Ο πλάστης των αγέραστων φίλων μας «Τομ Σόγιερ» και «Χωκ Φιν» διέθετε στωικότητα. Την επιστράτευσε όταν διαδόθηκε ότι πέθανε. «Μετά λύπης μου σας πληροφορώ ότι οι φήμες για τον θάνατό μου είναι κάπως υπερβολικές», διέψευσε πειστικά ο Μαρκ Τουέιν. Ο ίδιος πίστευε ότι στον παράδεισο χιούμορ δεν υπάρχει, καθώς –άκουσον, άκουσον– αληθινή πηγή του χιούμορ είναι η λύπη, όχι η χαρά.
Μια παρέα από αξιοπρεπείς κατά τα άλλα μεσήλικες κρυβόταν από την καλπάζουσα φθαρτότητα παλιμπαιδίζοντας, στήνοντας χοντρές πλάκες εις βάρος αγαθών συνανθρώπων τους.
Ηταν «Οι εντιμότατοι φίλοι μου», κινηματογραφική ταινία του 1975, που οραματίστηκε ο σκηνοθέτης Πιέτρο Τζέρμι αλλά πέθανε –στ’ αλήθεια– πριν από τα γυρίσματα. Την ολοκλήρωσε ο Μάριο Μονιτσέλι με αιχμές δόρατος τους αρχιχαβαλέδες Ούγκο Τονιάτσι και Φιλίπ Νουαρέ. Εκαναν τους μαφιόζους καταδιώκοντας αντίπαλη ανύπαρκτη συμμορία, παγώνοντας το αίμα τρίτων. Εισέβαλαν σε δεξίωση αποπατώντας κάθε κανόνα ευπρεπούς συμπεριφοράς. Με ύφος αυστηρού κρατικού λειτουργού και σοβαρότητα καρδιναλίων, ξεσπίτωσαν κατοίκους ενός χωριού ως «τοπογράφοι είμαστε, το καθήκον μας κάνουμε…».
Η νέα εθνική οδός είχε χαραχτεί να περάσει από τις κουζίνες, τις κρεβατοκάμαρες και τις τουαλέτες τους. Και άλλα τέτοια ανάρμοστα, χυδαία τολμώ να πω.
Το θλιβερό είναι ότι ελάχιστοι –παρακαλώ, διαψεύστε με–από τους αμέτρητους θεατές της σαρωτικής και εισπρακτικά ταινίας τάσσονταν στο πλευρό των παθόντων· οι υπόλοιποι γελούσαν με τα βάσανά τους, συμπρωταγωνιστώντας νοερά με τους ελεεινούς θύτες. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα ίσχυε το ίδιο σήμερα με τη διάχυση της ενσυναίσθησης.
Δύο χρόνια νωρίτερα (1973), Ούγκο Τονιάτσι και Φιλίπ Νουαρέ ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και τον Μισέλ Πικολί –όλοι αξιόλογοι κοινωνικά αλλά με βίο δυσμάλακτο– υπό τη σκηνοθετική αιγίδα του αιρετικού Μάρκο Φερέρι, σε μια τελετουργία που βαφτίστηκε «Το μεγάλο φαγοπότι».
Οχυρώθηκαν σε μια έπαυλη των Παρισίων, χτίζοντας εντός της αναλώσιμο λόφο τροφών και κρασιών, πανέτοιμοι –ο καθείς με τον λόγο του– να φάνε και να πιουν μέχρι σκασμού. Διορθώνω: Μέχρι θανάτου, καθώς ποιος από εμάς δεν έχει φάει κάποτε μέχρι σκασμού;
Ενδεικτικά: Μια μονομαχία στρειδοφαγίας… (ας μην την περιγράψω καλοκαιριάτικα). Οι απονενοημένοι στο «παρά πέντε» τους προσκαλούν γυναίκες ελαφρών ηθών, οι οποίες προς τιμήν τους, αηδιασμένες από το σκηνικό, αποδρούν ξημερώματα. Μια διανοούμενη δασκάλα (ήταν η κατά κόσμον Αντρέα Φερεόλ), που βρέθηκε τυχαία για επιμορφωτικούς σκοπούς στην ιστορική έπαυλη, σαν υποψήφιος άγγελος χαρίζει στην παρέα την τελευταία όμορφη εικόνα από τον γήινο κόσμο.
Εντιμότατοι και απονενοημένοι τίμησαν, πάντως, υποδειγματικά τις φιλίες τους για τις αυθαίρετες ανάγκες της μεγάλης οθόνης.
