Υπόθεση πρώτη. Το όνομά του ακόμη φιγουράρει στη λίστα του FBI με τους πιο καταζητούμενους κυβνερνοεγκληματίες. Ο Ρώσος χάκερ Αλεξέι Μπελάν είχε συλληφθεί το 2013 στην Αθήνα καθώς εις βάρος του εκκρεμούσε ερυθρά αγγελία της Ιντερπόλ. Τα ίχνη του, όμως, χάθηκαν μυστηριωδώς προτού εκδοθεί στις ΗΠΑ. Αναζητώντας περισσότερα στοιχεία για την υπόθεσή του, η «Κ» είχε επιχειρήσει να ενημερωθεί επίσημα από το Τμήμα Βουλευμάτων του Εφετείου Αθηνών για να διαπιστώσει ποια ήταν η πορεία του αμερικανικού αιτή-ματος έκδοσης.
Η αρμόδια υπηρεσία δεν απάντησε τότε στο σχετικό αίτημα, επικαλούμενη μάλιστα τα προσωπικά δεδομένα του εκζητούμενου. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι τα στοιχεία του, οι φωτογραφίες του και τα αδικήματα για τα οποία διώκεται παραμένουν προσβάσιμα στους πάντες, καθώς είχαν αναρτηθεί στο Διαδίκτυο από τις αμερικανικές αρχές.
Υπόθεση δεύτερη. Τον Ιανουάριο του 2017 τρεις άνθρωποι πέθαναν στον ύπνο τους από εισπνοή μονοξειδίου του άνθρακα στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας. Επιχειρούσαν να κρατηθούν ζεστοί με αυτοσχέδια μαγκάλια μέσα στις καλοκαιρινού τύπου σκηνές τους. Η «Κ» είχε στη διάθεσή της στοιχεία τα οποία έδειχναν ότι ο 46χρονος Σύρος Μουσταφά Μουσταφά δεν έπρεπε να βρίσκεται εντός του καταυλισμού, καθώς ήδη είχε περάσει από την Ελλάδα και είχε αποκτήσει άδεια διαμονής – ασύλου στη Γερμανία, προτού επιστρέψει στη Λέσβο αναμένοντας την άφιξη του γιου του. Παρότι ήταν νεκρός, οι αρμόδιες ελληνικές αρχές δεν παρείχαν στοιχεία για τον φάκελό του επικαλούμενες ξανά «προσωπικά δεδομένα».
Υπόθεση τρίτη. Το 2019 η «Κ» αποκαλύπτει τις καταγγελίες για επαναπροώθηση της Τουρκάλας Αϊσέ Ερντογάν από τον Εβρο πίσω στην πατρίδα της. Εκεί αντιμετώπιζε κίνδυνο διώξεων καθώς η οικογένειά της ανήκε στους συμπαθούντες του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν. Η εφημερίδα τότε είχε επικοινωνήσει με την αστυνομία για να διαπιστώσει εάν όντως είχε συλληφθεί στον Εβρο η 27χρονη. Απάντησαν, ξανά, ότι δεν μπορούσαν να μοιραστούν ονομαστικά στοιχεία για συγκεκριμένη υπόθεση «γιατί υπάγονται στη νομοθεσία περί προσωπικών δεδομένων».
Οι περιπτώσεις δεν εξαντλούνται στην παράθεση αυτών των τριών παραδειγμάτων. Είναι, όμως, ενδεικτικές για το πώς οι ελληνικές αρχές διαχειρίζονται την πρόσβαση στην πληροφορία. Συχνά η επίκληση στα «προσωπικά δεδομένα» λειτουργεί ως δικαιολογία για μη παροχή στοιχείων. Μοιάζει ως εύκολη λύση κάθε φορά που δεν επιθυμούν να εξυπηρετήσουν ένα εύλογο δημοσιογραφικό αίτημα. Αυτή η άρνηση, όμως, περισσότερο συσκοτίζει παρά προστατεύει.
