Ηταν επιτυχία. Οι εκλογές του 2017 για την Κεντροαριστερά –που οδήγησαν στην ίδρυση του βραχύβιου ΚΙΝΑΛ– είχαν θεωρηθεί επιτυχημένο εγχείρημα, προτού διεξαχθούν. Η επιτυχία έγκειτο στη συμμετοχή του «όλου» χώρου. Στη διαδικασία είχαν πεισθεί να συμμετάσχουν και εκτός στενού κομματικού κύκλου πρόσωπα, από την ευρύτερη εκσυγχρονιστική δεξαμενή τού «Μένουμε Ευρώπη»: ο Γιώργος Καμίνης και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Για το κοινό της μικρής, πλην επιδραστικής μειοψηφίας των εκσυγχρονιστών, οι υποψηφιότητες αυτές είχαν χαιρετιστεί ως βήμα για την επιστροφή της Κεντροαριστεράς στον επέκεινα του ΠΑΣΟΚ μεταρρυθμισμό. Τελικώς, στον β΄ γύρο πέρασαν τα γνήσια τέκνα του ιουρασικού ΠΑΣΟΚ – η Γεννηματά και, δεύτερος, ο Ανδρουλάκης, με σχεδόν διπλάσιες ψήφους από τον τρίτο Καμίνη. Στέλεχος διαβόητο για το σαρδόνιο χιούμορ του είχε σχολιάσει τη διάψευση των εκσυγχρονιστικών προσδοκιών με όρους θεάματος: «Είχαν ετοιμάσει παράσταση για το κοινό της Λυρικής. Και προσήλθε το κοινό του Λαζόπουλου».
Υπακούει ακόμη το κομματικό σώμα του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ σε αυτούς τους δυϊσμούς; Υπάρχει «λαϊκό», ανδρεϊκό σκέλος και σκέλος εκσυγχρονιστικό; Οχι πια. Τα στελέχη που με ιστορικούς όρους κατατάσσονταν στους εκσυγχρονιστές –είτε επειδή μετείχαν στο σημιτικό εγχείρημα είτε επειδή λογίζονταν επίγονοί του– έχουν τα περισσότερα βρεθεί εκτός ΠΑΣΟΚ. Δεν έγιναν όλοι –όπως ο Χρυσοχοΐδης και ο Φλωρίδης– υπουργοί και βουλευτές του Μητσοτάκη. Κάποιοι αποξενώθηκαν οψίμως από το κόμμα – όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος. Αλλοι αναλήφθηκαν στα fora του απόμαχου στοχασμού.
Υπάρχουν πια στο ΠΑΣΟΚ «λαϊκοί» και «εκσυγχρονιστές»;
Την προσγείωση από αυτά τα ύψη επιχειρεί τώρα η Αννα Διαμαντοπούλου για πρώτη φορά ύστερα από μια δωδεκαετία στην εξέδρα –και στη μεταρρυθμιστική καθέδρα– της πολιτικής. Η έξοδός της από την εφεδρεία ανήκε στο σταθερό ρεπερτόριο κάθε προεκλογικής σπερμολογίας, ακόμη και για αξιώματα υπεράνω της μάχιμης πολιτικής. Με τις φήμες, όμως, και τους δισταγμούς δεν σταδιοδρόμησε ποτέ κανείς. Οι δύο συνοδοιπόροι της στην ημιτελή απόπειρα κόμματος (φώναζέ με «Ωρα Αποφάσεων»), που δεν δίστασαν, συνάντησαν τη μοίρα τους εκτός ΠΑΣΟΚ, ο Φλωρίδης στη Ν.Δ. και ο Ραγκούσης στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό είναι μάλλον και το «ένσημο» που επικαλείται η πρώην υπουργός (η «Αννα από την Κοζάνη») στην προσπάθειά της να εμψυχώσει μια εκσυγχρονιστική παλινόρθωση στο ΠΑΣΟΚ: ότι εκείνη δεν υπέκυψε ποτέ στις σειρήνες της «αποκατάστασής» της. Τυπικά, έμεινε πάντα ΠΑΣΟΚ, από τη μετεφηβική θητεία της στην τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι σήμερα.
Το ερώτημα δεν είναι αν η ίδια διαθέτει στο καλλιγραφημένο βιογραφικό της τα διαπιστευτήρια –και τα προσόντα– για το πρότζεκτ. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει ακροατήριο. Αν υπάρχει κοινό της Λυρικής έτοιμο να θεατριστεί σε ειδικού ενδιαφέροντος «φεστιβάλ», όπως οι εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Ψηφίζουν πια ΠΑΣΟΚ αυτοί που θα ψήφιζαν Διαμαντοπούλου;
