Η κατάθλιψη προκαλεί την παράλυση των ψυχικών αντανακλαστικών. Αδυναμία συγκέντρωσης, αδιαφορία, εγκατάλειψη, αφόρητη κούραση. Στο τέλος ο ασθενής σέρνεται στον χρόνο που περνάει αντιδρώντας μόνον στις άμεσες απειλές. «Νεκροζώντανος». Δεν είμαι ψυχίατρος αλλά δεν νομίζω ότι πέφτω πολύ έξω ως προς την περιγραφή των συμπτωμάτων. Οι αιτίες είναι βαθύτερες εννοείται. Οσο γράφω ακούω στη γαλλική τηλεόραση τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης που έγινε μετά τον πρώτο γύρο. Πάνω από τους μισούς δηλώνουν πως επιθυμούν μια πλειοψηφία είτε σχετική είτε απόλυτη της Εθνικής Συσπείρωσης. Και φοβούνται την ακυβερνησία. Στην άλλη όχθη οι αντίπαλοι προσπαθούν να συνασπισθούν για να αντιμετωπίσουν την απειλή για το δημοκρατικό καθεστώς, κοινώς την Εθνική Συσπείρωση. Παλεύουν να κινητοποιήσουν τους ψηφοφόρους για να αποφύγουν τον κίνδυνο. Ψηφίστε μας για να μην κυβερνήσουν «αυτοί». Κι απ’ την άλλη «αυτοί» ζητούν την ψήφο για να αντιμετωπίσουν την ισλαμοποίηση της Γαλλίας. Να την αντιμετωπίσουν, δεν έχω αντίρρηση, όμως τι θα την κάνουν; Αυτό το αποφεύγουν συστηματικά. Η απόλυτη κατάθλιψη. Ο ταλαίπωρος ψηφοφόρος χωρίς προοπτική για το μέλλον του θα επιλέξει αυτόν που φοβάται λιγότερο. Αυτό δεν είναι δημοκρατία. Αυτό είναι ψυχοθεραπεία.
Η Γαλλία, ακόμη και στις χειρότερες στιγμές της, όπως το 1940, διατηρούσε το προνόμιο του πνευματικού, καλλιτεχνικού αλλά και επιστημονικού πρωταγωνιστή του δυτικού κόσμου. Κι ας ήταν μια κοινωνία διχασμένη, κι ας ήσαν οι πολιτικές συγκρούσεις πιο έντονες απ’ ό,τι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Η κότα ή το αυγό; Λένε ότι ο Μακρόν κατάργησε τη σύγκρουση Αριστεράς και Δεξιάς. Κι αν η σύγκρουση αυτή που αντιμετωπιζόταν ως ελιξήριο της πνευματικής και της πολιτικής ζωής είχε ήδη φθαρεί; Οπως είπε ο Μπρικνέρ στην «Κ» της περασμένης Κυριακής, η πολιτισμική παρακμή της Γαλλίας είναι ήδη τριαντάχρονη. Στα παλιά μας τα παπούτσια αν οι Γάλλοι θα παίρνουν σύνταξη στα 65. Δεν ισχύει το ίδιο για την κατάθλιψη της γαλλικής κοινωνίας. «Ο Γάλλος ασθενής» αφορά όλη την Ευρώπη, κατά συνέπεια και εμάς. Η Γαλλία, όπως και η Γερμανία, ήσαν και είναι οι κινητήριες δυνάμεις της Ενωσης. Αν η Γαλλία βυθιστεί στον βάλτο της ακυβερνησίας τότε και η Ευρώπη θα ακολουθήσει. Η γαλλική κατάθλιψη είναι και ευρωπαϊκή κατάθλιψη. Κοινωνίες που δεν περιμένουν τίποτε καλύτερο. Απλώς προσπαθούν να αποφύγουν το χειρότερο. Ποιο είναι το χειρότερο; Ελα ντε. Οταν δεν ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο, δεν ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο. Η πολιτική είναι η τέχνη του συγκριτικού βαθμού. Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του μέσου Γάλλου ψηφοφόρου. Ιδού μία από τις ελάχιστες ευκαιρίες για να απολαύσεις την ελληνική σου ταυτότητα. Δεν χρειάζεται να επιλέξεις ανάμεσα στη Λεπέν και τον Μελανσόν. Απ’ αυτήν την άποψη είμαστε προνομιούχοι.
