Η ομορφιά της ανθρώπινης δημιουργίας στην Ελλάδα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους περιορισμούς που επιβάλλουν το περιβάλλον και οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Τα τόσο εμπορεύσιμα σήμερα στενά της Μυκόνου και άλλων νησιών διαμορφώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τους ανέμους και τους πειρατές. Από τα αρχοντόσπιτα του Πηλίου έως τη σχεδόν «κοινόβια» αντίληψη του χώρου στις Κυκλάδες, τα παραδοσιακά σπίτια της υπαίθρου χτίστηκαν με την πέτρα και την ξυλεία του τόπου, με τις γνώσεις ντόπιων μαστόρων, αντανακλώντας την άπλα ή τη στενότητα του συγκεκριμένου οικισμού. Η μοναδική αυτή ομορφιά σήμερα κινδυνεύει όχι από την παραδοσιακή ανέχεια αλλά από ασυδοσία, όχι από επιδρομή πειρατών και ληστών αλλά από το ξεπούλημα, από την αντίληψη ότι όλα πωλούνται, όλα χτίζονται, όλα είναι επιτρεπτά. Η ταπείνωση θησαυρών, η καταστροφή του τοπίου μέσω της ασυγκράτητης οικοδόμησης, η ανάδυση σκοτεινών δυνάμεων (με ξυλοδαρμούς, φόνους και γενική αδικία) είναι συνέπεια της απληστίας και της έλλειψης ελέγχου. Οπως το τοπίο και τα ανθρώπινα έργα «μιλούσαν» για τις πάντα δύσκολες εποχές που τα διαμόρφωσαν, έτσι η καταστροφή τους υπογραμμίζει τον εκφυλισμό και τον εκμαυλισμό της δικής μας «επένδυσης» στο ξεζούμισμα της παράδοσης και της γης που κληρονομήσαμε.
Η έπαρση αυτή δεν περιορίζεται στους μεταπράτες της ομορφιάς. Ενδημεί στην κοινωνία και στην πολιτική, όπου κάποιοι πάντα βλοσυροί παντογνώστες κραδαίνουν την «παράδοση» ως ταυτότητα του λαού, ως κώδικα των «πραγματικών Ελλήνων». Ετσι διατηρούν την επιρροή τους, μέσω της δικτύωσης με ομοϊδεάτες και της χειραγώγησης αντιλήψεων. Πρωταρχικό τους μέλημα είναι το εύκολο πολιτικό κέρδος που αποκομίζουν με την αμφισβήτηση του πατριωτισμού άλλων, με παραμύθια που, από τη μία, κολακεύουν τους οπαδούς, από την άλλη, τους τρομοκρατούν με διάφορες απειλές. Συγκαλύπτουν το ότι η «ιδεολογική καθαρότητα» δεν έστεψε το δικό τους (πραγματικό) παρελθόν με επιτυχίες, όπως και ότι οι καιροί αλλάζουν και νέες προκλήσεις απαιτούν νέες προσεγγίσεις, νέες αντιλήψεις, έστω και νέες αποτυχίες. Εξάλλου, η παράδοση αποτελείται απ’ όσα επέζησαν, με τέχνη και προσαρμοστικότητα, απέναντι σε πάντα αυξανόμενους κινδύνους. Ομως, όπως οι αετονύχηδες της κτηματαγοράς αδιαφορούν για τη ζημιά που προκαλούν, οι κήνσορες της «πολιτικής παράδοσης» βρίσκουν στον αγώνα εθνικής επιβίωσης ευκαιρία για κέρδη εφήμερα, διχαστικά και επικίνδυνα.
