Τώρα που δεν υπάρχει πια το «σκιάχτρο» του Αλέξη Τσίπρα και της επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η Ν.Δ. θα μπορούσε εύκολα να επιστρέψει στον… παλιό καλό εαυτό της. Είναι ένα κόμμα με μεγάλη παράδοση στα εσωκομματικά μαχαιρώματα και στην αντιπαράθεση μεταξύ «βαρώνων». Ενίοτε, άλλωστε, είναι μόνο τα μικρά ονόματα των βασικών πρωταγωνιστών τέτοιων διενέξεων που αλλάζουν. Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ανάγκασε τη Ν.Δ. να είναι ενωμένη. Ακόμη κι εκείνοι που γκρίνιαζαν πολύ έλεγαν ότι στο τέλος της ημέρας «μία είναι η κόκκινη γραμμή που δεν θα παραβούμε, να μην τους ξαναφέρουμε στην εξουσία».
Η Ν.Δ. αποτελεί σήμερα μια σπάνια περίπτωση στην Ευρώπη. Είναι ένα ιστορικό κόμμα εξουσίας, που πήρε πολύ υψηλά ποσοστά στις εθνικές εκλογές και εξασφάλισε την αυτοδυναμία. Πώς το κατάφερε; Πήρε «πελατεία» και από το Κέντρο και από δεξιά, όπως ακριβώς είχε κάνει πολύ επιτυχημένα με τον μεσαίο χώρο ο Κώστας Καραμανλής το 2004.
Το ζητούμενο είναι αν η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα μπορέσει να κυβερνήσει χωρίς τριγμούς τα επόμενα τρία χρόνια και αν θα μπορέσει να διατηρήσει τα υψηλά ποσοστά της και στις επόμενες εκλογές. Μια πολιτική περιπέτεια που θα οφείλεται σε εσωκομματικούς καβγάδες θα συμβάδιζε με την ιστορία μας, αλλά θα ήταν εντελώς αχρείαστη. Σχεδόν αυτοκτονική, για την οικονομία, το επενδυτικό κλίμα και την πολιτική σταθερότητα, μια και δεν υπάρχει ώριμη λύση διακυβέρνησης από κάποιο εναλλακτικό σχήμα. Σίγουρα υπήρξαν κυβερνητικές, και πρωθυπουργικές, στραβοτιμονιές τα τελευταία χρόνια. Λάθη που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, μασάζ που μπορούσαν να έχουν γίνει με λίγο ξόδεμα χρόνου, συμπεριφορές και υπεροψία που προκάλεσαν.
Αν, όμως, πάμε στην ουσία του πράγματος, το ερώτημα είναι απλό: Ποια Ν.Δ. μπορεί να αγγίξει ξανά την αυτοδυναμία και να είναι ένα μεγάλο κόμμα με χαώδη διαφορά από το δεύτερο; Μια κομματικά και ιδεολογικά καθαρόαιμη Ν.Δ. ή μια Ν.Δ. που απευθύνεται στο Κέντρο χωρίς ποτέ να ξεχνάει, και το κυριότερο να σνομπάρει, τη δεξιά της ενορία; Οι καθαρόαιμες λύσεις οδήγησαν ιστορικά στη συρρίκνωση. Η κοινωνία αλλάζει και ο σύγχρονος νοικοκυραίος ψηφοφόρος της Ν.Δ. είναι πολύ πιο ανοιχτός σε νέα ρεύματα και ιδέες. Η αντιμνημονιακή εμπειρία έδειξε επίσης ότι ο οργισμένος πολίτης που ονειρεύεται μια επιστροφή στο παρελθόν μπορεί να ξεχωρίσει τον γιαλαντζί από τον ταλιμπάν. Και συνήθως προτιμά την αυθεντική λύση.
Ψυχραιμία χρειάζεται. Οι πολίτες πιέζονται αφόρητα και απαιτούν λύσεις σε καθημερινά, σοβαρά προβλήματα. Απαιτούν οι πολιτικοί να τους «ακούν», όχι να εμπλέκονται σε αυτοαναφορικές διενέξεις, που τους αφήνουν μάλλον αδιάφορους.
