Προχθές, οι Ρώσοι εισβολείς βομβάρδισαν το νοσοκομείο «Οχμαντίτ» στο Κίεβο. Ηταν το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Ουκρανίας, με σύγχρονο εξοπλισμό για παιδιά που υποβάλλονται σε επώδυνη θεραπεία. Καταστράφηκε πλήρως από το χτύπημα του ρωσικού πυραύλου ο όροφος της εντατικής θεραπείας, το χειρουργικό, ογκολογικό και τοξικολογικό τμήμα του – 36 οι νεκροί, πάνω από 150 οι τραυματίες. Οι φωτογραφίες με τα παιδάκια, χωρίς μαλλιά, μέσα στα ερείπια είναι συγκλονιστικές. Και είναι φωτογραφίες αληθινές, όχι σκηνοθετημένες, με πτώματα που κινούνται και μακιγιαρισμένους τραυματίες. Ηταν ένα καθαρά τρομοκρατικό χτύπημα, δεδομένου ότι οι Ουκρανοί δεν κρύβουν στρατιωτικό εξοπλισμό στα νοσοκομεία τους, δεν τα χρησιμοποιούν ως κέντρα διοίκησης πολεμικών επιχειρήσεων ούτε ως χώρους κράτησης ομήρων. Συνεπώς, οι Ρώσοι ήθελαν απλώς να σκοτώσουν, να καταστρέψουν, να προκαλέσουν τον φόβο στους κατοίκους του Κιέβου. Ούτως ή άλλως, δεν τους ενδιαφέρει τι λέει η διεθνής κοινή γνώμη.
Θα περίμενα η εγχώρια διανόηση, που διακρίνεται για την «ευαισθησία» της, να κάνει κάτι. Να αρθρώσει μερικές λέξεις καταδίκης του τρομοκρατικού χτυπήματος. Οι καλλικέλαδοι καλλιτέχνες να κάνουν μια συναυλία για τα άρρωστα παιδάκια της Ουκρανίας, τα οποία τη στιγμή της επώδυνης θεραπείας τους έζησαν τη φρίκη του πολέμου. Οχι μια συναυλία απλώς κατά του πολέμου, αλλά μια συναυλία ειδικά αφιερωμένη στο αποτρόπαιο αυτό συμβάν. Θα περίμενα και από τους διαβόητους «προοδευτικούς» που ανεμίζουν τις παλαιστινιακές σημαίες –αμφιβάλλω αν ποτέ κράτησαν την ελληνική σημαία– να βγουν στους δρόμους κρατώντας αυτή τη φορά τις ουκρανικές σημαίες σε πορεία διαμαρτυρίας προς τη ρωσική πρεσβεία. Τέλος, θα περίμενα από τους αριστερούς συλλέκτες υπογραφών να φτιάξουν ένα μικρό κείμενο καταδίκης της ρωσικής θηριωδίας. Δυστυχώς, τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη και ούτε πρόκειται να συμβεί.
Θα περίμενα από τους συλλέκτες υπογραφών να φτιάξουν ένα μικρό κείμενο καταδίκης της ρωσικής θηριωδίας.
Η Ρωσία στο υποσυνείδητο της ελληνικής «προοδευτικής» ιντελιγκέντσιας είναι καταγεγραμμένη ως δύναμη του καλού, ως δύναμη της προόδου, μια κληρονομιά της αλήστου μνήμης μεγάλης Σοβιετίας. Ως εκ τούτου, οτιδήποτε κάνει, ακόμη και κάτι το αποκρουστικό, θα έχει σίγουρα κάποια ευγενή κίνητρα. Ακόμη και τον βομβαρδισμό ενός νοσοκομείου παίδων, που, στο κάτω κάτω, μπορεί να ανήκει και στο Τάγμα Αζόφ. Δεν το ξέρουμε. Το τι υποστηρίζει η Δύση δεν είναι αρκετό για να κρίνουμε τη Ρωσία. Απεναντίας!
Βλέπετε, αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να δηλώνουν και προοδευτικοί και ανθρωπιστές, αναπτύσσουν πολλές γραμμές άμυνας για να δικαιολογήσουν όχι μόνον το έγκλημα, αλλά για να δικαιολογήσουν τη δική τους σιωπή. Θέλουν να έχουν, πέραν όλων των άλλων, και ήσυχη τη συνείδησή τους. Κάποιοι εξ αυτών, οι καλλικέλαδοι, ζυγίζουν και την τσέπη τους. Αν καταδικάσουν τους Ρώσους, τέρμα οι συναυλίες τους στα κομματικά φεστιβάλ. Κόβονται από τους μηχανισμούς προβολής και προώθησης τους οποίους ελέγχει εδώ και πολλές δεκαετίες η Αριστερά.
Αλλωστε, το Κίεβο δεν είναι Γάζα.
