Η διαφαινόμενη ενίσχυση της προοπτικής νίκης του Ντόναλντ Τραμπ επιβάλλει στην Ευρώπη –αλλά και στην Ελλάδα– έναν έγκαιρο σχεδιασμό της «επόμενης μέρας» σε ό,τι αφορά τόσο τα ζητήματα που απασχολούν την Ε.Ε. όσο και το γενικότερο γεωπολιτικό σκηνικό, υπολογίζοντας λιγότερο σε μια προβλέψιμη Αμερική που ενδιαφέρεται για τις ευρωατλαντικές σχέσεις –και σε ό,τι μας αφορά, για τη νοτιοανατολική Ευρώπη– από τη σημερινή κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν.
Στην πορεία του χρόνου το ευρωατλαντικό οικοδόμημα, ο βασικός πυλώνας της Δύσης, «άντεξε» πολλές αλλαγές κυβερνήσεων και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης θητείας Τραμπ.
Ωστόσο, οι μέχρι τώρα ενδείξεις για τις προθέσεις του Τραμπ, όπως και του υποψηφίου αντιπροέδρου του, Τζέι Ντι Βανς, δικαιολογούν την ανησυχία που παρατηρείται και πρέπει να δράσουν ως επιταχυντής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και καθιστούν αναγκαία την προώθηση άμεσων τακτικών κινήσεων, όπως και τη χάραξη μιας μακροπρόθεσμης εν μέρει αυτόνομης στρατηγικής για την Ευρώπη.
Βασική παράμετρος της εξέλιξης αυτής και με δεδομένη την κριτική στάση του Τραμπ έναντι πολλών ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και του ΝΑΤΟ, είναι η περαιτέρω ενίσχυση και ανάπτυξη της ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας, εξέλιξη στην οποία η Ελλάδα ήδη πρωτοστατεί. Αλλωστε, η γεωγραφία επιβάλλει στη χώρα μας να είναι ιδιαίτερα ενεργός στο πλαίσιο αυτού του πανευρωπαϊκού σχεδιασμού.
Η αξία των προσώπων που θα αναλάβουν αξιώματα με επιρροή στα θέματα που αφορούν την Ελλάδα.
Καθώς επεξεργαζόμαστε ως Ελλάδα το –προφανώς όχι δεδομένο, αλλά πιθανό– σενάριο μιας επιστροφής του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι η χάραξη συγκεκριμένων πολιτικών είναι συχνά και θέμα προσώπων.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Γουές Μίτσελ, βοηθού υπουργού Εξωτερικών αρμοδίου για την Ευρώπη κατά την πρώτη θητεία του Τραμπ, ο οποίος στον μόλις ενάμιση χρόνο που βρέθηκε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, σε αυτή τη νευραλγική για τα ελληνικά συμφέροντα θέση, ακολούθησε μια διαφορετική στρατηγική προσέγγιση στην ανατολική Μεσόγειο, η οποία ανέδειξε την αξία και ενίσχυσε τον ρόλο της Ελλάδας.
Φυσικά, σε ό,τι αφορά την καταλυτική επιρροή των προσώπων υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, καθώς η στάση και οι προτεραιότητες κάποιων δεν θα συνάδουν απαραίτητα με την προώθηση των ελληνικών συμφερόντων.
Εδώ, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί o στρατηγός Μάικλ Φλιν, ο οποίος, μόλις ο Τραμπ ορκίσθηκε πρόεδρος, τον Ιανουάριο του ’17, ανέλαβε σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας για μόλις 22 μέρες, καθώς εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση – μεταξύ άλλων αποκαλύφθηκε ότι ήταν και επί πληρωμή σύμβουλος της τουρκικής κυβέρνησης.
Τέλος, μια επισήμανση που έχει τη δική της αυτονόητη αξία. Οπως και στην πρώτη κυβέρνηση Τραμπ έτσι και σε μια πιθανή δεύτερη, θα υπάρχουν Ελληνοαμερικανοί με προσβάσεις στον Λευκό Οίκο, έστω και αν δεν είναι προς το παρόν σαφής ο βαθμός επιρροής τους.
