Για την εμφάνιση του Τζο Μπάιντεν στο ντιμπέιτ της περασμένης εβδομάδας γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Ενα από τα πιο συγκινητικά άρθρα ήταν αυτό του Ντέιβιντ Ρέμνικ στο περιοδικό «Νιου Γιόρκερ», που καταλήγει: «Ολοι μας είμαστε ίδιοι μαζί του τουλάχιστον σε ένα σημείο. Είναι λυπηρό να αποσυντίθεται κανείς με αυτόν τον τρόπο, θα συμβεί όμως σε όλους μας. Δεν είναι ντροπή να γερνάμε». Ισως γι’ αυτό ήταν τόσο οδυνηρό το θέαμα του Αμερικανού προέδρου πριν από μια εβδομάδα. Επειδή στο πρόσωπό του βλέπουμε όλοι τον εαυτό μας σε μερικές δεκαετίες.
Εχει, λοιπόν, σημασία να επιλέγει κανείς τη σωστή στιγμή για να αποσυρθεί. Ο Μπάιντεν υπήρξε ένας καλός πρόεδρος, αποτελεσματικός και συμπαθής, με πλούσιο έργο σε πολλούς τομείς, όπως η καταπολέμηση των ανισοτήτων, η μείωση του κόστους ζωής, η ενίσχυση των υποδομών, ο περιορισμός των ανασφάλιστων Αμερικανών, τα μέτρα για την κλιματική αλλαγή, η καταστολή των βίαιων εγκλημάτων. Η επιμονή του να παραμείνει στην κούρσα και η άρνηση των συνεργατών και της οικογένειάς του να τον προστατεύσουν υπονομεύουν την υστεροφημία του. Αν δεν αφουγκραστεί την αμερικανική κοινή γνώμη, κινδυνεύει να μείνει στην Ιστορία σαν ένα φαιδρό meme, που κοιτάει απλανώς το κενό, χάνει τα λόγια του και τον βηματισμό του.
Το έχουμε δει και στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Συχνά οι πολιτικοί ενσωματώνονται με την εξουσία και αρνούνται να τη στερηθούν, ακόμη κι όταν φλερτάρουν με τη γραφικότητα. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου στη δύση του. Και σήμερα, όμως, πολιτικοί, των οποίων η αποστολή έχει σαφώς παρέλθει, επιμένουν να παίζουν ρόλο και δη καταστροφικό. Είναι σαν να μην μπορούν να βρουν άλλο νόημα στη ζωή έξω από την ενεργό(;) πολιτική, σαν να ξορκίζουν την υπαρξιακή τους κρίση μέσω της δημόσιας παρουσίας.
Υστερα από αλλεπάλληλες απογοητεύσεις λόγω του Brexit και της ανάδειξης του Μπόρις Τζόνσον στην πρωθυπουργία, ο βουλευτής Ρόρι Στιούαρτ παραιτήθηκε το 2019 από τους Τόρις στην Αγγλία. Ηταν μόλις 46 ετών, ήταν δηλαδή μια γενναία, έγκαιρη έξοδος. Στα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, περιγράφει τους συμβιβασμούς και την υποκρισία, που περιλαμβάνει το επάγγελμα του πολιτικού. Και όμως η κατάληξή του είναι αυτή: «Αισθάνομαι ενοχές που εγκατέλειψα το σκάφος. Δεν περνάει μια μέρα που να μην αισθάνομαι ότι πρέπει να επιστρέψω σε αυτό τον απίστευτα ασταθή κόσμο των αντικατοπτρισμών και να ξαναπροσπαθήσω».
