Πρόσφατα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν υπέβαλε ένα ειρηνευτικό σχέδιο, το οποίο λαμβάνει υπ’ όψιν, όπως δήλωσε ο ίδιος, τις εξελίξεις στα πεδία των μαχών. Ενα σχέδιο που οδηγεί στην απώλεια σημαντικών εδαφών της Ουκρανίας. Ηταν επόμενο ο πρόεδρος Ζελένσκι, όπως και οι δυτικοί σύμμαχοί του, να το απορρίψουν. Είναι εντελώς διαφορετικό ο εισβολέας να προσαρτήσει εδάφη με την υπογραφή του αμυνόμενου και άλλο να τα προσαρτήσει διά της βίας. Σε παρόμοιο δίλημμα βρέθηκε ο Γλαύκος Κληρίδης τον Αύγουστο του 1974 στη Γενεύη, όταν η τουρκική πλευρά ζήτησε από αυτόν να υπογράψει την παραχώρηση κυπριακών εδαφών ώστε να αποφευχθεί ο δεύτερος «Αττίλας». Συνεπώς, για την Ουκρανία και τους συμμάχους της ένας δρόμος υπάρχει, αυτός της αντίστασης.
Προχθές, στην ομιλία του στο Πολεμικό Μουσείο, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, αφού καταδίκασε με πέντε λέξεις, κυριολεκτικά, τη ρωσική εισβολή, στη συνέχεια ζήτησε να υπάρξει ένας συμβιβασμός τώρα, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα στο μέλλον. Αν κατάλαβα καλά, προτείνει η Ουκρανία να αποδεχθεί την απώλεια εδαφών, κάτι που επιβραβεύει όχι μόνο τη ρωσική εισβολή, αλλά νεκρανασταίνει και το δόγμα της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας. Δηλαδή, το ισχυρότερο κράτος επιβάλλει τους όρους συνύπαρξης με τους πιο αδύναμους γείτονές του. Παλιότερα το λέγαμε και φινλανδοποίηση. Ολοι υποθέσαμε πως η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού θα έδινε στα κράτη που απελευθερώθηκαν το πλήρες και ανυποχώρητο δικαίωμα τα ίδια να αποφασίζουν για το μέλλον τους.
Η στήριξή της έχει αξιακά χαρακτηριστικά. Αφορά το δικαίωμα ενός κράτους να αποφασίζει κυριαρχικά για το μέλλον του και τους διεθνείς προσανατολισμούς του, χωρίς να υποκύπτει στις απειλές των ισχυρότερων γειτόνων του.
Ο πρώην πρωθυπουργός μίλησε και για τη συμφωνία του «Μινσκ 2», παραγνωρίζοντας πως αυτή έγινε κουρελόχαρτο όταν εισέβαλαν τα ρωσικά στρατεύματα στην Ουκρανία, αν και ουσιαστικά ποτέ δεν εφαρμόστηκε, με μοιρασμένη την ευθύνη και στις δύο πλευρές. Αλλά το βασικό μειονέκτημα του συγκεκριμένου τμήματος της ομιλίας του Κώστα Καραμανλή είναι η αδυναμία του να συνδέσει την επιχειρηματολογία του Βλ. Πούτιν, για να αιτιολογήσει την εισβολή στην Ουκρανία, με τα όσα υποστηρίζουν οι τουρκικές ελίτ –ισλαμιστικές και κεμαλικές– για τον εξοπλισμό των ελληνικών νησιών. Θεωρούν πως απειλούν την ασφάλεια της Τουρκίας και γι’ αυτό απαιτούν την αποστρατιωτικοποίησή τους, ενώ ακούγονται και οι γνωστές πολεμοχαρείς κραυγές. Και μου είναι πραγματικά ακατανόητο πώς ένας τόσο έμπειρος πολιτικός, ο οποίος μάλιστα στην ατζέντα του έχει πολύ υψηλά τις τουρκικές απειλές, και καλά κάνει, δεν μπορεί να δει ότι η συμπεριφορά του Πούτιν απέναντι στην Ουκρανία ουσιαστικά ταυτίζεται με τα όσα προσάπτει η Τουρκία στην πατρίδα μας για τον εξοπλισμό των νησιών μας.
Για τον δυτικό κόσμο, η στήριξη της Ουκρανίας έχει αξιακά χαρακτηριστικά. Αφορά το δικαίωμα ενός κράτους να αποφασίζει κυριαρχικά για το μέλλον του και τους διεθνείς προσανατολισμούς του, χωρίς να υποκύπτει στις απειλές των ισχυρότερων γειτόνων του. Το τι θα γίνει στην Ουκρανία αφορά άμεσα την Ελλάδα, όπως βεβαίως και την Κύπρο μας.
