«Με την ευλογία του Θεού, όλα θα πάνε καλά». «Το ταλέντο δεν αρκεί. Αν δεν κοπιάζεις καθημερινά, θα το χαραμίσεις. Μόνο να με έχει γερό ο Θεός…». Αυτές είναι δύο φράσεις που λέει συχνά. Ετσι έμαθε από μικρός, να ζητάει πάντα τη βοήθεια του Θεού. «Ολοι στην οικογένειά μου έχουμε τον Θεό οδηγό μας. Οσα έχουν γίνει μέχρι τώρα και όσα θα γίνουν στο μέλλον σε εκείνον τα οφείλουμε», εξηγεί. Οποτε τον ρωτούν πόσο Ελληνας αισθάνεται, απορεί. «Τι εννοούν; Τι σημαίνει “πόσο”; Μεγάλωσα στην Ελλάδα, στα 18 μου ταξίδεψα για πρώτη φορά στο εξωτερικό, τα ελληνικά είναι η γλώσσα μου, δεν ξέρω τίποτε άλλο από το να είμαι Ελληνας». Και πραγματική επιτυχία για εκείνον είναι να μην τον αλλάξουν ούτε η αναγνωρισιμότητα ούτε τα χρήματα. «Δεν έχει συμβεί ώς τώρα κι ούτε πρόκειται. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που με βλέπουν μερικοί άνθρωποι, τι περιμένουν από μένα. Υπάρχουν φορές, για παράδειγμα, που κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας με το λεωφορείο. Κάποιοι πιστεύουν ότι θα έπρεπε να μετακινούμαι με λιμουζίνα ή… ελικόπτερο. Λυπάμαι που θα συνεχίσω να τους απογοητεύω».
Εχουν περάσει επτά χρόνια από εκείνη τη συνέντευξη με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Δεν έχουμε ξανασυναντηθεί. Τον παρακολουθώ από μακριά, τον καμαρώνω σαν δικό μου άνθρωπο και συνειδητοποιώ σε κάθε ευκαιρία ότι, πράγματι, ο πυρήνας της προσωπικότητάς του δεν έχει αλλοιωθεί. Μπορεί να είναι πρωταγωνιστής σε μια συγκλονιστική ιστορία της κατηγορίας «from zero to hero», όπως λένε στην Αμερική, αλλά αυτό που πάνω απ’ όλα εξακολουθεί να έχει αξία για τον ίδιο είναι να παραμένει καλός σύντροφος και πατέρας, καλός γιος και αδελφός, καλός συμπαίκτης. Τα δάκρυά του μετά την πρόκριση της εθνικής ομάδας μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το απέδειξαν για μία ακόμη φορά.
Είτε ως σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών είτε όχι, συνεχίζει να κρατάει τη σημαία της Ελλάδας με την ίδια υπερηφάνεια που το έκανε ντυμένος τσολιαδάκι στο δημοτικό.
Κάνουμε κάθε τόσο ινδάλματά μας κάποιους/ες που τραγουδούν όμορφα, που βάζουν εύκολα γκολ, που διαθέτουν «τέλειες» αναλογίες, που διατηρούν στασίδι σε τηλεοπτικά πάνελ, που διαθέτουν στρατιές followers: ανθρώπους που τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται μικρόνοες και λίγοι στο πραγματικό πεδίο, στην ίδια τη ζωή· που τίποτα ουσιαστικό δεν προσφέρουν στην κοινωνία. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, είτε ως σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών είτε όχι, συνεχίζει να κρατάει τη σημαία της Ελλάδας με την ίδια υπερηφάνεια που το έκανε ντυμένος τσολιαδάκι στο δημοτικό ή στα δεκαέξι του χρόνια με την ομάδα του Φιλαθλητικού στην παρέλαση στου Ζωγράφου. Μας αποδεικνύει συνεχώς πόσο μεγάλο είναι το μπόι του. Εντός και, κυρίως, εκτός γηπέδων.
