Το πρώτο πράγμα που είδα εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα ήταν η πλάτη της: ολόλευκη με γκρίζες «νησίδες». Ηταν στο κλουβάκι της. Είχε στρέψει το κεφάλι προς τον τοίχο, είχε κουλουριαστεί και έδειχνε με τον τρόπο της πόσο είχε κουραστεί. Ή μήπως ήταν παραίτηση από κάθε ελπίδα; Ενα ολόκληρο Σαββατοκύριακο είχε περάσει, άλλο ένα διήμερο υιοθεσίας γάτας της Ζωοφιλικής Ενωσης Ηλιούπολης ολοκληρωνόταν, τα περισσότερα ζωάκια είχαν υιοθετηθεί, αλλά εκείνη όχι. «Κανείς δεν της έριξε ούτε μια ματιά…» μου είπαν οι εθελοντές.
Τρία χρόνια στο καταφύγιο της οργάνωσης, τρία χρόνια στα αζήτητα, όπως χιλιάδες ενήλικα ζώα, αφού οι πιο πολλοί υποψήφιοι κηδεμόνες ζητούν παιχνιδιάρικα κουτάβια και νεαρά γατάκια.
Δεν ήμουν έτοιμη, ο θάνατος της Ρίνας ήταν πρόσφατος. Ομως η μελαγχολία στο βλέμμα της δεν μου άφησε περιθώριο. «Θα την πάρω εγώ», είπα. «Θα την ονομάσω Φλέρυ, έχει κάτι από λουλούδι».
Τα ζώα που χάνουμε δεν αντικαθίστανται ποτέ. Ζούμε με το τραύμα της απώλειάς τους, με τον πόνο που με τα χρόνια γίνεται γλυκιά ανάμνηση.
Ετσι η Φλέρυ πέρασε το κατώφλι του σπιτιού μας. Συνήθισε αμέσως τους δίποδους συγκατοίκους της, αγάπησε με την πρώτη ματιά τον Φούσκα, τον άλλο γάτο μας, άρχισε να απολαμβάνει τη νέα της ζωή: το κρεβατάκι, τις λιχουδιές, τα παιχνίδια, τα χάδια. Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, που το νήμα της ζωής της κόπηκε απότομα. Τη βρήκα ακίνητη στο χαλάκι της κρεβατοκάμαρας. Ανακοπή.
Το καλοκαίρι του 2021 η Ρίνα έγινε θάλασσα: σκόρπισα την τέφρα της στο Αιγαίο. Η Φλέρυ έγινε βουνό. Τη θάψαμε σε μια πλαγιά του Πάρνωνα, κάτω από μια βελανιδιά. Από εκεί θα βλέπει τα κοπάδια να περνούν, τα πουλιά να πετούν, τα δέντρα να γεμίζουν καρπούς, τα λουλούδια να ανθίζουν. Θα γίνει και η ίδια λουλούδι…
Αυτή την ώρα, θα ήταν στη βεράντα. Πάντα ξάπλωνε στην ίδια πολυθρόνα, ποτέ σε άλλη, δεν ξέρω γιατί. Η θέση της είναι τώρα άδεια, όπως και το κρεβατάκι της. Το πιατάκι της επίσης. Αδεια θα μείνει και η θέση που κατείχε στην καρδιά μας. Γιατί τα ζώα που χάνουμε δεν αντικαθίστανται ποτέ. Ζούμε με το τραύμα της απώλειάς τους, με τον πόνο που με τα χρόνια γίνεται γλυκιά ανάμνηση. Κι αν βρούμε το κουράγιο, συνεχίζουμε τη σκυταλοδρομία της αγάπης που τόσο γενναιόδωρα αυτά μας έδωσαν: προσφέρουμε φροντίδα και αγάπη σε ένα άλλο ζωάκι, σ’ ένα αδεσποτάκι από όσα βρίσκονται στα αζήτητα σε όλη την Ελλάδα. Κι έχουν βλέμμα μελαγχολικό, μέχρι να βρουν τους ανθρώπους τους και να «ανθίσουν». Οπως η Φλέρυ.
