Δεν τα πήγε πολύ καλά στις Πανελλαδικές Εξετάσεις ο Γιάννης. Συγκέντρωσε μέσο όρο γύρω στο 10, και λόγω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ) σε κάθε τμήμα, μπορεί να διεκδικήσει θέση σε περιορισμένο αριθμό τμημάτων. Του αρέσει η δημοσιογραφία, και δη η αθλητική. Θεωρείται μάλλον βέβαιο ότι μπορεί να εισαχθεί όχι σε τμήμα ΜΜΕ αλλά σε κάποιο τμήμα περιφερειακού ΑΕΙ με παρεμφερές αντικείμενο. Εκείνος πάντως αποφάσισε να σπουδάσει ΜΜΕ σε ιδιωτική σχολή στην Αθήνα. Θα συνεχίσει να ζει στο πατρικό του, και μάλλον τα δίδακτρα θα είναι λιγότερα από τη μετανάστευση στην επαρχία για σπουδές. Την ίδια στιγμή, βέβαια, θα δηλώσει τμήμα ανθρωπιστικών σπουδών σε πανεπιστήμιο της Αθήνας, και θα εισαχθεί. Ο λόγος είναι ότι «αφού μπορώ, γιατί όχι;», και για να πάρει αναβολή από τον στρατό.
Η ιστορία καταδεικνύει τις παθογένειες του συστήματος εισαγωγής, που έχουν αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για τους υποψηφίους αλλά και για τα πανεπιστημιακά τμήματα. Μεγάλη ομάδα υποψηφίων που συνωστίζεται σε χαμηλές βαθμολογίες εισάγεται όπου… να ‘ναι, ακόμη και σε άλλοτε περιζήτητα (και δύσκολα) αντικείμενα όπως φιλολογίες, θεολογίες, κοινωνιολογίες κ.ά., λόγω της χαμηλής βάσης τους. Ο Γιάννης είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα ολοκληρώσει τις σπουδές του. Την ίδια στιγμή, βέβαια, κρατάει μία θέση στη σχολή, η οποία εμφανίζεται να έχει πλασματικό αριθμό εισακτέων.
Μερίδιο ευθύνης έχουν και οι πανεπιστημιακοί των τμημάτων, και κυρίως των περιφερειακών, που ετησίως έχουν κενές θέσεις. Η θεσμοθέτηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής αποφασίστηκε για να διατηρηθεί ένα μίνιμουμ ακαδημαϊκό επίπεδο. Τα ΑΕΙ οφείλουν να το διασφαλίζουν φροντίζοντας οι εισακτέοι τους να παρακολουθούν τα μαθήματά τους, αναζητώντας τους λόγους των συνεχών αποτυχιών των φοιτητών τους στα μαθήματα, μεριμνώντας ώστε να υπάρχει ακαδημαϊκή τάξη κατά τα διεθνή πρότυπα. Δεν είναι δυνατόν ένας φοιτητής αποδεδειγμένα να χωλαίνει στις σπουδές του και ουδείς να ενδιαφέρεται για τους λόγους.
Οι πανεπιστημιακοί δεν τηρούν τους όρους των προαπαιτούμενων μαθημάτων, δεν ασχολούνται με την πορεία των φοιτητών, δεν διαγράφουν τους λιμνάζοντες. Αυτό συμβαίνει και διότι το υπουργείο Παιδείας δεν τους το επιβάλλει φοβούμενο το πολιτικό κόστος, αλλά και διότι οι πανεπιστημιακοί έτσι βολεύονται με τους πλασματικούς φοιτητές οι οποίοι δικαιολογούν στα χαρτιά την ύπαρξή τους.
