Ενα μεγάλο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας διατηρεί μια σχέση αγάπης – μίσους με όλα τα μέλη της οικογένειας Μητσοτάκη. Τους χρειάζονται για να κερδίζει το κόμμα εκλογές, αλλά δεν αντέχουν στην ιδέα ότι μπορεί να κυβερνήσουν. Τη δεκαετία του ’80, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε αρχηγός της Ν.Δ. ως ο μόνος που μπορούσε να κερδίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου, αφού είχαν αποτύχει δύο προηγούμενοι αρχηγοί. Εγινε πρωθυπουργός το 1990 και, τρία χρόνια αργότερα, έπεσε από ένα μέρος του κόμματος, υπό τον κ. Αντώνη Σαμαρά.
Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη έχασε τις εσωκομματικές εκλογές, παρά τις προβλέψεις και το γεγονός ότι ήταν η προσφορότερη λύση για τη Νέα Δημοκρατία και τον τόπο· δεν θα είχαμε τα Ζάππεια και την ενίσχυση του αντιμνημονιακού μετώπου διά του «αστικού λούστρου» που προσέφερε στους «αλλόφρονες» ο κ. Σαμαράς. Ο κ. Κώστας Μπακογιάννης έχασε πέρυσι τον δήμο της Αθήνας διότι ένα μεγάλο κομμάτι νεοδημοκρατών ψηφοφόρων δεν πήγε να ψηφίσει. Η σφοδρή αμφισβήτηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς εμπίπτει στον συγκεκριμένο κανόνα, αλλά δεν είναι μόνον αυτός ο λόγος. Υπάρχουν και άλλοι δύο παράγοντες που δεν πρέπει να λησμονούμε.
Ο πρώτος είναι ότι οι πρώην δημιουργούν προβλήματα στους νυν ακόμη κι αν δεν κάνουν τίποτε. Η ανάγκη και η αδημονία των ΜΜΕ για «δράμα» κατασκευάζουν «εντάσεις» με το παραμικρό. Ακόμη και με την απουσία… «εντάσεων». Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η ομιλία του κ. Κωνσταντίνου Σημίτη, όταν προειδοποίησε για προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ (18.12.2008). Την επόμενη ημέρα, τα ΜΜΕ και οι αναλυτές δεν είπαν λέξη περί ΔΝΤ. Ανακάλυψαν ότι ο πρώην πρωθυπουργός ήταν τόσο χολωμένος με τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, που στην ομιλία του δεν ανέφερε ούτε μία φορά τη λέξη ΠΑΣΟΚ.
Ομως, στη μάζωξη του Πολεμικού Μουσείου, η ένταση ήταν πραγματική και βροντερή, ασχέτως αν (όλως παραδόξως;) τα ΜΜΕ την ξεπέταξαν σαν ένα ήσσονος σημασίας γεγονός. Εψαχναν πολύ περισσότερο να ανακαλύψουν εντάσεις στο ΠΑΣΟΚ, ασχολήθηκαν τα μάλα με τις άλλες υπαρκτές εντάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και οι ηχηρές ενστάσεις δύο πρώην πρωθυπουργών εξαφανίστηκαν ταχέως από τον δημόσιο διάλογο. Προφανώς υπάρχουν γούστα στις ενδοκομματικές εντάσεις.
Ο δεύτερος παράγοντας που δεν πρέπει να λησμονούμε είναι ότι τα κόμματα σε όλο τον δυτικό κόσμο έχουν μπει σε φάση αναβρασμού. Το ίδιο και στην Ελλάδα, αν δούμε τι γίνεται σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο αναβρασμός αντικατοπτρίζει βαθύτερες κοινωνικές ανησυχίες. Συνεπώς και η Ν.Δ. –πέρα και παρά τα γινάτια και τις φιλοδοξίες– δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση…
