Πολεμικό Μουσείο: Ο κ. Σαμαράς επαναφέρει το ζήτημα της «woke» ατζέντας. Αναρωτιέται για τις ευρωπαϊκές αξίες και εκφράζει αντιρρήσεις για τον γάμο ομοφύλων. Πού πάει η Ευρώπη; Χαρακτηρίζει «λάθος» την ψήφιση του νόμου της ισότητας στο οικογενειακό δίκαιο. «Λάθος» ένας νόμος που στηρίχτηκε απ’ όλα τα σοβαρά κόμματα; Την ίδια ώρα σημειώνονται περιστατικά βίας κατά ομοφύλων και γυναικών που σοκάρουν. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, η θεσμική αναγνώριση ήταν ολόσωστη, έπλεξε δίχτυ προστασίας για τα νέα παιδιά και σε καμία περίπτωση δεν ήταν εκδήλωση κάποιου «wokeness». Αυτή είναι μία ξενόφερτη συζήτηση, μία διαμάχη από μετάφραση, ένας ψευδής μπαμπούλας που δεν έχει σχέση με όσα απασχολούν τους Ελληνες πραγματικά.
Είναι φανερή εντός της κοινωνίας μας η αγωνία για την κατασκευή του «εχθρού» των «αφυπνισμένων»-woke, δηλαδή των ζόμπι της σκέψης που ποστάρουν σημαίες και ουρλιάζουν στα τουίτερ. Είναι δυσκολομετάφραστος όρος κι η δυσκολία μεταφοράς στη γλώσσα μας δείχνει πως πρόκειται για αλλοφερμένη συζήτηση του αμερικανικού κυβερνοχώρου. Αποδίδοντας στη νεολαία την παραπλάνηση από κάποιου είδους μόδα, βάζοντας το ταμπελάκι της πολιτικής ορθότητας και της «αφύπνισης» πάνω από τα κεφάλια τους εκφραστές αντιδραστικών και όχι απλώς συντηρητικών τάσεων μέσα στην κοινωνία μας τους υποβιβάζουν και αφαιρούν από τις προσωπικές τους γνώμες την ατομική τους βαρύτητα. Οταν η νεολαία μιλάει και θέλει, για παράδειγμα, να μη μιλάμε μειωτικά για τις γυναίκες, δεν πρόκειται καν για γνώμη, κατά την άποψη του εγχώριου αντιδραστικού (και επιμένω: όχι συντηρητικού) μπλοκ, είναι εκδήλωση «ατζέντας» και συλλογικής παραπλάνησης.
Ταυτόχρονα, η κατασκευή του εχθρού της πολιτικής ορθότητας «από τα κάτω» πάει καλά. Στο προνομιακό πεδίο της γερασμένης στην ψυχή εναλλακτικής Δεξιάς του Facebook (που στα καθ’ ημάς μάλλον παίζει το ρόλο του τουίτερ της Αμερικής της προηγούμενης πενταετίας) μαίνεται εδώ και μέρες μάχη χαρακωμάτων για να μη «διορθωθούν»/καούν βιβλία. Λες και υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που θα ’θελε ν’ αλλάξουμε τον Ομηρο, επειδή η Ιλιάδα αποθεώνει τη δόξα της μάχης ή λες και χωρεί πολιτική ορθότητα στη λογοτεχνική έξαρση – δεν χωρεί. Ή λες και η ελευθερία του λόγου έχει αστερίσκους – φυσικά και δεν έχει.
Παράλληλα, η εγχώρια Ακροδεξιά έχει βαλθεί να αυστηροποιήσει τον λόγο της, να εκφασίσει την κοινωνία και να καλέσει σε ψευδή συναγερμό όσους και όσες περνάνε επαρκώς δύσκολα ώστε να γητεύονται από μίζερες, δευτεροκλασάτες προσωπικότητες τύπου βουλευτές Ελληνικής Λύσης, Νίκης, Φωνής Λογικής (sic) κλπ. Μ’ αυτό το στυλ του «ανθρώπου της πιάτσας» –αλλά χωρίς την ταπεινότητα του λαϊκού κόσμου– και με μία τραμπικής έμπνευσης εχθρότητα προς την επιστήμη (ας θυμηθούμε ότι η τοπική Ακροδεξιά εχθρεύεται την ιατρική) πασχίζουν να κατασκευάσουν και να καβαλήσουν ένα κύμα αντιδραστικότητας. Η βασική τους έγνοια δεν είναι άλλη απ’ την κατάληψη της εξουσίας, τώρα που νομίζουν ότι «τους παίρνει».
«Δεν βλέπετε πού πάει η Ευρώπη; ο κόσμος θέλει Ακροδεξιά» μου είπε ένας αλλόκοτος τύπος τις προάλλες στον δρόμο. Ομως, καλό είναι να ξέρουμε και λίγο ιστορία ή τι μας γίνεται και να θυμόμαστε ότι πάντα, ακόμη και στις πιο σκοτεινές ώρες της Ευρώπης υπήρχαν άνθρωποι που κράτησαν την αξιοπρέπειά τους, που δεν αποκτηνώθηκαν, που δεν έσκυψαν το κεφάλι στον φασισμό. Μάλιστα, καλό είναι πλάι σ’ όλ’ αυτά να σκεφτόμαστε τι ευθύνες έχουν οι άλλοι, πιο μέινστριμ, πολιτικοί χώροι για αυτήν την άνοδο της ακραίας αντιδραστικής σκέψης στην κοινωνία μας. Πώς θεσμοί και άτομα έχουν αποτύχει να υψώσουν τείχος στην εκτράχυνση των ανθρώπινων ενστίκτων και πώς κάθε εβδομάδα καλούμαστε να γράφουμε για κάποιο περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας. Ισως οι πολιτικοί άλλων χώρων έχουν αποτύχει ή καθυστερήσει να κατασκευάσουν πειστικές, εναλλακτικές προτάσεις γι’ αυτούς που νιώθουν πως μένουν πίσω ενώ ο κόσμος προχωρά και τους αφήνει με χαμηλά εισοδήματα και υπαρξιακή αγωνία. Υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε πολύ δύσκολα πράγματι, που νιώθουν πως απειλούνται, πως χάνουν τα πατήματά τους. Το πρόβλημά τους δεν είναι η «woke agenda» αλλά κάποιος πρέπει επιτέλους να τους πει το πρόβλημά τους και να τους το λύσει βελτιώνοντας τις υλικές συνθήκες της ζωής τους, ώστε να μην ηχούν ελκυστικές οι σειρήνες ενός ακραίου αντιεπιστημονικού, φοβικού λόγου που μικραίνει το συλλογικό μας ανάστημα και ανοίγει την πόρτα στον εκφασισμό.
Μέχρι σήμερα το πρωί ένα γκέι παιδί πάλευε στο νοσοκομείο, γιατί ο πατέρας του το χτύπησε. Η μαμά του είπε πως θα στηρίξει το αγόρι της κι έσωσε έτσι λίγη ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ομως, το θέμα δεν είναι τι κάνει η μαμά, αλλά τι θα κάνουμε εμείς. Αν θα εμποδίσουμε τη δημιουργία ενός συγκεκριμένου κλίματος φόβου. Αν θα συνεχίσουμε να αποτροπιάζουμε με τη βαρβαρότητα. Η Ελλάδα της κρίσης, παρά τις δυσκολίες, ποτέ δεν μαύρισε τη Βουλή ολοκληρωτικά και οι άνθρωποι εδώ παρά τη φτώχεια τους, που είναι μεγαλύτερη απ’ τη φτώχεια των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, δεν έγιναν μικρόψυχοι ούτε κλείστηκαν στο καβούκι τους, ούτε γύρισαν να φορτώσουν όλα τα κακά της μοίρας τους στους αδύναμους. Ηταν τόσο παρήγορο αυτό τα τελευταία χρόνια.
