Τελικά το ρίσκο Μακρόν με τη διάλυση της Βουλής και την προσφυγή στις κάλπες δικαιώθηκε. Οδήγησε στην ήττα της Λεπέν, που περίμενε ότι το κόμμα της θα βγει αυτοδύναμο από τις πρόωρες κάλπες και ότι έχει μπροστά της στρωμένο το έδαφος για να γίνει η πρώτη ακροδεξιά πρόεδρος της Γαλλίας. Το ρίσκο Μακρόν έθεσε τους Γάλλους προ των ευθυνών τους. Και προκάλεσε έναν πρωτοφανή πολιτικό συναγερμό, που για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ’80 έφερε στις κάλπες 7 στους 10 πολίτες.
Οι δημοκρατικές δυνάμεις συνεργάστηκαν στον β΄ γύρο των γαλλικών εκλογών και έκοψαν τον δρόμο της Ακροδεξιάς προς την εξουσία. Τι κι αν η δημαγωγός Λεπέν στρογγύλεψε τις θέσεις της, αποκήρυξε τη στενή σχέση της με τον πρόεδρο Πούτιν και υποσχέθηκε παροχές και ένα ακόμη πιο γενναιόδωρο κοινωνικό κράτος. Δεν μπόρεσε να τους ξεγελάσει. Πλέον, είναι θέμα χρόνου ο σχηματισμός μιας μετριοπαθούς κυβέρνησης με τη συνεργασία του κόμματος του Μακρόν με κάποιο κομμάτι του Αριστερού Μετώπου, π.χ. τους Σοσιαλιστές του Ραφαέλ Γκλικσμάν κ.ά. Χωρίς όμως τον ακροαριστερό Μελανσόν, που θυμίζει τον δικό μας ακτιβιστικό ΣΥΡΙΖΑ των θαυμαστών του Τσάβες και της παλαβής διαπραγμάτευσης που έφερε τη σύγκρουση της Ελλάδας με την Ευρώπη.
Ωστόσο, το μάθημα για όλη την Ευρώπη από την περιπέτεια της Γαλλίας είναι σημαντικό. Δεν μεταμορφώθηκαν αίφνης 10 εκατομμύρια Γάλλοι πολίτες, άνθρωποι της δουλειάς, αγρότες και εργάτες, από δημοκράτες σε ακροδεξιούς και φασίστες. Είναι άνθρωποι που αισθάνονται ότι μένουν πίσω από τις εξελίξεις. Οτι με την παγκοσμιοποίηση, τις νέες τεχνολογίες και την οικονομική τροπή των πραγμάτων σε όλο τον κόσμο θα χάσουν αυτά που έχουν πετύχει. Οτι κινδυνεύει η θέση τους, η επιβίωση της οικογένειας και το επίπεδο της ζωής τους. Και προσπαθούν να αντισταθούν και με κάθε τρόπο να δείξουν την απόγνωσή τους.
Σε αυτούς τους ανθρώπους, που δεν είναι μόνο στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα και στη Βρετανία του Brexit, ακόμη και στις οικονομικά ισχυρές χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, θα πρέπει να απαντήσει πειστικά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Ευρώπη της δημοκρατίας, της μετριοπάθειας και του πολιτισμού. Με προτάσεις, προγράμματα και πολιτικές που να αγκαλιάζουν και αυτούς που αισθάνονται ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
