Αυτό που όλοι φοβούνταν και συζητούσαν πίσω από κλειστές πόρτες συνέβη τελικά το βράδυ της περασμένης Πέμπτης. Κανείς δεν ήξερε αν θα επρόκειτο για ένα ατύχημα στη σκάλα του προεδρικού αεροσκάφους ή μια καταστροφική συνέντευξη. Τελικά έγινε στο debate, με εκατομμύρια Δημοκρατικούς να παρακολουθούν με αγωνία και την ελπίδα ότι ο υποψήφιός τους θα τα κατάφερνε. Ηλθε όμως η καταστροφική του εμφάνιση και ο πανικός.
Στην Ουάσιγκτον ήταν κοινό μυστικό ότι το ιερατείο του κόμματος, οι Ομπάμα, οι Κλίντον, η Πελόζι κ.ά., ανησυχούσε και μελετούσε το Plan B. Είναι, όμως, ήδη αργά. Το πρώτο πρόβλημα είναι να παρακαμφθεί ο εγωισμός του προέδρου, ενός ανθρώπου που προσπαθούσε πολλές δεκαετίες να κερδίσει το ύπατο αξίωμα. Θεωρούσε πάντοτε ότι η ιστορία ήταν άδικη μαζί του και ότι πλήρωνε το γεγονός πως δεν προερχόταν από την ελίτ των γνωστών πανεπιστημίων των ΗΠΑ. Πιστεύει, επίσης, δικαιολογημένα, ότι είναι ο μόνος που κατάφερε να κερδίσει τον Τραμπ όταν κανείς άλλος δεν τολμούσε να μπει στην αρένα.
Μπαίνουμε σε μια απίστευτα ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη περίοδο που θα κρίνει πολλά, ακόμη και το μέλλον της Δύσης όπως την ξέρουμε τα τελευταία 80 χρόνια.
Ας πούμε όμως ότι ο στενός κύκλος του τον πείθει να παραιτηθεί τώρα, πριν από το συνέδριο. Πρώτο πρόβλημα, η αίσθηση που θα δημιουργηθεί ότι παρακάμφθηκε η θέληση εκατομμυρίων ψηφοφόρων, για να επιλεγεί ένας υποψήφιος σε σκοτεινά δωμάτια του παρασκηνίου. Δεύτερο πρόβλημα, η αντιπρόεδρος Χάρις, η οποία δικαιολογημένα θα θελήσει να είναι εκείνη υποψήφια. Αλλά είναι εξαιρετικά αδύναμη και πιθανότατα μη εκλέξιμη. Αν όμως αποφασίσει η ηγεσία του κόμματος να την παρακάμψει, ενδέχεται να αποξενωθούν δύο βασικά μπλοκ υποστηρικτών του Δημοκρατικού Κόμματος, οι γυναίκες και οι μαύροι.
Η εξίσωση είναι δύσκολη γιατί δεν υπάρχει κάποιος αδιαμφισβήτητος υποψήφιος μπροστά στον οποίο όλοι θα έκαναν πίσω.
Μπαίνουμε σε μια απίστευτα ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη περίοδο, που θα ζήλευε κάθε σεναριογράφος ο οποίος θέλει να πουλήσει το σενάριό του στο Netflix. Μια περίοδο που θα κρίνει πολλά, ακόμη και το μέλλον της Δύσης όπως την ξέρουμε τα τελευταία 80 χρόνια. Η ιστορία είναι, βεβαίως, άδικη ενίοτε. Ο Μπάιντεν έχει δείξει σύνεση και ίσως και σοφία στο πώς χειρίζεται τα πράγματα, ενώ πέρασε από το Κογκρέσο νόμους και σημαντικές πρωτοβουλίες. Το ίδιο, όμως, ένιωθε και ο Τζόνσον το 1968… Η αμερικανική εκλογική διαδικασία ήταν πάντοτε μια άγρια, σκληρή και απρόβλεπτη εμπειρία. Τα μέσα ενημέρωσης παραμόνευαν πάντοτε –πολύ πριν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης– να μετατρέψουν μια εκλογική μάχη σε ντέρμπι ή, ακόμη καλύτερα, σε θρίλερ. Από την Πέμπτη το βράδυ, το θρίλερ ξεκίνησε.
