Τι ανάγκη έχουν την Ελλάδα; Ατομα σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τη Μαρία Σάκκαρη έχουν αγγίξει ένα επίπεδο προσωπικής επιτυχίας και ικανοποίησης, που τους έχει απελευθερώσει από τα δεσμά της πατριωτικής εντοπιότητας. Ο αυτοπροσδιορισμός τους χαρακτηρίζεται πια από μια ελευθερία που οι περισσότεροι δεν φανταζόμαστε: μπορούν να ζήσουν όπου και όπως θέλουν, μακριά από τη φασαρία του δημόσιου λόγου, σε κύκλους όπου δεν μετράει το από πού ήρθες αλλά πού έφτασες και τι κατάφερες. Ως προσωποποιήσεις του πιο ζηλευτού είδους αυτοπραγμάτωσης, εκείνου δηλαδή που ξεφεύγει από την ενοριακή μιζέρια, τη γραφειοκρατία, τις συντεχνίες και τους κλακαδόρους, και προκύπτει ως αποτέλεσμα του ταλέντου και της σκληρής δουλειάς, βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά μας ακόμη κι όταν είναι δίπλα μας. Οι επιθέσεις, λοιπόν, που δέχτηκαν και οι δύο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, όταν κυκλοφόρησε η φήμη ότι αυτοί θα ήταν οι σημαιοφόροι της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, σημαίνουν πολλά, αλλά πρώτα απ’ όλα το εξής: ότι η αντίληψη των πολέμιών τους για τον κόσμο είναι δραματικά περιορισμένη και γεμάτη πλάνες. Γιατί η αλήθεια είναι πως ο Αντετοκούνμπο και η Σάκκαρη δεν έχουν ανάγκη την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να σχετίζεται με αυτούς. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να θρέφει το εθνικό της αφήγημα με ιστορίες που υπερβαίνουν τα όριά της, με την ελπίδα ότι τα όρια αυτά κάποτε θα γίνουν λιγότερο ασφυκτικά για όσους δεν ανταποκρίνονται στις κορυφαίες προδιαγραφές του Γιάννη και της Μαρίας.
Απόδειξη ελληνικότητας
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο εισέπραξε από μερίδα κόσμου τη ρατσιστική αντιμετώπιση την οποία έχει μάλλον συνηθίσει να εισπράττει στη χώρα όπου γεννήθηκε. «Δεν είναι Ελληνας», «Δεν αισθάνεται Ελληνας», «Δεν μας πείθει για την ελληνικότητά του». Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εποχή που, κατειλημμένοι από υστερική μανία, οι αμόρφωτοι θεματοφύλακες της γενετικής αγνότητας στερούσαν από αριστούχους μαθητές ελληνικών σχολείων το δικαίωμα να κρατήσουν την ελληνική σημαία, το βλακώδες και ανιστόρητο ελληνόμετρο βγήκε ξανά από το συρτάρι για να μετρήσει την πατριωτική αξιοσύνη τίνος; Ενός από τα ελάχιστα άτομα στον κόσμο με τη δύναμη και την προθυμία να παράγουν θετικό κεφάλαιο υπέρ της Ελλάδας. Δεν είναι ανάγκη να καταφύγει κανείς σε ισοκρατικούς ορισμούς του Ελληνα ή να επιχειρήσει να καταρρίψει επιστημονικά τις αιματολογικές ερμηνείες της εθνικότητας, για να αποδείξει ότι η σύνδεση του Αντετοκούνμπο με την Ελλάδα είναι γνήσια και τιμητική για τη χώρα. Πρόκειται για αυταπόδεικτη αλήθεια: τι είναι, αν όχι εξαιρετικά και αδιαπραγμάτευτα Ελληνας, ένας αθλητής που ενώ θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε και να κάνει οτιδήποτε, επιλέγει να επιστρέφει στην Ελλάδα;
Προοδευτικοί σεξιστές
Ο Αντετοκούνμπο επελέγη ομόφωνα ως σημαιοφόρος. Η Σάκκαρη δεν επικράτησε στην ψηφοφορία. Και όμως, η εκστρατεία μίσους εναντίον της οργανώθηκε λες και η τενίστρια όχι απλώς ψηφίστηκε, αλλά επιβλήθηκε με το ζόρι στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. Η σεξιστική υπόνοια ήταν σαφής εξαρχής: η κορυφαία αθλήτρια δεν ανελίσσεται αξιοποιώντας τις δυνάμεις της, αλλά χάρη στον σύντροφό της και στην ισχυρή του οικογένεια. Η Μαρία Σάκκαρη πέρασε το τεστ της ελληνικότητας, αλλά κόπηκε στο τεστ των σχέσεων. Ξέρει τα λάθος άτομα, κάνει κακές παρέες, δεν ανήκει στη σωστή πολιτική ομάδα. Είναι αρκετά ειρωνικό ότι οι εχθροί του Αντετοκούνμπο και της Σάκκαρη προέρχονται από χώρους που δεν σταματούν να διακηρύσσουν τις διαφορές τους, ενώ μοιάζουν τρομακτικά. Οσοι απέδωσαν σε κάποιο δόλιο σχέδιο το ενδεχόμενο η Σάκκαρη να εμφανιστεί με την ελληνική σημαία στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών, δεν ταυτίζονται με τους δογματικούς υπερπατριώτες στον ρατσισμό, αλλά συμπίπτουν στην κακοήθεια και την προκατάληψη, η οποία, στη δική τους περίπτωση, βρίθει μισογυνισμού. Οπου κι αν τοποθετούνται στο πολιτικό φάσμα, όμως, οι δηλητηριώδεις φωνές τελικά πετυχαίνουν το αντίθετο από το επιδιωκόμενο: καταλήγουν να μας υπενθυμίζουν τη διαφορά των προτύπων από τα τρολ. Και γι’ αυτό τις ευχαριστούμε.
