαν πως θα πιάσει η «τελευταία μπλόφα» τους, δεν είχαν στις πολιτικές αποσκευές τους τέτοια στρατηγική, με αποτέλεσμα την άτακτη υποχώρηση με την υπογραφή του τρίτου, πλέον επαχθούς και αχρείαστου, μνημονίου. Ετσι, έχασαν σχεδόν το 1/3 της κοινοβουλευτικής τους ομάδας και αναγκάστηκε ο τότε πρωθυπουργός να προσφύγει σε νέες εκλογές. Το ότι τις κέρδισε, οφείλεται πρωτίστως στο απόθεμα δημοτικότητας που ακόμη διέθετε.
Σήμερα, εννέα χρόνια μετά, και αφού έχουμε διαβάσει τις λεπτομέρειες που περιγράφονται τόσο αναλυτικά στο βιβλίο των δύο κυριών –περιγραφές που ουδείς εκ των πρωταγωνιστών διέψευσε– μπορούμε να ξαναπούμε: άγιο είχαμε.
