Το ανέκδοτο είναι παλιό, όμως επειδή είναι κλασικό το υπενθυμίζω. Εξι η ώρα το πρωί σ’ ένα λεωφορείο, όπου οι επιβάτες είναι σαρδελοποιημένοι, κάποιος τσακώνεται με τον οδηγό επειδή δεν σταμάτησε εκεί που του ζήτησε. Ακολουθεί το περίφημο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» εκ μέρους του επιβάτη. Και ο οδηγός απαντά: «Ποιος να είσαι, μωρέ ταλαίπωρε, που στριμώχνεσαι έξι η ώρα το πρωί σ’ ένα λεωφορείο;». Εξαιρετική δραματουργική ανατροπή της θέσεως ισχύος. Προ ετών, ένας πρώην νομάρχης Πειραιώς είχε συλληφθεί στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, αν δεν κάνω λάθος, με αφορμή μια καθυστερημένη ή χαμένη αποσκευή. Ξεσήκωσε τον κόσμο με τις φωνές του και παρότι δεν αρκέστηκε να τους ρωτήσει αν ξέρουν ποιος είναι και δήλωσε την ταυτότητά του, οι Βέλγοι αστυνομικοί δεν πτοήθηκαν. Προφανώς, δεν καταλάβαιναν ελληνικά. Τα θυμήθηκα όλ’ αυτά χάρη στον κ. Αυγενάκη. Ο οποίος μου έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψω νοερά πίσω στα χρόνια της νεότητάς μου, όταν η Ολυμπιακή Αεροπορία ήταν κρατική. Ολοι είχαμε επιβιβαστεί, όμως το αεροπλάνο περίμενε υπομονετικά κάτι. Επειτα από τρία τέταρτα εμφανίστηκε αυτό το μυστήριο «κάτι». Ηταν ένας υπουργός της τότε κυβέρνησης, τον οποίον υποδέχθηκε ζεστό χειροκρότημα κοινού και κριτικών. Ολοι ήξεραν «ποιος είναι αυτός».
Αντιλαμβάνομαι από μιαν άποψη την αντίδραση του κ. Αυγενάκη. Αν και δεν καταλαβαίνω και απεχθάνομαι τη σωματική βία. Ο υπάλληλος της αεροπορικής εταιρείας τού στέρησε το χειροκρότημα. Αυτό με το οποίο θα αντάμειβαν τις προσπάθειές του οι συνεπιβάτες του όταν καταλάβαιναν «ποιος είναι αυτός» εξαιτίας του οποίου καθυστέρησε η πτήση. Ειρωνικό; Χλευαστικό; Τι σημασία έχει. Το χειροκρότημα είναι η αναγνώριση αυτού που ξεχωρίζει ακόμη κι αν είναι σαρδελοποιημένος σ’ ένα λεωφορείο στις έξι η ώρα το πρωί. Δεν τον χειροκρότησαν ως φιλανθή, όταν ξόδεψε έξι χιλιάδες ευρώ για να οργανώσει ανθοκομική έκθεση στο γραφείο του. Ο υπάλληλος της αεροπορικής εταιρείας τού στέρησε την ευκαιρία να τον χειροκροτήσουν ως καθυστερημένο – με την καλή έννοια το λέω. Σκεφθείτε λίγο και τον άνθρωπο Αυγενάκη. Ο πρωθυπουργός δεν τον έκρινε άξιο για να συνεχίσει την υπουργική του θητεία. Εσκυψε το κεφάλι και το δέχθηκε. Δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Οταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον υπάλληλο, σκέφτηκε ότι αν ήταν υπουργός δεν θα ήταν αναγκασμένος να ρωτήσει: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Πήδηξε πίσω από το γκισέ, άρπαξε το κινητό από τα χέρια του ταπεινού υπαλλήλου και φώναξε στον προϊστάμενο: «Είμαι ο Αυγενάκης». Σοκ και δέος. Φταίει η αλαζονεία της κυβερνητικής πλειοψηφίας; Πριν απ’ όλα, ας αναρωτηθούμε μήπως φταίει ο χαρακτήρας του κ. Αυγενάκη, του Ελληνα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ». Ασχέτως πολιτικής ένταξης.
