Υπάρχουν ορισμένες εικόνες που έχουν καταγραφεί στη συνείδηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη ως ιστορικές. Οι Αμερικανοί πεζοναύτες που σηκώνουν την αστερόεσσα στην Ιβο Τζίμα, ο Σοβιετικός στρατιώτης που υψώνει την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, η σαστισμένη όψη της Τζάκι Κένεντι λίγο μετά τη δολοφονία του συζύγου της Τζον Κένεντι, η γονυκλισία Βίλι Μπραντ μπροστά από το μνημείο για την εξέγερση στο γκέτο της Βαρσοβίας, είναι ορισμένα μόνο φωτογραφικά στιγμιότυπα παγκόσμιας εμβέλειας που έχουν καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο. Είναι εικόνες πανίσχυρες. Ανάμεσα σε αυτές υπάρχει από την Κυριακή που πέρασε και η φωτογραφία του αιμόφυρτου Ντόναλντ Τραμπ να υψώνει τη γροθιά κοιτάζοντας με αποφασιστικότητα προς τους συγκεντρωμένους υποστηρικτές του, λίγο μετά την απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του.
Η δημιουργία ενός ιστορικού στιγμιοτύπου είναι, φυσικά, η μικρότερη από τις επιπτώσεις της απόπειρας δολοφονίας εναντίον του υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ. Είναι μια υπενθύμιση της εγγενούς αστάθειας που είναι εγκατεστημένη στην καρδιά κάθε αυτοκρατορίας, πολύ περισσότερο μιας αυτοκρατορίας σε υποχώρηση. Πώς θα επηρεαστεί η πορεία προς τις εκλογές του Νοεμβρίου είναι ακόμα δύσκολο να υπολογιστεί.
Το θυμικό υπαγορεύει ότι η ενίσχυση του Τραμπ είναι δεδομένη, καθώς θα επηρεάσει τον προτεσταντικό συντηρητικό ψυχισμό και των μετριοπαθών ψηφοφόρων που αντιμετώπιζαν την υποψηφιότητά του ως επικίνδυνη για την αμερικανική δημοκρατία. Με μια δεύτερη ανάγνωση, κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι έως τον Νοέμβριο μεσολαβούν ακόμα σχεδόν τέσσερις μήνες, ως εκ τούτου, πολιτική είναι, πολλά μπορεί να συμβούν, ειδικά καθώς δεν αλλάζει ριζικά το γεγονός ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν αντιμετωπίζει οφθαλμοφανείς δυσκολίες.
Οταν μια αυτοκρατορία ταλανίζεται –και στις ΗΠΑ το δίλημμα είναι πάντα σαφές: παρουσία στον κόσμο ή εσωστρέφεια–, ο υπόλοιπος κόσμος ανησυχεί. Το στάτους κβο εντός του οποίου η Ελλάδα άκμασε τα τελευταία 200 χρόνια, με πόνο, καταστροφές αλλά και διόλου αμελητέα επιτεύγματα για μια μικρή και φτωχή από τη φύση της χώρα, είχε τον τελευταίο αιώνα στον πυρήνα του τις ΗΠΑ.
Μια θύελλα στην καρδιά της Δύσης θα συμπαρασύρει πολλά. Το τρέχον στάτους κβο είναι ξεπερασμένο από την πραγματικότητα και είναι δεδομένο ότι η εσωστρέφεια στις ΗΠΑ μπορεί απλώς να επιταχύνει τη μετατόπιση πολλών παραγόντων. Η Ελλάδα δεν είναι σε ιδεατή θέση, ούτε όμως έχει καταδικαστεί από κάποιες «αόρατες» δυνάμεις. Και σε αυτή την περίπτωση, για έθνη-κράτη του μεγέθους και της θέσης της Ελλάδας η απάντηση βρίσκεται στη δουλειά και στην προσαρμογή. Οχι στα λόγια ιδιοτελών τσαρλατάνων, όπως αυτοί που πριν από 50 χρόνια καταδίκασαν την Κύπρο στην οδυνηρή διχοτόμηση.
