Δεν είναι ξεκάθαρο πώς λαμπάδιασε το πευκοδάσος της Υδρας. Ξέρουμε, πάντως, ότι η φωτιά δεν οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιοι αμέλησαν να δηλώσουν τον καθαρισμό των οικοπέδων τους στην ειδική ηλεκτρονική πλατφόρμα. Μία εβδομάδα μετά, εκδηλώθηκε νέα πυρκαγιά στο νησί, αυτή τη φορά σε χώρο εναπόθεσης απορριμμάτων! Προφανώς, ούτε αυτός ο χώρος είχε δηλωθεί στο akatharista.apps.gov.gr και γι’ αυτό κάηκε.
Σε ό,τι αφορά την πρώτη πυρκαγιά, το ελληνικό κράτος κατέληξε αμέσως στο συμπέρασμα ότι 12 εργαζόμενοι στο πλοίο άναψαν πυροτεχνήματα και κάηκε το πελεκούδι. Δεν αναρωτήθηκαν ποιον λόγο είχε η καμαριέρα να φωταγωγήσει τον ουρανό ή να πετάξει φωτοβολίδες ο μάγειρας του πλοίου· εκτός εάν υπήρχαν πληροφορίες ότι ετοίμαζε κάποιο πιάτο… φλαμπέ. Γι’ αυτό πιθανότατα ακολούθησε ο εξής διάλογος με τους ολιγάρχες από το Καζακστάν, αυτούς που μίσθωσαν το καράβι και τους οποίους υπηρετούσαν οι κατηγορούμενοι: «Ρε παιδιά, μήπως πετάξατε τίποτε φωτοβολίδες;». «Νιετ». «Το φανταστήκαμε. Αντε στο καλό και συγγνώμη για την ταλαιπωρία».
Τον ίδιο, περίπου, διάλογο θα είχαν –αν είχαν– και με τους ιδιοκτήτες και τα στελέχη της εταιρείας που διαχειρίζονται το σκάφος. «Ρε παιδιά, μήπως στα προγράμματα αναψυχής των πελατών σας έχετε τίποτε φωτοβολίδες;». «Οχι». «Το φανταστήκαμε. Αντε στο καλό και συγγνώμη για την ταλαιπωρία». Ετσι, την πληρώνουν με προφυλάκιση ο πλοίαρχος και ο υποπλοίαρχος της θαλαμηγού. Τελικώς και με καθυστέρηση μιας εβδομάδας, οι Αρχές ανακάλυψαν υπολείμματα κροτίδων στην παραλία όπου ήταν οι ολιγάρχες.
Δεν θα σταθούμε μόνο στο γεγονός ότι δεν προφυλακίστηκε ο κ. Απόστολος Λύτρας, ο οποίος εκ προθέσεως έδειρε τη γυναίκα του, αλλά οι ναυτικοί που (αν ήταν αυτοί) εξ αμελείας έβαλαν τη φωτιά. Ο νόμος του κ. Γιώργου Φλωρίδη έκανε κακούργημα τον εμπρησμό εξ αμελείας και οι νομικώς «κακούργοι» συνήθως προφυλακίζονται. Δεν θα σταθούμε καν στις κατά Τσακυράκη «δικαστικές αγριότητες», στο γεγονός ότι οι δικαστές μοιράζουν τις προφυλακίσεις σαν στραγάλια. Υπάρχει κάτι άλλο πιο βαθύ και πιο επικίνδυνο, που πρέπει να προσέξουμε.
Επισημαίναμε τις προάλλες ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για το σύνθετο πρόβλημα των πυρκαγιών, αλλά «έχει μόνο ύφος και σηκωμένο το δάχτυλο στους πολίτες» («Καθημερινή», 21.6.2024). Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό το «σηκωμένο δάχτυλο». Ζήσαμε την εποχή του αριστερού λαϊκισμού, όταν για όλα έφταιγαν η κυβέρνηση, το σύστημα, ο καπιταλισμός κ.λπ., ενώ οι πολίτες ήταν εξ ορισμού αθώοι. Αυτή η αντίληψη ηττήθηκε την περασμένη δεκαετία. Δυστυχώς, στη χώρα που πάει με τις πάντες, περάσαμε απέναντι, στον «δεξιό απλοΐκισμό». Πλέον, για όλα φταίνε οι πολίτες, ενώ η κυβέρνηση, το σύστημα, ο καπιταλισμός κ.λπ. είναι εξ ορισμού αθώοι. Εξ ου και οι μοναδικές πλέον προτάσεις πολιτικής της κυβέρνησης είναι η αυστηροποίηση των ποινών, η άχρηστη γραφειοκρατία με τις πλατφόρμες, συν το γεγονός ότι όλοι οι υπουργοί, που βγαίνουν με υφάκι στην τηλεόραση, αντί να απολογηθούν, μας μαλώνουν.
Αυτή η αντίληψη δεν περιορίζεται στην κυβέρνηση και όσους τη λιβανίζουν. Υπάρχει το φαινόμενο της «trickle down αλαζονείας», σε αντιστοιχία με όσα προβλέπει η θεωρία των «trickle down economics». Η αλαζονεία δεν σταματά στην κορυφή, αλλά κατρακυλά κατά κάποιον τρόπο σε ολόκληρο το οικοδόμημα του κρατικού μηχανισμού. «Το χάσμα μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος δημιούργησε έναν αέρα αλαζονείας σε ολόκληρο τον κυβερνητικό μηχανισμό. Μικροί – μεγάλοι ένιωσαν άτρωτοι για ό,τι κι αν κάνουν», σημειώναμε («Καθημερινή», 28.3.2024). Ετσι και οι διωκτικές αρχές, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», συμπέραναν ότι δεν μπορεί να φταίνε αγαθοί πλοιοκτήτες ή αγαθότεροι ολιγάρχες από το Καζακστάν. Σίγουρα κάποιος από την «πλέμπα» το έκανε. Και η υπόθεση πήρε τον δρόμο της.
