Ακουσαν εκείνο το «πάμε μπροστά» και πετάχτηκαν έως το μέλλον. Στην περίπτωση, είναι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. «Μη με υπολογίζετε να ψηφίσω Σακελλαροπούλου», είπε ο ένας χωρίς να τον έχει ρωτήσει κανείς. Ο άλλος, για να πάρει φόρα, έκανε λίγο πίσω και θυμήθηκε τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Αλλοι, για να ανεβάσουν το επίπεδο, το έριξαν στα ιδεολογικά. «Εχουμε μπατάρει προς το Κέντρο και έχουμε χάσει τη βάση της παράταξης». Κοινώς έχουμε ξεχάσει πως είμαστε η Δεξιά. Είδατε τι έπαθε ο Μακρόν; «Δεξιότερα Κουροπάτκιν» ή μήπως ήταν αριστερότερα; Δεν θυμάμαι ποιο είναι το σωστό. Αναρωτιέμαι τι βαθμό θα έπαιρναν σε έκθεση ιδεών με θέμα: «Τι είναι δεξιά, τι αριστερά και τι τ’ ανάμεσό τους». Δεν είναι υποχρεωμένοι να έχουν ιδέες. Αφουγκράζονται το λαϊκό αίσθημα και το μεταφέρουν στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό. Ομως, αυτοί δεν σηκώνουν το τηλέφωνο. Το παράπονο του βουλευτή. Γιατί να μη με κάνει υπουργό για να μη σηκώνω εγώ το τηλέφωνο στους βουλευτές; Θα μπορούσε να είναι τίτλος κωμωδίας του ιδιοφυούς Χουρμούζη. Είναι όμως σύντομη ανασκόπηση της συνεδρίασης της Κ.Ο. του κυβερνώντος κόμματος. Μετά από ένα μέτριο αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές, την απώλεια ενός εκατομμυρίου ψήφων και έναν ανούσιο ανασχηματισμό. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά με την κυβέρνηση. Δεν ξέρουν, όμως, τι είναι αυτό. Μάλλον δεν θέλουν να ξέρουν. Θέλουν να εκφράσουν τον πόνο τους, αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο. Η Αριστερά δεν έχει το μονοπώλιο της κλάψας. Εχουν και οι δεξιοί ψυχή.
Εχει πρόβλημα η κυβέρνηση; Σίγουρα έχει. Πάρτε, για παράδειγμα, τον κ. Κικίλια. Αφού βεβαιώθηκε ότι θα έρθει το καλοκαίρι, ψήφισε μαζί με τον κ. Σκυλακάκη τον περίφημο νόμο για τον καθαρισμό των οικοπέδων. Δεν έγινε κατανοητός από τους δήμους, που δεν ξέρουν τι να κάνουν την καύσιμη ύλη. Το γνωστό πινγκ πονγκ των ευθυνών. Και ο κ. Κικίλιας επιδίδεται σε οργασμό ακτιβισμού. Τρέχει από πυρκαγιά σε πυρκαγιά. Δεν τον βλέπει το σπίτι του. Νομίζω μόνο στα ελληνικά η έκφραση «τρέχω απ’ το πρωί ώς το βράδυ» έχει τη σημασία του «δουλεύω πολύ». Ο κ. Κικίλιας θα ήταν αποτελεσματικός αν είχε φροντίσει νωρίτερα για τη συγκομιδή της καύσιμης ύλης και την αποκομιδή της, υποχρεώνοντας τους δήμους να την αναλάβουν. Θα έπρεπε κοινώς να συγκρουσθεί με το λεγόμενο «βαθύ κράτος», που ξεκινά από το γραφείο του και καταλήγει έως το τελευταίο δημοτικό συμβούλιο. Αρκεί μια πράξη αναγωγής για να αντιληφθούμε το πρόβλημα της κυβέρνησης. Από τη δημόσια τάξη έως την οικονομία και τη δικαιοσύνη. Εκεί είναι η μεγάλη πρόκληση για την κυβέρνηση, αλλά και για τη χώρα.
