Ερασιτέχνης θεατής του ποδοσφαίρου, παρακολούθησα φέτος πολλούς αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Εχοντας ελάχιστη εμπειρία από τη μαγεία της κερκίδας, θεωρώ ότι το ποδόσφαιρο δείχνει καλά στην τηλεόραση. Καθαρές κινήσεις, που για να τις εκτιμήσεις απαιτείται κάποια απόσταση. Σε αντίθεση με το μπάσκετ, που όλα εξαρτώνται από τις λεπτομέρειες. Ομως, μη με πάρετε πολύ στα σοβαρά. Απλώς φέτος αποφάσισα να παρακολουθήσω πολλούς αγώνες, αν όχι τους περισσότερους. Ο ειδήμων Αντώνης Καρπετόπουλος έβγαλε τα δικά του συμπεράσματα. Είπε ότι το φτωχό θέαμα οφείλεται στο γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι πιο δύσκολο από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στο Παγκόσμιο υπάρχουν και πραγματικά αδύναμες ομάδες, που μπορούν να επιτρέψουν στους αντιπάλους τους να δημιουργήσουν θεαματικά αποτελέσματα. Στο Ευρωπαϊκό, λίγο ώς πολύ, όλοι ανταγωνίζονται σε κάποιο επίπεδο. Πώς αλλιώς να εξηγήσω τις ατέλειωτες πάσες, τα αυτογκόλ, την αναζήτηση της μιας φάσης στους περισσότερους αγώνες; Εγώ που δεν είμαι ειδήμων περί τα ποδοσφαιρικά, μπορώ να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου αναδείχθηκε σε μια μάλλον ρεαλιστική αποτύπωση της σημερινής κατάστασης της Ευρώπης. Μια κοινωνία καλά οργανωμένη, όπου όλοι υπηρετούν τον ρόλο τους, κανείς δεν ξεχωρίζει. Ατέρμονες πάσες, κοινώς διαπραγματεύσεις, ώσπου να βρεθεί η ευκαιρία για τη μόνη και μοναδική φάση. Και όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει τον πολιτικό ηγέτη που θα επισπεύσει τη λύση εν καιρώ, έτσι και από τις ποδοσφαιρικές ομάδες λείπει η ιδιοφυΐα που θα ανατρέψει τις ισορροπίες και θα μεταμορφώσει τον αγώνα σε θέαμα.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν παράγει πολιτικό θέαμα. Θα μου πείτε ποιος παράγει πολιτικό θέαμα στον κόσμο του 2024; Ο Πούτιν ενδεχομένως, ή μήπως οι ταλαιπωρίες του Μπάιντεν; Ή μήπως το γαλλικό χάος; Ας μη γελιόμαστε. Δεν φτάνει η αντίσταση της δημοκρατίας απέναντι στον ολοκληρωτισμό. Και για να επανέλθω στο ποδόσφαιρο, δεν φτάνει το πολιτικό «κατενάτσιο», όπως αυτό που έπαιξαν στη Γαλλία για να αντιμετωπίσουν την επίθεση της Εθνικής Συσπείρωσης της Λεπέν. Απόδειξη ότι δεν φτάνει είναι η αμηχανία που έχει προκαλέσει στις δημοκρατικές δυνάμεις η συνέχεια. Μέχρι στιγμής, δεν έχουν καταφέρει να προτείνουν πρωθυπουργό. Η Ε.Ε. οφείλει να ξεπεράσει την αμυντική της στάση απέναντι στον εαυτό της και στον κόσμο. Μπορεί να το κάνει ή μήπως περιμένει το αυτογκόλ του αντιπάλου; Ως ερασιτέχνης ποδοσφαιρόφιλος, είναι η αλήθεια ότι δεν περίμενα τόσα αυτογκόλ.
Σκέφτομαι την παρέμβαση του Κ.Κ., ο οποίος χαρακτήρισε την Ε.Ε. «πολεμόχαρη». Αναφερόμενος στον πόλεμο στην Ουκρανία. Και μάλιστα το είπε στο πλαίσιο μιας κριτικής που κατηγορούσε την κυβέρνηση Μητσοτάκη για απόκλιση από τις συστατικές αρχές της Ν.Δ., του κόμματος που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη, χάρη στον θείο του, χωρίς τον οποίο ο ίδιος θα ήταν απλό μέλος των ανώνυμων βουλιμικών. Λεπτομέρειες θα μου πείτε. Πόσοι δίνουν σημασία στον ρωσόφιλο συνταξιούχο;
Ομως, η δυνατότητά του να αρθρώνει δημόσιο λόγο, όπως και η δυνατότητα του Ορμπαν ή της Λεπέν, εκμεταλλεύεται ένα συστατικό κενό της Ε.Ε. Δεν είναι ακόμη ομοσπονδία, όμως είναι μια ένωση κρατών. Κάθε κράτος διατηρεί την ανεξαρτησία του αρκεί να αποδέχεται ορισμένους κανόνες συμβίωσης με τα υπόλοιπα. Παίζουν πάσες μεταξύ τους, αλλά κάποια στιγμή αυτές οι πάσες πρέπει να βρουν τον στόχο τους. Τα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας. Ποια είναι τα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας για την Ε.Ε.; Ποιος είναι ο στόχος που μπορεί να εμπνεύσει τους παίκτες;
Ε, ναι. Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου κατ’ εικόνα και ομοίωση της Ευρώπης. Περίσσευμα τεχνικής, έλλειμμα έμπνευσης. Η Ευρώπη δεν πάσχει από έλλειψη τεχνικής δεξιότητας. Πάσχει από έλλειψη έμπνευσης. Για ποιον λόγο όλες αυτές οι δημοκρατικές πάσες; Σε ποιον στόχο θα βάλουμε γκολ;
Για να μην παρεξηγηθώ. Τα γράφω όλ’ αυτά ως πεπεισμένος ευρωπαϊστής. Κίνητρό μου είναι η πίστη μου στην Ευρώπη, η οποία εδράζεται στην πίστη μου στη Ελλάδα. Δεν υπάρχει Ελλάδα εκτός Ευρώπης. Ως εκ τούτου, όταν η Ευρώπη αναλώνεται σε πάσες και η Ελλάδα, όπως και άλλοι, περιμένει το γκολ, τότε το παιχνίδι γίνεται βαρετό. Και δεν υπάρχει χειρότερη απαξίωση για την πολιτική από τη βαρεμάρα.
