Ο διάλογος ανάμεσα στον μέχρι πρότινος υπουργό, επί σειράν ετών βουλευτή, κορυφαίο κομματικό στέλεχος της Ν.Δ., και τον υπάλληλο αεροπορικής εταιρείας έχει σημασία, ως στοιχείο κυρίως, για τη νομική και δικαστική οδό. Γιατί, αλλιώς, και η εικόνα μόνο από το βίντεο, χωρίς λόγια, φέρει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που καθιστούν κάθε μορφή επίδειξης εξουσίας εξαιρετικά απωθητική – εκτός όλων των άλλων.
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, περιστασιακά επώνυμοι ποικίλης προέλευσης συμπεριφέρονται, συχνά, σαν να διαθέτουν, αυτοδικαίως, carte blanche ή εισιτήριο πρώτης θέσης σε αυτήν τη ζωή. Οτιδήποτε τους τοποθετεί σε «ουρά», εκείνοι/ες το θεωρούν περίπου δικαίωμα να την παρακάμπτουν. Μια εθιμικώ δικαίω αυθαιρεσία που συνήθως στέφεται με επιτυχία: οι ουρές είναι πάντα για τους άλλους, όχι για τους εστεμμένους με αναγνωρισιμότητα και τίτλους. Αλίμονο στους ανώνυμους που δεν έχουν τον, προσφιλή, «μπάρμπα στην Κορώνη» ή που, ακόμη πιο σπάνιο, ποτέ δεν διανοήθηκαν να αποκτήσουν ή να χρησιμοποιήσουν.
Το θέμα όμως δεν είναι οι πάσης φύσεως και προέλευσης «Αυγενάκηδες» και πώς το πολιτικό σύστημα οφείλει να περιθωριοποιεί/αποβάλλει, αλλά ποιους έχουν απέναντί τους. Και δεν εννοούμε τον πολιτικό προϊστάμενό τους, αλλά τον Χ υπάλληλο αεροπορικής εταιρείας ή τροχονόμο που πρέπει να κάνει τη δουλειά του εφαρμόζοντας, στοιχειώδεις, κανονισμούς. Γιατί, στη χώρα μας, οι μεν πλεονάζουν και οι δε σπανίζουν. Αυτούς τους «δε» θα πρέπει το σύστημα να στηρίξει, να ενισχύσει, να πολλαπλασιάσει. Αυτούς που, όπως η αεροπορική εταιρεία στην οποία εργαζόταν ο 25χρονος υπάλληλος, θα προστατεύουν τον εργαζόμενο. Δεν θα φοβάται όποιος «κόβει κλήση» ότι μπορεί να βρεθεί με δυσμενή μετάθεση στον Εβρο ή να απολυθεί.
Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ…» δεν θα εξαλειφθεί εύκολα, γιατί τα ναρκισσιστικά/εξουσιαστικά παραληρήματα δεν θεραπεύονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Το σημαντικό για την κοινωνία είναι να αντιμετωπιστεί η κατάχρηση εξουσίας απ’ όπου κι αν προέρχεται. Διότι επιρρεπείς στην κατάχρηση δεν είναι μόνον όσοι κραυγάζουν «άρατε πύλας» σε αεροδρόμια, αλλά και εκπρόσωποι άλλων επαγγελμάτων, όπως ένστολοι ή γιατροί.
Οι καταδικαστέες συμπεριφορές δεν αφορούν μόνο «κορυφαίους». Γι’ αυτό κάθε «25χρονος» που δεν παρεκκλίνει από τους κανονισμούς είναι το αναγκαίο υπόδειγμα, το κατεξοχήν ανάχωμα στην αυθαιρεσία. Η μόνη αντίδραση στον εκφοβισμό τού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ…».
