Είναι εύκολο. Οι «απέξω» φθονούν τους «απομέσα». Οι «απέξω» βρήκαν για πρώτη φορά από το 2016 τον Μητσοτάκη σε υποχώρηση. Βρήκαν το ξέφωτο που έψαχναν για να μπορέσουν να εξαπολύσουν όσα συσσώρευαν για τους «απομέσα». Για να μπορέσουν να παραβλέψουν ότι επιτίθενται σε ένα σύστημα διακυβέρνησης που μόλις τώρα συμπληρώνει ένα χρόνο από την πανηγυρική επαναβεβαίωση της εντολής του. Ολη η υπόλοιπη συζήτηση, περί ιδεολογικής αλλοτρίωσης της παράταξης, δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ιδεολογικοποίηση του φθόνου. Η διελκυστίνδα για λίγη εξουσία εξαγιάζεται ως αγώνας για την ψυχούλα του κόμματος.
Θα μπορούσε να προσπεράσει έτσι κανείς τον βρασμό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. ως αβαθή σύγκρουση παραγοντισμών και τραυματισμένων εγωισμών μέσα στα κλειστά δώματα της εξουσίας. Ομως, υπάρχει μια έκδηλη συμμετρία της αντιπαράθεσης «κορυφής» με τη γραμμή των κοινωνικών εντάσεων που δεν προσπερνιέται τόσο απλά.
Παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα, η ένταση προκύπτει από όσους αισθάνονται «απέξω» έναντι μιας ελίτ που τους αντιμετωπίζει με την αυταρέσκεια της ηθικής, ει μη και αισθητικής, υπεροχής της. Αυτή την πολιτισμική δυσφορία απηχούν και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της Ν.Δ.: Οι τεχνοκράτες με τις ψυχρές ταμπλέτες περιφρονούν από το ύψος της αυθεντίας τους τα εικονίσματα των κοινοτήτων. Τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, προτάσσοντας την προοδευτικότητά τους έναντι της «καθυστερημένης» πλειοψηφίας.
Το δίπολο αυτό μπορεί να είναι χονδροειδώς κατασκευασμένο. Αλλά δεν είναι ανύπαρκτο. Οι βουλευτές – ιμάντες της δυσφορίας μπορεί να τη μεταφέρουν χωρίς να τη συμμερίζονται. Μπορεί να ξεχνούσαν τις «αγωνίες» με ένα υφυπουργιλίκι. Αλλά δεν τις έχουν επινοήσει.
Τι έχει να αποκομίσει η κυβέρνηση από την εξέγερση του «By the glass» – από την υποβολιμαία δαιμονοποίηση εκείνης της επινίκιας συνάθροισης το βράδυ που ψηφίστηκε η ισότητα στον γάμο; Πρέπει να μείνει στα ιδιοτελή κίνητρα των τοκιστών της δυσαρέσκειας; Ή να κοιτάξει το θυμικό κεφάλαιο που τοκίζουν; Πρέπει να καταφύγει στην αλάνθαστη ταμπλέτα της για να δει τα data των δημοσκοπήσεων; Ή πρέπει να ακούσει πίσω από τον αντίλαλο της «γαλάζιας» Ολομέλειας;
Σε ένα τοπίο όπου η κυβέρνηση δεν έχει αντιπολίτευση, τον ρόλο σφετερίστηκαν οι ίδιοι βουλευτές της. Αν υπήρχε κανονική αντιπολίτευση, τα ίδια θα έλεγε. Ή μάλλον: Αν υπάρξει κανονική αντιπολίτευση, τα ίδια θα λέει. Δεν θα κομίζει τάχα «εναλλακτικές πολιτικές» και «κοστολογημένα προγράμματα» – προσπαθώντας να πλήξει τα excel με excel. Δεν θα παίζει την κυβέρνηση στο δικό της γήπεδο. Θα υποδαυλίζει τις ίδιες προκαταλήψεις, που επιστράτευσαν και οι «ορεινοί» της Ν.Δ. Θα τζογάρει στα ίδια αντισυστημικά στερεότυπα. Θα δείχνει τον Μητσοτάκη να παίζει τένις και να κάνει ποδήλατο μετά το αρνί.
Δουκάτα
Θέλει, λέει, «υπέρβαση» στο ΠΑΣΟΚ. Ας υπερβεί πρώτα τα τραπεζοκαθίσματα.
Λύπηση
Μπορεί να σε μισούν. Μπορεί να σε χλευάζουν. Αλλά απαγορεύεται να σε λυπούνται. Γιατί, αν σε λυπούνται, δεν μπορούν να σε εμπιστευτούν. Ο κανόνας ακούγεται προ-πολιτικός. Στην πολιτική, όμως, πολλά κρίνονται από τα ένστικτα που προηγούνται της συγκρότησης της πολιτικής αγοράς. Η εμφάνιση του Τζο Μπάιντεν στο ντιμπέιτ με τον Ντόναλντ Τραμπ ήταν για λύπηση, κυριολεκτικά. Εκτός από τους χαιρέκακους πανηγυρισμούς των αντιπάλων του, ενέπνεε οίκτο. Η εντύπωση αδικεί τον Αμερικανό πρόεδρο και τα επιτεύγματα της θητείας του, κυρίως στο μέτωπο της ανάταξης της αμερικανικής οικονομίας. Η σκηνική επίδοση μετράει ωστόσο εξίσου. Και στη σκηνή έβλεπε κανείς την αμερικανική δημοκρατία να προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στην πιο ωμή απειλή και να μην μπορεί να φτάσει στο τέλος μιας φράσης. Να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη. Ισως είναι ήδη αργά. Ισως σπαταλήθηκε πολύς καιρός και πολλή προσπάθεια για να προστατευθεί ο πρόεδρος διά της αφάνειας. Ο κίνδυνος πλέον δεν είναι ο Τραμπ. Ο κίνδυνος είναι όσοι θα συνεχίσουν να του κάνουν δώρο τέτοιο αντίπαλο.
