Θα ήθελα να καθησυχάσω τους ανησυχούντες ότι μπορεί και στην Ελλάδα να γίνει «της Γαλλίας» πως τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Οπως και να προσγειώσω στην πραγματικότητα όσους ονειρεύονται και στην πατρίδα μας λαϊκά μέτωπα. Επειδή, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία, γίνονται πολλές αναφορές για το τι μπορεί να συμβεί στα καθ’ ημάς, ας δούμε με ψυχρή ματιά πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στις δύο χώρες.
Πρώτα πρώτα, στην Ελλάδα η Νέα Δημοκρατία κέρδισε στις ευρωεκλογές με διαφορά 13,5 μονάδων από το δεύτερο κόμμα. Διότι δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως η αφετηρία όσων διαδραματίζονται στη Γαλλία βρίσκεται στη νίκη της Μαρίν Λεπέν στις ευρωεκλογές και στη συντριβή του κυβερνώντος κόμματος. Αρα η μεγάλη και κεντρική εικόνα είναι εντελώς διαφορετική στις δύο χώρες. Και όχι μόνον αυτό. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα ορατή η προοπτική να ανατραπεί αυτός ο συσχετισμός δυνάμεων. Κοινώς, ο Μητσοτάκης δεν βρέθηκε ποτέ στη θέση του Μακρόν.
Επίσης, στην πατρίδα μας δεν υπάρχει Μαρίν Λεπέν και ούτε φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Τα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας δεν αποτελούν κυβερνητική εναλλακτική λύση. Είναι κόμματα διαμαρτυρίας και από τη φυσιογνωμία τους πολύ δύσκολα θα ξεπεράσουν το συγκεκριμένο επίπεδο. Αυτός ο χώρος είναι πολυδιασπασμένος και οι προσωπικές φιλοδοξίες αποτελούν ένα σοβαρό εμπόδιο για τη σύγκλισή του, στον βαθμό που δεν υπάρχει μία προσωπικότητα που θα τον ενώσει ιδεολογικά και πολιτικά, και θα εκφέρει πειστικό λόγο μακριά από αντισυστημικές γελοιότητες και θρησκοληπτικές ασυναρτησίες.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει Μαρίν Λεπέν και ούτε φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Υπάρχουν όμως αρκετοί Μελανσόν· αντισημίτες, ρωσόφιλοι, αντιευρωπαϊστές.
Στην Ελλάδα, όμως, υπάρχουν αρκετοί Μελανσόν· αντισημίτες, ρωσόφιλοι, αντιευρωπαϊστές. Ηγούνται ανύπαρκτων ή περιθωριακών κομμάτων, που κινούνται πιο πολύ στον χώρο του γραφικού και όχι της πολιτικής. Αποτελούν το φολκλορικό ντεκόρ της πολιτικής μας ζωής. Η αιτία αυτής της κατάπτωσης βρίσκεται στο ότι κυβέρνησαν. Τους γνωρίσαμε το 2015 και έκτοτε οι Ελληνες ψηφοφόροι τους αφήνουν να περιφέρουν τον πόνο τους στο περιθώριο της πολιτικής.
Εκεί όπου η Ελλάδα με τη Γαλλία έχουν ένα κοινό σημείο είναι στη ρωσοφιλία και στη ρωσική διείσδυση στην πολιτική ζωή των δύο κρατών. Μάλιστα, στην Ελλάδα αυτή η επιρροή παρατηρείται και σε στελέχη του κυβερνώντος κόμματος και εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, ακόμη και σε υψηλά επίπεδα. Η στάση που τηρούν απέναντι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στάση «ναι μεν, αλλά», είναι χαρακτηριστική. Στη Γαλλία, εκτός από την ομολογημένη σχέση της Εθνικής Συσπείρωσης με τη Ρωσία, και η Ανυπότακτη Γαλλία ουσιαστικά ταυτίζεται σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα με τις ρωσικές απόψεις.
Ανακεφαλαιώνοντας: Η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει Γαλλία και όσοι ονειρεύονται λαϊκά μέτωπα ζουν στον κόσμο τους. Παρεμπιπτόντως, να επισημάνω πόσο σοφό είναι το ημέτερο εκλογικό σύστημα. Βλέπουμε σε τι εκτρωματικές καταστάσεις οδήγησαν τα εκλογικά συστήματα της Βρετανίας και της Γαλλίας. Πώς παραμόρφωσαν τη βούληση των πολιτών!
