Στα λάθη και στις αστοχίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σε αυτήν εδώ τη στήλη. Από τις μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλθηκαν αλλά δεν έγιναν, τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν εκατομμύρια πολίτες λόγω αναιμικών μισθών και μεγάλης ακρίβειας, τη συνεχιζόμενη αναξιοπιστία του κρατικού τομέα και τις οριακές μόνο βελτιώσεις τα πέντε τελευταία χρόνια, ακόμη και τις ευθύνες του Μεγάρου Μαξίμου στο θέμα των υποκλοπών.
Για αυτά όμως τα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες και είναι η κύρια αιτία για την απογοήτευσή τους –όπως φάνηκε και στην τεράστια αποχή των ευρωεκλογών– ελάχιστα ανέφεραν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί κ. Καραμανλής και Σαμαράς, που την περασμένη Δευτέρα άσκησαν δριμεία κριτική στον κ. Μητσοτάκη.
Επέλεξαν, ωστόσο, να εκτοξεύσουν τα βέλη τους κυρίως για ιδεολογικά ζητήματα της Ν.Δ. Κυρίως για τη στροφή της προς το Κέντρο, την απομάκρυνσή της από τις ρίζες της συντηρητικής παράταξης και την υιοθέτηση πολιτικών θέσεων και πρωτοβουλιών (όπως π.χ. η νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών) που έχουν αποξενώσει από το κόμμα κάποιους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Ν.Δ. Ο κ. Σαμαράς, μάλιστα, έφτασε να πει ότι την ώρα που όλη η Δύση στρέφεται δεξιά, ορισμένοι αναζητούν διαρκώς τους ανεμόμυλους ενός «φαντασιακού κέντρου».
Η δεξιά στροφή της γαλλικής κοινωνίας, πάντως, δεν οφείλεται σε ιδεολογικούς λόγους – οι Γάλλοι δεν έγιναν αίφνης ακροδεξιοί, υποστηρικτές της Λεπέν. Οφείλεται κυρίως στην αδυναμία του Μακρόν να λύσει τα καθημερινά προβλήματα των οικονομικά ανίσχυρων αγροτών και εργατών και στις δημαγωγικές υποσχέσεις του Εθνικής Συσπείρωσης ότι θα αυξήσει τις παροχές, θα δώσει μια μάχη κατά του ισλαμισμού και θα μειώσει τη συνεισφορά της Γαλλίας στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Εξάλλου, σε άνοδο στη Γαλλία, πλην της Λεπέν, βρίσκεται και η Αριστερά, ενώ οι Εργατικοί στη Βρετανία είχαν μια από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία τους.
Στην Ελλάδα τώρα, η αλήθεια είναι ότι το 41% που πήρε η Ν.Δ. στις εθνικές εκλογές του 2023 οφείλεται σε αυτήν τη στροφή του Μητσοτάκη στο Κέντρο. Που προσελκύει, πέραν των παραδοσιακών ψηφοφόρων του κόμματος, και πολίτες που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι – πολύ περισσότερους από ένα οπισθοδρομικό, συντηρητικό κοινό που γυρίζει την πλάτη στη Ν.Δ. για να στραφεί προς την Ελληνική Λύση και τη Νίκη.
Σε αυτή την κεντρώα στροφή και στα ανοίγματα Μητσοτάκη προς το Κέντρο –που δεν έγιναν μόνο για λόγους τακτικής, αφού ο πρωθυπουργός δεν χάνει ευκαιρία να εκφράζει τον θαυμασμό του προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο– οφείλεται εν πολλοίς η πολιτική κυριαρχία της Ν.Δ. και η ενίσχυσή της με δοκιμασμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Τα οποία δεν έχουν μόνο αναδειχθεί ανάμεσα στους καλύτερους υπουργούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη (Πιερρακάκης, Χρυσοχοΐδης, Φλωρίδης κ.λπ.), αλλά είναι και από τους δημοφιλέστερους εκλογικά βουλευτές της Ν.Δ.
Επίσης, το άνοιγμα της Ν.Δ. προς το Κέντρο και η υιοθέτηση μιας πολιτικής ατζέντας που θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε μια κυβέρνηση Σημίτη δημιουργεί αμηχανία στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ και προκαλεί δυσκολίες στη χάραξη της πολιτικής του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Ανδρουλάκης αναγκάστηκε –κακώς– να καταψηφίσει νομοσχέδια που ήσαν μέρος του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ (μη κρατικά πανεπιστήμια, επιστολική ψήφος, απογευματινά χειρουργεία στο ΕΣΥ) μόνο και μόνο για να μην κατηγορηθεί ότι ταυτίζεται με τη Ν.Δ.
Είναι λογικό, βέβαια, η στροφή προς το Κέντρο να προκαλεί οργή σε συντηρητικούς βουλευτές που ήλπιζαν στην υπουργοποίησή τους και στάζουν χολή επειδή κάποιοι «τυχάρπαστοι πασόκοι» τους πήραν τις υπουργικές θέσεις. Και είναι επόμενο τα στελέχη αυτά να ζητούν προστασία και στήριξη από τους δύο πρώην. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο ανήκουστο – να προειδοποιούν τον κ. Μητσοτάκη ότι δεν θα ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας εάν δεν προέρχεται από τη Ν.Δ.
Πάντως, το πρόβλημα της Ν.Δ. δεν είναι η ιδεολογική της καθαρότητα ή η απομάκρυνσή της από τις αξίες της παραδοσιακής Δεξιάς· αλλά η αδυναμία της να λύσει με επάρκεια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πολίτης στην καθημερινότητά του. Παρά τα πέντε χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη, οι γραφειοκράτες του Δημοσίου εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τον πολίτη. Για να γίνει ένας διαγωνισμός στο κράτος περνούν χρόνια, για να βγει μια δικαστική απόφαση χρειάζεται μια δεκαετία, ακόμη και η ελαφρά νοσηλεία σε δημόσιο νοσοκομείο είναι περιπέτεια, η καθημερινή μετάβαση του πολίτη στην εργασία του εξακολουθεί να είναι δοκιμασία.
Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να κλονιστεί μόνο εάν συνεχίσει να μη ρίχνει το βάρος της διακυβέρνησής του στην καθημερινότητα, που αποτελεί βραχνά για τον μέσο πολίτη – ιδιαίτερα γι’ αυτόν που δεν έχει τα οικονομικά μέσα να πληρώσει για να παρακάμψει τις παθογένειες του κρατικού μηχανισμού.
