Ποιος έχει πιο μεγάλη δύναμη, οι λαοί ή τα άτομα; Μήπως η αποθέωση του «λαού», που δήθεν είναι «κυρίαρχος», είναι ένα τέχνασμα για να κάνουν ευκολότερα τη δουλειά τους όσα άτομα τρώγονται μεταξύ τους για να χειραγωγούν τον λαό;
Η ατέρμονη επίκληση του λαού έχει κουράσει τους λαούς. Και όχι μόνο τον ελληνικό. Στη Γαλλία της βαθιάς μελαγχολίας, ο λαός γνωρίζει ότι δεν μπορεί να δώσει λύση ο «λαός». Η παγκόσμια οικονομική μεταβολή που έφερε την παραγωγική αποξήρανση της Ευρώπης δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί έτσι εύκολα από μια κυρία της Ακροδεξιάς κι ένα παιδαρέλι με χαμόγελο σαύρας.
Παρ’ όλα αυτά, η χώρα του υπαρξισμού μάς έμαθε ότι μέσα στην κόλαση των άλλων μπορείς να χτίσεις το δικό σου νόημα. Κάποιοι μπορεί να χτίσουν ένα δικό τους νόημα, που να δίνει διέξοδο στα αδιέξοδα πολλών άλλων. Για παράδειγμα, εκείνος που σηκώνει ανάστημα μπροστά σε ένα τανκ μπορεί να είναι πιο ισχυρός από δέκα εκλογές και εκατό διαδηλώσεις.
Σήμερα κλείνουν 50 χρόνια και τρεις ημέρες από τότε που ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ έφυγε στη Δύση. Στις 29 Ιουνίου 1974, ο μεγάλος Ρώσος χορευτής βρισκόταν σε ένα θέατρο στο Τορόντο και μετά το τέλος της παράστασης με τα μπαλέτα Μπαλσόι έφυγε λάθρα από την πίσω πόρτα.
Κάποιοι μπορεί να χτίσουν ένα δικό τους νόημα, που να δίνει διέξοδο στα αδιέξοδα πολλών άλλων.
«Δεν ήξερα αν θα με συλλάβουν το επόμενο λεπτό», είπε σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Γεννήθηκε στη Ρίγα της Λετονίας, όπου έζησε έως τα 16 του. Ο πατέρας του ήταν Ρώσος που τον έστειλε το ρωσικό καθεστώς να δουλέψει στη Λετονία μετά τη βίαιη προσάρτηση της χώρας. «Ημουν ο γιος του κατακτητή».
Η μάνα του ήταν από το Κστόβο, κοντά στον Βόλγα. «Εμαθα τα πρώτα μου ρώσικα από αυτήν, θυμάμαι τη φωνή της, τους ήχους, το “ο” της, τα φωνήεντά της». Πέθανε όταν ο γιος της ήταν 12 ετών. «Ο Πούτιν μιλάει τη γλώσσα της μητέρας μου, αλλά δεν αντιπροσωπεύει την πραγματική Ρωσία». Ο Μπαρίσνικοφ είναι με την Ουκρανία: «Είμαι ειρηνιστής και αντιφασίστας».
Στα 16 του σπούδασε στα μπαλέτα Κίροφ, σημερινά Μαριίνσκι. Οταν «πέταξε» στη Δύση, ο πατέρας του δεν του έστειλε γράμμα για να τον παρακαλέσει να επιστρέψει, όπως θα ήθελε η KGB. Και ούτε απάντησε ποτέ στα γράμματα του γιου του. Πέθανε το 1980.
Ο Μπαρίσνικοφ λέει μία ρωσική λέξη: «Μπεζχέντσι» (bezhentsy). «Είναι η λέξη που περιγράφει εκείνους που τρέχουν να γλιτώσουν από τις σφαίρες και τις βόμβες». Ενας νεαρός στην Ουκρανία ή ένας 15χρονος στην Πάτρα τρέχουν να γλιτώσουν και να χτίσουν το δικό τους νόημα μέσα στην κόλαση των άλλων. Ο Μίσα με το παράδειγμά του στηρίζει την ελπίδα και τον αγώνα τους. «Γιατί στο τέλος όλοι τρέχουμε να γλιτώσουμε από κάποιον».
