Ενώ το ρεύμα της πολιτικής σε όλη τη Ευρώπη κινείται προς τα Δεξιά, οι εκλογές στη Βρετανία ανέδειξαν στην εξουσία το κόμμα της Αριστεράς –ό,τι και εάν σημαίνει η λέξη– με μία όντως εντυπωσιακότατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να γίνει και αλλιώς σε μία χώρα όπου τα αυτοκίνητα κινούνται στην αριστερή πλευρά του δρόμου, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Μία συνήθεια από την εποχή των Ιπποτών μιας άλλης εποχής, για να έχουν το δεξί τους χέρι ελεύθερο να αντιμετωπίσουν με το σπαθί ή το δόρυ τον ένοπλο αντίπαλο που έφιππος ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ακόμη και εάν η λήθη σκεπάζει τις αιτίες που τα δημιούργησαν.
Κατ’ επανάληψιν έχει αναφερθεί ότι η ήττα των Συντηρητικών είναι η μεγαλύτερη από το 1832, όταν οι Ουίγοι [Φιλελεύθεροι] υπό τον κόμη Γκρέι κατέκτησαν απόλυτη πλειοψηφία 224 εδρών στη Βουλή, ενώ οι Τόρις [Συντηρητικοί] υπό τον δούκα του Ουέλινγκτον δεν εξασφάλισαν καν το 30% των ψήφων. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τη συντριβή των Συντηρητικών στις μέρες μας. «Ο αερόλιθος που έπεσε πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια στη Χερσόνησο του Γιουκατάν και εξαφάνισε από τον πλανήτη τους άπτερους δεινοσαύρους ήταν στην περίπτωση των εκλογών στη Βρετανία ο Νάιτζελ Φάρατζ», έγραψε ο πρώην πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον. Δεν έχει άδικο.
Το ποσοστό του 33,7% των Εργατικών –το μικρότερο που ανέδειξε ποτέ κυβέρνηση στην Βρετανία– υπολείπεται κατά 4% του αθροίσματος των δύο κομμάτων της Δεξιάς.
Ενδιαφέρουσα και η παρατήρησή του ότι η πλειοψηφία του σερ Κιρ «είναι κτισμένη επί της άμμου, διότι έχει πλάτος ενός μιλίου και βάθος μιας ίντσας». Το ποσοστό του 33,7% των Εργατικών –το μικρότερο που ανέδειξε ποτέ κυβέρνηση στη Βρετανία– υπολείπεται κατά 4% του αθροίσματος που εξασφάλι-σαν τα δύο κόμματα της Δεξιάς.
Είναι ένας μάλλον βαρετός πολιτικός ο νέος πρωθυπουργός της Βρετανίας. Αλλά κυρίως εκσυγχρονιστής. Οπως και κάποιοι άλλοι του ιδίου κόμματος. Ο Τόνι Μπλερ και ο Ρόι Τζένκινς παλαιότερα. Είναι μία κατηγορία ιδιαίτερη πολιτικών αυτή. Οταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η τότε βασιλομήτωρ Ελισάβετ ρωτήθηκε τι γνώμη είχε σχηματίσει για τον φιλοευρωπαϊστή Ρόι Τζένκινς είπε: «Προτιμώ πάντα τους Συντηρητικούς στην εξουσία και το παλιό, καλό Εργατικό Κόμμα στην αντιπολίτευση».
Δεν είναι ασφαλώς αυτής της αντιλήψεως ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄, που κάλεσε τον σερ Κιρ στο Μπάκιγχαμ για να του δώσει εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Ούτε επανέλαβε το αμίμητο εκείνο της μητέρας του, που σε ανάλογη περίπτωση είπε στον Μπόρις Τζόνσον: «Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο θα ήθελε κανείς να αναλάβει τη δουλειά αυτή».
Ισως γιατί ο κ. Στάρμερ κατέστησε σαφές μετά την εκλογή του πως στόχος του είναι να επαναδιαπραγματευθεί κάποια σημεία της συμφωνίας εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. Δεν είναι βέβαιο πώς θα αντιδράσει η Ε.Ε. σε ένα τέτοιο αίτημα. Ούτε εάν η επαναφορά του θέματος αυτού στην επικαιρότητα θα οδηγήσει σε επανασυσπείρωση των Συντηρητικών ή στη διάσπασή τους. Πάντως, η Βρετανία άρχισε να παρουσιάζει πολιτικά ενδιαφέρον.
