Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του ιστορικού και διπλωμάτη Γιώργου Γεωργή (εκδόσεις Καστανιώτη). Περιγράφει πώς διαμορφώθηκαν οι σχέσεις του τότε υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Αβέρωφ με τον Γιώργο Σεφέρη που υπηρέτησε πρώτα ως προϊστάμενος στη Β΄ Πολιτική Διεύθυνση του υπουργείου Εξωτερικών και στη συνέχεια πρεσβευτής της Ελλάδας στο Λονδίνο. Φυσικά αυτό που καθόρισε τις σχέσεις ήταν το πώς έβλεπαν οι δύο άνδρες την εξέλιξη του κυπριακού ζητήματος που έκαιγε την πενταετία 1954-1959. Είναι μάταιο σήμερα, γνωρίζοντας την εξέλιξη των γεγονότων, να δικαιώσουμε τον έναν ή τον άλλον. Η οπτική τους από κάποιο σημείο και μετά ακολουθούσε εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Ο Γιώργος Σεφέρης γνώρισε τον Μακάριο κατά τις επισκέψεις του στην Κύπρο το 1953 και το 1954 και είχαν κάνει μαζί Ανάσταση το 1955 στη Βηρυτό. Τον εκτιμούσε απεριόριστα και αυτό επηρέαζε επικριτικά τη στάση του απέναντι στους στενούς συνεργάτες του Ευάγγελου Αβέρωφ, Αγγελο Βλάχο και Γεώργιο Πεσματζόγλου.
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ έκρινε πως έπρεπε να τελειώνουμε με το Κυπριακό, ενώ ο Γιώργος Σεφέρης παρέμενε πιστός στην ιδέα της αυτοδιάθεσης και της ένωσης.
Αν θέλουμε να δούμε τα χοντρά γράμματα αυτής της διαφωνίας –στης οποίας τη διευθέτηση ενεπλάκησαν και συγγενικά πρόσωπα του Γ. Σεφέρη– θα διαπιστώσουμε πως αφορά τη μεγάλη εικόνα στην οποία ήταν ενταγμένο το Κυπριακό. Ο Ευ. Αβέρωφ το αντιμετώπιζε σαν ένα αγκάθι που τραυμάτιζε τις σχέσεις με τη νατοϊκή σύμμαχο Τουρκία και ο Γ. Σεφέρης το έβλεπε με τη ρομαντική ματιά της ρωμιοσύνης και της μεγάλης εκτίμησής του προς τον Μακάριο. Ο Ευ. Αβέρωφ έκρινε πως έπρεπε να τελειώνουμε με το Κυπριακό, ενώ ο Γ. Σεφέρης παρέμενε πιστός στην ιδέα της αυτοδιάθεσης και της ένωσης. Εν τω μεταξύ και οι δύο άνδρες έπρεπε να διαχειριστούν τη δράση της ΕΟΚΑ, η οποία, παρά τον ηρωισμό της, προκαλούσε σημαντικά πολιτικά προβλήματα. Μάλιστα, ο ίδιος ο Γ. Σεφέρης αμφισβητούσε την πολιτική κρίση και ωριμότητα του Γεωργίου Γρίβα.
Η μεγάλη σεφερική διαφωνία προέκυψε με τη συμφωνία Φατίν Ζορλού – Ευ. Αβέρωφ στη Ζυρίχη, που οδήγησε στην τελική συμφωνία του Λονδίνου, για την οποία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε το γνωστό: «Συμφωνήσαμε και ο Μακάριος κι εγώ. Εκείνος βγήκε από το Λάνκαστερ Χάους εθνάρχης, εγώ προδότης».
