Εχουν περάσει είκοσι δύο χρόνια αφότου πρωτοακούστηκε στη Γαλλία, ανάμεσα στους γύρους των προεδρικών εκλογών, η εναγώνια κραυγή «λύκος στα πρόβατα!», προσαρμοσμένη και στις μορφές «σώστε τη δημοκρατία» και «όχι δα ακροδεξιά προεδρία στη χώρα-μήτρα των επαναστάσεων». Και μάλιστα, η νεοφασιστική Ακροδεξιά του Ζαν Μαρί Λεπέν, χυδαίου αρνητή του Ολοκαυτώματος. Ηταν τόσο αυθόρμητη και ανυπόκριτη η κραυγή αυτή, ώστε ο Ζαν Ζακ Σιράκ να τιμηθεί με ποσοστό απίστευτα μεγαλύτερο από εκείνο που αντιστοιχούσε στο πραγματικό πολιτικό του ανάστημα. Από το ισχνό 19,9% του πρώτου γύρου εκτινάχτηκε στο σαρωτικό 82,2% του δεύτερου.
Οι οκτώ στους δέκα Γάλλους συστρατεύτηκαν υπέρ του χωρίς να χρειαστούν τις οδηγίες προς ναυτιλλομένους των πελαγοδρομούντων κομμάτων. Το σύνθημα «καλύτερα τον απατεώνα παρά τον φασίστα» μπορεί να μην ήταν εκλεκτό δείγμα της γαλατικής ευγένειας, φανέρωνε όμως εναργώς σε ποιο σταυροδρόμι είχε βρεθεί η Γαλλία.
Οσο οι Γάλλοι, και οι πολλοί φίλοι τους διεθνώς, χαίρονταν με τη νίκη της δημοκρατίας, ο Λεπέν αντιλαμβανόταν ότι η ήττα του είχε και στοιχεία νίκης: η συμμετοχή του Εθνικού Μετώπου στον δεύτερο γύρο ήταν η πρώτη ένταξή του στην κανονικότητα. Ενταξη που γινόταν ολονέν ισχυρότερη από τη μια κάλπη στην επόμενη, και όσο οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις υπηρετούσαν όλο και πιο απροκάλυπτα το μοντέλο της κοινωνίας των δύο τρίτων: της κοινωνίας των θεσμοθετημένων ανισοτήτων και της γενικευμένης ανασφάλειας.
Η αντικατάσταση του πατρός Λεπέν από τη θυγατέρα του, ικανότερη στους ελιγμούς και στη ρητορική της υποκρισίας, από κοινού με την υιοθέτηση από τους κυβερνήτες της Γαλλίας ικανού τμήματος της ακροδεξιάς ατζέντας, απενοχοποίησαν ακόμα περισσότερο την ψήφο στο μετονομασθέν κόμμα της Ακροδεξιάς. Το οποίο μάλιστα απέκτησε σταδιακά τη συμπάθεια μερίδας της οικονομικής και της μιντιακής ελίτ, αλλά πλέον και κορυφαίων εκπροσώπων της εβραϊκής κοινότητας.
Η Γαλλία βρίσκεται ξανά στο σταυροδρόμι του 2002, αλλά και του 2017 και του 2022, όταν ο Εμανουέλ Μακρόν υπερίσχυσε της Μαρίν Λεπέν, με ποσοστά όμως σαφώς χαμηλότερα από το 82,2% του Σιράκ: 66,1% την πρώτη φορά, μόλις 58,5% τη δεύτερη, όταν η Εθνική Συσπείρωση πέτυχε το ιστορικό υψηλό της: 41,5%. Ο Μακρόν δεν αποδέχτηκε ποτέ ότι η εξουσία του είναι δοτή. Οτι δηλαδή οφείλει στη Δημοκρατία, δεν του οφείλει αυτή. Ακόμη και τώρα, βαριά ηττημένος, δυσκολεύεται να δει την αλήθεια που του κρύβει ο καθρέφτης του.
