Από τότε που έσπασα τον δεξιό μου βραχίονα παλεύοντας μ’ ένα θρασύτατο σκαλοπάτι, μου έχει κάνει εντύπωση πόσοι ομοιοπαθείς μου κυκλοφορούν στην Αθήνα. Νάρθηκες, μπανταρισμένοι καρποί, δεμένα χέρια ή πόδια. Ασε τους άλλους που όταν με βλέπουν με τον νάρθηκα μου αφηγούνται τη δική τους ορθοπεδική ιστορία – αρνούμαι να το γράψω με -αι όπως αποφάσισε ο κ. Μπαμπινιώτης. Η φαρμακοποιός, ο ανθοπώλης, η ταμίας στο σούπερ μάρκετ, ο υπαίθριος μανάβης και εννοείται φίλοι και γνωστοί. Ολοι τους έχουν την προσωπική τους ορθοπεδική περιπέτεια. Αλλος από μια πλάκα που εξείχε στο πεζοδρόμιο, άλλος με μια κρυφή λακκούβα, άλλος με δεν ξέρω κι εγώ τι. Η Αθήνα είναι μια πόλη που σε ταπεινώνει. Σε αναγκάζει να περπατάς με το κεφάλι σκυφτό για να αποφύγεις τις παγίδες. Ασε πια αν έχεις πιει και κάνα δυο ποτήρια παραπάνω. Σε λίγο ο ΕΦΚΑ θα πρέπει να ζητήσει αλκοτέστ και για τους πεζούς, γιατί του κοστίζουν οι τραυματίες της καθημερινότητας. Λες και η Αθήνα θέλει να εκδικηθεί τους Αθηναίους για τον τρόπο που της φέρθηκαν.
Και δεν αναφέρομαι στα πιο σοβαρά, τα τροχαία που ακόμη κι αν δεν είναι θανατηφόρα μπορούν να σε καταδικάσουν σε αναπηρία για το υπόλοιπο του βίου. Πας να περάσεις τον δρόμο σε σημείο όπου υπάρχουν κάτι άσπρα ίχνη μιας προ πολλού πεθαμένης διάβασης. Σιγά μην σ’ αφήσουν να τον περάσεις. Οπότε αδιαφορείς κι εσύ για τη διάβαση και ρίχνεσαι στη μάχη. Ανάβει πράσινο για τους πεζούς. Δεν φτάνει. Πρέπει να βεβαιωθείς ότι έχουν σταματήσει όλα τα αυτοκίνητα και τα δίτροχα. Στο Νέο Φάληρο, από τον σταθμό του Ηλεκτρικού έως την «Καθημερινή» υπάρχει μια διάβαση πεζών. Πρέπει να περιμένεις το κόκκινο για τους πεζούς για να την περάσεις. Είναι η ασφαλέστερη στιγμή. Τον χαρακτήρα της Αθήνας τον συνθέτουμε όλοι εμείς που τη ζούμε. Πώς θα τον περιγράφαμε; Ο χαρακτήρας ενός πληθυσμού στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Ή μάλλον σε μόνιμη νευρική κρίση. Από τη στιγμή που θα βγεις από το σπίτι σου έρχεσαι αντιμέτωπος με συμπολίτες σου που δεν διακρίνονται για την ευγένειά τους και σε αντιμετωπίζουν σαν να ευθύνεσαι εσύ για την αγένειά τους. Κυκλοφοριακό; Κοιτάς το διπλανό σου αυτοκίνητο και σε εκνευρίζει. Εσύ ξέρεις για ποιο λόγο βρίσκεσαι εκεί. Ομως αυτός τι γυρεύει; Αυτό δεν σε εμποδίζει να ανεχθείς τους διαμαρτυρόμενους που κλείνουν το κέντρο. Εκεί δεν μπορείς να τα βάλεις μαζί τους. Υποκλίνεσαι.
Στην παλιά ελληνική κωμωδία της δεκαετίας του ’60 όλοι οι χαρακτήρες είναι εκνευρισμένοι. Ενα αυτοσαρκαστικό ψυχογράφημα της ελληνικής κοινωνίας. Χάσαμε τον λυτρωτικό αυτοσαρκασμό. Παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά και γι’ αυτό δεν μπορούμε να τον χειριστούμε. Λες και είμαστε καταδικασμένοι από κάποια μοίρα στη νευρική κρίση, λες και η Αθήνα είναι υποχρεωμένη να μας ταλαιπωρεί και να μας απειλεί.
