Για να κρίνουμε ένα γεγονός, καλό είναι να αφήσουμε να περάσουν 2-3 ημέρες, να κατακαθίσει η σκόνη, ώστε να φανεί με μεγαλύτερη ευκρίνεια η εικόνα. Αλλωστε, είναι κανόνας ότι στις εν θερμώ προσεγγίσεις των γεγονότων κυριαρχεί το θυμικό και όχι η λογική. Η, πριν από τρεις ημέρες, ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στο Πολεμικό Μουσείο ήταν λογικό να προκαλέσει αντιδράσεις και σχόλια προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Μερικά από αυτά τα σχόλια ήταν υποτιμητικά προς το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, κάτι που μαρτυρεί μια συμπλεγματική αντιμετώπισή του.
Είναι κοινή παραδοχή –όσων προσέγγισαν με αμιγώς πολιτικά κριτήρια την ισοπεδωτική κριτική του προς την κυβέρνηση– πως ένα μέρος της ήταν δικαιολογημένο και ανταποκρινόταν στα αισθήματα παραδοσιακών ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Αυτούς εξέφρασε και καλά έκανε, στον βαθμό που στη φωνή του αναγνωρίζουν τις δικές τους απόψεις και παραμένουν στην παράταξη. Σε όλα τα άλλοτε κραταιά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης υπήρχαν οι τάσεις που οι ηγεσίες τους λάμβαναν υπ’ όψιν στη χάραξη των πολιτικών τους. Τι πιο φυσιολογικό να υπάρχει μέσα στο μεγαλύτερο και ιστορικότερο ελληνικό κόμμα και μια δεξιά τάση;
Ενα μέρος της κριτικής Σαμαρά προς την κυβέρνηση ήταν δικαιολογημένο και ανταποκρινόταν στα αισθήματα παραδοσιακών ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας.
Μήπως ωραιοποιώ και στρογγυλεύω την κατάσταση; Οχι, απλώς την αποδραματοποιώ και προσπαθώ να της δώσω τις διαστάσεις που έχει. Δηλαδή, σε όλα όσα είπε ο Αντώνης Σαμαράς είχε δίκιο; Οχι! Στα εθνικά θέματα ήταν 100% άδικος. Αυτή η κυβέρνηση δοκιμάστηκε σκληρά από την τουρκική επιθετικότητα στον Εβρο και στο Αιγαίο και τα κατάφερε μια χαρά. Προχώρησε σε ένα πρωτοφανές, για τα ελληνικά δεδομένα, πρόγραμμα εξοπλισμών, συνήψε αμυντικές συμφωνίες, κατασκεύασε τον φράχτη στον Εβρο και η εικόνα της πατρίδας μας είναι σαφώς αναβαθμισμένη στο διεθνές στερέωμα, αφού σε μια σειρά από ζητήματα τάχθηκε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Κάτι για το οποίο ανταμείβεται. Στην ομιλία του, ο Αντώνης Σαμαράς δεν αναφέρθηκε καθόλου σε όλα αυτά τα θετικά σημεία, κάτι που αναμφίβολα δεν αδικεί μόνο την κυβέρνηση, αλλά πρωτίστως τον ίδιο. Εκτός αν έχει συγκεκριμένη πληροφόρηση πως κάτι μεθοδεύεται στο παρασκήνιο για τα ελληνοτουρκικά, κάτι που θα παραβιάζει τις πάγιες εθνικές γραμμές. Σε αυτήν την απευκταία περίπτωση οφείλει, χωρίς μισόλογα και υπονοούμενα, να ενημερώσει τους πολίτες, διαφορετικά η κριτική του επί του προκειμένου κινδυνεύει να περιπέσει σε μια κινδυνολογία. Το ότι απολαμβάνουμε προσώρας τα αγαθά των ήρεμων υδάτων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις προφανώς δεν είναι αρνητικό, με δεδομένο ότι όλοι γνωρίζουμε πως οι ουσιαστικές διαφορές που χωρίζουν τα δύο κράτη είναι αγεφύρωτες, καθώς έχουν ενσωματωθεί στις εθνικές τους ταυτότητες.
Κλείνοντας αυτό το άρθρο, οφείλω να υπενθυμίσω πως ο Αντώνης Σαμαράς ποτέ δεν κρύφτηκε, δεν υπήρξε ποτέ άφωνος, όπως ο όψιμος συμμαχητής του, πάντα ήταν μπροστά με τις σωστές και λάθος αποφάσεις του και κατέβαλε ή εισέπραξε και το αναλογούν πολιτικό τίμημα.
